والا مقام آمده ای سروری کنی

والا مقام آمده ای سروری کنی
چهره به ما نشان بدهی دلبری کنی
درآسمان عشق بتابی و گردِ خویش
منظومه ی دل ِهمه را مشتری کنی
تو جلوه ی کمالی و با روشنائی ات
باید که جامه بر تن ِ حورو پری کنی
باید که خاک با نظرت کیمیا شود
باید که بر تمام جهان رهبری کنی
تو واژه ی مطهر ِعشقی که آمدی
از جهل و تیرگی همه کس را بّری کنی
والامقام حضرت خورشید بی گمان
از شرق تا به غرب زمین ، سروری کنی
نامت محمد(ص) است و محبت مرام تو...
بر قلب های عاشقمان مهتری کنی 
.
حسن ختام این غزلم ربّنای توست
ای کاش با تبسم خود داوری کنی ....

سید مهدی نژادهاشمی