گاه باید فقط آرام از آنجا بروی

گاه باید فقط آرام از آنجا بروی

بِگذاری دل و دل واپس فردا بروی

سیل اندوه بیاید همه امواج بلا

ببری قایق و تا آخر دریا بروی

بروی چَشم ببندی به خودت، خاطره هات

مرد باشی و بسوزی، تک و تنها بروی

اشک را بغض کنی رعشه بگیرد بدنت 

لب بدوزی و ولی غرق تمنّا بروی

او غزل باشد و لبریز تو هر قافیه اش

شاعرش باشی و با این همه حالا بروی

حس مجنون ببری با دل پُر پیشکش و

خالی از عاطفه ی سنگی لیلا بروی

در سکوت نفس سرد دلش، از سر درد

حسّ فریاد شوی لال و شکیبا بروی

عاشقی درد قشنگی ست ولی مجبوری

پا گُذاری به دلت آخر و رسوا بروی

علی نیاکوئی لنگرودی