پریشان می کنم عیش تو را، من ساز ناکوکم

پریشان می کنم عیش تو را، من ساز ناکوکم
به شادی های بعد از آن همه اندوه مشکوکم

به خرمشهر بعد حمله ی صدام می مانم
خرابم، وحشت از هر خشت من پیداست، متروکم

عبوسم، چون دلم خالی شد از عشقی که شادی بود
مرا خندان نخواهی یافت هرگز، پسته ی پوکم

دهان بستم که از آه عظیمم در امان باشی
سرورت را به آتش می کشد یک ناله از سوکم

مرا بگذار و بگذر، من مخالف می زنم، آری
به هم می ریزم آهنگ تو را، من ساز ناکوکم!

محمدرضا طاهری