چه شد چه شد که زمین و زمان در آتش سوخت

چه شد چه شد که زمین و زمان در آتش سوخت
که بام خاطره ها ناگهان در آتش سوخت

به آبیاری گل های تشنه آمده بود
شراره خیمه زد و باغبان در آتش سوخت

میان آتش و خون بانگ یاعلی برخاست
صلات ظهر صدای اذان در آتش سوخت

از این بلا نه فقط سوخت جان مردم شهر
که جان سوختگان جهان در آتش سوخت

به ابر گفت ببار و به برف گفت بموی
گمان کنم جگر آسمان در آتش سوخت

بگو سیاه بپوشد بهار از این ماتم
لباس عید همه کودکان در آتش سوخت

چه درد و داغی از این درد و داغ بالاتر
ببین فرشته آتش نشان در آتش سوخت

پی نشاندن این درد و داغ طاقت سوز
هزار قافله اشک روان در آتش سوخت

بس است ،روضه آتش  دگر مخوان شاعر
که خیمه خیمه دل عاشقان در آتش سوخت...

سعید بیابانکی