وقتی که شاعری دلت آئینه خداست

وقتی که شاعری دلت آئینه خداست
یعنی محل آمد و رفت فرشته‌هاست

وقتی که شاعری نم باران شنیدنی‌ست
گیسوی بید در نفس بادها رهاست

با هر بهانه در دل شب گریه می‌کنی
وقتی که شعر با دل تنگ تو هم‌صداست

دریای بیکرانه رحمت! عنایتی!
موجی بزن که ساحل دل غرق ردّ پاست

عمرش هدر شد آن که به یاد غمت نبود
پس خوش به حال شعر اگر وقف کربلاست

فاطمه بیرامی