کدخدای روستای ما بلای روستاست

کدخدای روستای ما بلای روستاست
مردک بی جنبه می گوید خدای روستاست

نقشه های رنگ رنگی بر زبان دارد ولی
در دل او نقشه ی جغرافیای روستاست

چشمه و کاریز را دیشب به نام خویش کرد
ملک طلقش ابتدا تا انتهای روستاست

هیچ کس بی رخصت او بر نمی آرد نفس
صاحب هرچیز و کس حتّی هوای روستاست

برف و باران هرچه می بارد برای کدخداست
سیل و سرما هرچه می آید برای روستاست

دیگر آن گلهای وحشی را نمی بیند کسی
تا مترسکهای وحشی هرکجای روستاست

دختران گلپر و پاکیزه رو را خون دل
از پسرهای زمخت و بی وفای روستاست

ارسلانی کو، اسیر دیو پولادین زره
دختر پاکیزه و فرّخ لقای روستاست

تا لباس همت مردان ز ترس کدخدا
مثل گندمزارهای نخ نمای روستاست-

کدخدا در دل نوازد داردار و داردار
مرده از آهنگ او تن تن تنای روستاست

مشکل از نذر و نیاز و آه و واویلا گذشت
همتی قدر نخود مشکل گشای روستاست

هست در این روستا درویش پاکی مرد دین
مرد دینی کآبروی مردهای روستاست

این گل مولا، سرش سبز و زبانش سرخ باد،
خسته و پژمرده دل از کدخدای روستاست

 
غلامعباس سعیدی