چشم تا وا می‌کنی چشم و چراغش می شوی
چشم تا وا می‌کنی چشم و چراغش می شوی
مثل گل می‌خندی و شب بوی باغش می شوی
شکل «عبدالله»ی و تسکین داغش می شوی
می رسی از راه و پایان فراقش می شوی
غصه اش را محو در چشم سیاهت می کند
خوش بحال «آمنه» وقتی نگاهت می کند
با «حلیمه» می روی، تا کوه تعظیمت کند
وسعتش را ـ با سلامی ـ دشت تسلیمت کند
هر چه گل دارد زمین یکباره تقدیمت کند
ضرب در نورت کند بر عشق تقسیمت کند
خانه را با عطر زلفت تا معطر می کنی
دایه ها را هم ز مادر مهربان تر می کنی
دید نورت را که در مهتاب بی حد می شود
آسمانِ خانه اش پر رفت و آمد می شود
مست از آیین ابراهیم هم رد می شود
با تو «عبدالمطلب» عبدالمحمد می شود
گشت ساغر تا به دستان بنی هاشم رسید
وقت تقسیم محبت شد، «ابوالقاسم» رسید
یا محمد! عطر نامت مشرق و مغرب گرفت
وقت نقاشی قلم را عشق از راهب گرفت
ناز ِلبخندت قرار از سینه ی یثرب گرفت
خواب را خال تو از چشم «ابوطالب» گرفت
بی قرارت شد «خدیجه» قلب او بی طاقت است
تاجر خوش ذوق فهمیده ست: عشقت ثروت است
نیم سیب از آن او و نیم دیگر مال تو
داغ حسرت سهم ابتر، ناز کوثر مال تو
از گلستان خدا یاس معطر مال تو
ای یتیم مکه! از امروز مادر مال تو
بوسه تا بر گونه ات اُم ابیها می زند
روح تو در چشمهایش دل به دریا می زند
دل به دریا می زنی ای نوح کشتیبان ما
تا هوای این دو دریا می بری توفان ما
ای در آغوشت گرفته لؤلؤ و مرجان ما
ای نهاده روی دوشت روح ما ریحان ما
روی این دوشت حسین و روی آن دوشت حسن
«قاب قوسینی» چنین می خواست «او ادنی» شدن
خوشتر از داوود می خوانی، زبور آورده ای؟
یا کتاب عشق را از کوه نور آورده ای؟
جای آتش، باده از وادی طور آورده ای
کعبه و بطحا و بتها را به شور آورده ای
گوشه چشمی تا منات و لات و عُزا بشکنند
اخم کن تا برج های کاخ کسرا بشکنند
ای فدای قد و بالای تو اسماعیل ها
بال تو بالاتر از پرهای جبرائیل ها
«ما عرفناک»ت زده آتش در این تمثیل ها
بُرده ای یاسین! دل از تورات ها، انجیل ها
بی عصا مانده‌ست، طاها!دست موسی را بگیر
از کلیسای صلیبی حق عیسی را بگیر
باز عطر تازه‌ات تا این حوالی می رسد
منجی دلهای پُر، دستان خالی می رسد
گفته بودی «میم» و «حاء» و «میم» و «دال»ی می رسد
نیستی اینجا ببینی با چه حالی می رسد
خال تو، سیمای حیدر، نور زهرا دارد او
جای تو خالی! حسین است و تماشا دارد او
قاسم صرافان