همراه خود نسیم صبا می‌برد مرا

همراه خود نسیم صبا می‌برد مرا 
یا رب، چو بوی گل به کجا می‌برد مرا؟

سوی دیار صبح رود کاروان شب
باد فنا به ملک بقا می‌برد مرا

با بال شوق، ذره به خورشید می‌رسد
پرواز دل، به‌سوی خدا می‌برد مرا

گفتم که بوی عشق، که را می‌برد ز خویش؟
مستانه گفت دل که: مرا می‌برد، مرا

برگ خزان‌رسیده‌ی بی‌طاقتم رهی
یک بوسه‌ی نسیم، ز جا می‌برد مرا

رهی معیری