پروانه ام نکرد که پر پر کنی مرا

پروانه ام نکرد که پر پر کنی مرا
پر بر کلاهِ  هرچه که دلبر کنی مرا

می خواستم که برد یمانی شوم ، نشد
تا روسری  بگیری و بر سر کنی مرا

آیینه ی تکثر تنهاییم شدم
تا پیش دیگران  دو برابر کنی مرا

می خواستم درخت برویانی ام ز خاک
یا لااقل گیاه معطر کنی مرا

خوبم نیافرید که عاشق شوی به من
خوبم نیافرید که باور کنی مرا

مضنون تازه غزل ، سرکشم نکرد
تا هی بخوانی و تو و از بر کنی مرا

ایمان نیاورم به تو حتی اگر اگر
همسایه با هزار پیمبر کنی مرا

یا باید افریده شوی در کنار من
یااینکه افریده ی دیگر کنی مرا

 سید محمدعلی رضازاده