چون باد می روی و به خکم فکنده ای

چون باد می روی و به خکم فکنده ای 
 آری برو که خانه ز بنیاد کنده ای 
 حس و هنز به هیچ ، ز عشق بهشتی ام 
 شرمی نیامدت که ز چشمم فکنده ا ی؟
اشکم دود به دامن و چون شمع صبحدم 
 مرگم به لب نهاده غم آلود خنده ای 
بخت از منت گرفت و دلم آن چنان گریست 
 کز دست کودکی بربایی پرنده ای 
بگذشتی و ز خرمن دل شعله سرکشید 
 آنگه شناختم که تو برق جهنده ای 
 بی او چه بر تو می گذرد سایه ای شگفت 
جانت ز دست رفت و تو بی چاره زنده ای

ابتهاج