همیشه شب‌، من و رنج قرارهای پیاپی

همیشه شب‌، من و رنج قرارهای پیاپی

دو چشم خیس، پر از انتظارهای پیاپی

و ایستگاه که از من هزار مرتبه پر شد

نشسته خیره به راه قطارهای پیاپی

دوباره شعر، دوباره گناه آدم و گندم

و من که خسته‌ام از این شعارهای پیاپی

شبیه عقربه‌ها در توالی شب و روزم

رها نمی‌شوم از این مدارهای پیاپی

چقدر دل بسپارم به داغ‌های همیشه؟

چقدر سر بگذارم به دارهای پیاپی؟

شدم دچار جهان و فریب جاذبه‌هایش

چگونه بگذرم از این حصارهای پیاپی؟

و بی‌درخت- و بی‌تو- چگونه دل بسپارم

به وهم خاطره‌ای از بهارهای پیاپی

تو سرپناه‌ترینی، اگر که باز نیایی

پناه می‌برد انسان به غارهای پیاپی

ز سمت مشرق حیرت بتاب تا که نگیرد

دوباره آینه‌ها را غبارهای پیاپی

هزار چشم... هزار آینه... هزار تماشا

فدای تو همة این هزارهای پیاپی

سید حبیب نظاری