یک امشبی که در آغوش ماه تابانم
شنبه, ۲۳ خرداد ۱۳۹۴، ۰۵:۵۲ ب.ظ
یک امشبی که در آغوش ماه تابانم
ز هر چه در دو جهان است، روى گردانم
بگیـــــر دامن خورشید را دمــــــى، اى صبح
کــــه مــه نهاده سر خویش را به دامانم
هــــزار ساغـــــر آب حیــــات خــــوردم از آن
لبـــــان و همچـــو سکندر هنوز عطشانم
خـــــداى را کـه چه سرّى نهفته اندر عشق
کــــه یــــار در بر من خفته، من پریشانم؟
نـــــدانــم از شب وصل است یا ز صبح فراق
کـــه همچــو مرغ سحرگاه، من غزلخوانم؟
هــــــزار سال، اگـــر بگذرد از این شب وصل
ز داستــــان لــــطیفش، هـــــــزار دستانم
مخوان حدیث شب وصل خویش را، "هندى"
کـــــه بیمنـــــاک ز چشــــمِ بــــدِ حسودانم
امام خمینی (ره)
۹۴/۰۳/۲۳
سلام
به وب منم تشریف بیارید