چو از بنفشه شب، بوی صبح برخیزد

چو از بنفشه شب، بوی صبح برخیزد

هزار وسوسه در جانِ من برانگیزد

کبوتر دلم از شوق می‏‏گشاید بال

که چون سپیده به آغوش صبح بگریزد

دلی که غنچه‌ی نشکفته‌ی ندامت‌هاست

بگو به دامن باد سحر نیاویزد...!

فدای دست نوازشگر نسیم شوم

که خوش به جامِ شرابم شکوفه می‌ریزد

تو هم مرا به نگاهی شکوفه‌باران کن

در این چمن که گل از عاشقی نپرهیزد

لبی بزن به شرابِ من ای شکوفه‌ی بخت

که می ‏‏خوش است که با بوی گُل درآمیزد!

فریدون مشیری