وفات منظره از شیشه منتشر میشد

وفات منظره از شیشه منتشر میشد
سکوت ِ مسری ِ من با غروب گندم زار
به ریل دست کشید و مسیر بر هم خورد
زنی که حامله بود از مسافران قطار

درون واگنِ پشتی کسی قسم میخورد
بنام ِ هیچ خدایی میان گنبد ها
و در کتاب جدیدش به من خبر می داد
زمان مرگ تو را ؛ پیشگوی معبد ها

شروع کرد به تحریف این مسیر بلند
مسافری که لبانش .. خطوط قرمز را
و شاعری لب ِ مرز ِ سوال می سوزاند
حدود یک چمدان شعر ِ بی مجوز را

پلیس بازرسی چندبار گشت مرا
زنان و دخترکان را عقب فرستادند
بنا به رسم عدالت در آخرین واگن
حقوق کارگران را گلوله می دادند

هوای نم زده از شیشه منتشر می شد
دو پای یخ زده در خوابِ کودکی معلول
قطار ، منظره را با خودش عقب می برد
جنینِ له شده ایی را به نقطه ایی مجهول

دلم گرفته از این کوچه باغ ِخشکیده
که میوه های عزادار ِ نارسی دارد
برای من که خودم را نشانه میگیرم
مهاجرت هدفِ نامشخصی دارد

جناب خاطره ها را بخاطرت کِشتم
ترک ترک شده ام در کویرِ بی جانت
برای کشتنِ من ؛ باز دشنه می کارند
تمام راه زنان از مسیر ِچشمانت

درخت ها همه جا ایستاده می میرند
چکاوکان همه جا با طپانچه یا ساطور
زمین به جاذبه ات فکر می کند خانم
و من به معجزه ی استحاله با کافور

قطار شب زده ها توی تونلی افتاد
نوار حافظه ام تکه پاره شد در سر
و ساعتی که دقیقا به من نشان می داد
وقوع زلزله را یک دقیقه ی دیگر

لبان ماهِ محرم به گردنم چسبید
سپاه ِزمزمه از گوشه های این کوه و ...
کنار پنجره در حال سکته ایی ناقص
جُنُب شدن وسط خواب های مکروه و ...

سفیرِ کشور سرگیجه های تاریخم
وزیر مسکن این کوچه های بی عابر
من از ترور شدنِ آسمان خبر دارم
چرا کسی نفسم را نمی بُرد آخر

از آن زمان که خدایان ِ برکه خشکیدند
بلد شدم که بچسبم به قامتِ یرقان
به شکل یک متخصص در اوج خونسردی
عصب کشی بکنم واژه را میان دهان

قدم زنان بوزم لای کاغذی نمناک
و شعر وقت سرودن به من کلک بزند
که در زمین خدا عشق مرتکب شده ام
قرار بود مرا بازجو کُتک بزند

صدای همهمه از شیشه منعکس می شد
لباس منظره می سوخت.. کوپه ها در دود
پلیس ِ بازرسی از نگاه من فهمید
شناسنامه ی مقتول توی جیبم بود

اجازه دارم از این آسمان ِ کور و کبود
به ریل ، هدیه کنم این دو دست عاجز را
و سرنوشت من این بوده ، تا بسوزانم
حدود یک چمدان شعر بی مجوز را ...

رئوف دلفی