گرچه غمگین می‌شوم هربار از غمگینی‌اش

گرچه غمگین می‌شوم هربار از غمگینی‌اش
می‌تراود خنده از چشمان فروردینی‌اش

داغ را حس می‌کند مانند من آیینه هم
بوسه‌ای گر می‌گذارد بر لب پایینی‌اش

دشتی از آلاله را می‌آورَد در خاطرم
دامن گُل‌دار او در موسم گل‌ْچینی‌اش

سینه‌ام را غرق حسرت می‌کند آن شوخْ‌چشم
تا بچیند سیب‌ها را یک به یک در سینی‌اش

این که «مؤمن می‌شود خوش‌خُلق با لبخند» را
کاش می‌آموخت از آموزگار دینی‌اش

آمدم نزدیک‌تر تا بودنم را حس کند
عشق را گم کرد پشت عینک خود‌بینی‌اش

سعید ایران نژاد