همیشه سفره اش وا بود؛ با ما مهربانى کرد

همیشه سفره اش وا بود؛ با ما مهربانى کرد
هزاران بار آزردیمش اما مهربانى کرد

دلش اندازه ریگ بیابان بى وفایى دید
ولى اندازه آغوش دریا مهربانى کرد

نگاهش شرح نابى بود از "الجار ثم الدار"
اگر با این و آن مانند زهرا مهربانى کرد

چه خواهد کرد با مهمان کوى خویش آن مردى
که با دشنام گوى خویش حتى مهربانى کرد؟

چرا دنیا به کامش ریخت زهر غصه و غم را؟
چرا با مهربانى هاى او نامهربانى کرد؟
***
الا اى تیرهایى که پى تشییع مى آیید!
نبوده یار او جز غم؛ به یارانش بفرمایید

امیررضا یزدانى