ﮔﻔﺖ ﺭﻭﺯﯼ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﺩﻭﺭ، ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺍﻧﻮﺭﯼ:
ﮔﻔﺖ ﺭﻭﺯﯼ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﺩﻭﺭ، ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺍﻧﻮﺭﯼ:
" ﮐﺎﯼ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ! ﻓﻐﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﭼﺮﺥ ﭼﻨﺒﺮﯼ"
ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﻭ ﺩﺭﯾﻎ،
ﺍﺯ ﺳﺮِ ﺧﺎﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺍﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺳﺮﺳﺮﯼ !
ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﯿﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﭘﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ،
ﻧﯿﺴﺖ ﺍﯾﻦ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺭﺍ ﺷﺎﻟﻮﺩﻩ ﺍﻻ ﺍﺯ ﺧﺮﯼ !
ﺍﯾﻦ ﺧﯿﺎﻝِ ﺧﺎﻡ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﭘﺎﯼ،
ﻭﺍﻧﻬﺎﺩﻡ ﺑﯽ ﺗﮑﻠﻒ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥِ ﺷﺎﻋﺮﯼ
ﺩﯾﺪﻡ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﻮ ﮐﺴﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺎﻋﺮﻡ !
ﺭﺍﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺑﺎﻍِ ﮔﻞ، ﭼﻮﺑﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﻋﺮﻋﺮﯼ !
ﮔﻔﺘﻢ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺥِ ﮐﻬﻦ ﺭﺍ "ﺩﺭ " ﻧﺒﺎﺷﺪ؟ ﮔﻔﺖ ﻧﻪ !
ﺯﯾﻦ ﺳﺒﺐ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﻟﻔﻆِ ﺩﺭﯼ !!
ﺍﯾﻦ ﻃﺮﻑ ﺍﻭﻻﺩِ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺍﺩﻋﺎﯼ ﺧﺎﻟﻘﯽ،
ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﺑﻨﺎﯼ ﻣﻮﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﯼ !
ﺍﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺍﻧﺪﺭ ﻏﻢِ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﯼ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﻓﻐﺎﻥ
ﺁﻥ ﯾﮑﯽ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻓﺮﺳﺘﺪ ﺑﺮ ﺟﻔﺎﯼ ﺭﻭﺳﺮﯼ !
ﻃﺮﻓﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭﯼ ﺳﺖ ﮐﺰ ﻫﺮﺳﻮ ﺩﮐﺎﻧﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺯ،
ﺗﺎ ﺑﯿﺎﺑﺪ ﺑﻬﺮ ِ ﺟﻨﺲِ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﯼ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﺘﺮﯼ !
ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺍﯾﻦ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺣﯿﻠﻪ ﺍﯼ ﺍﻓﮑﻨﺪﻩ ﺗﻮﺭ،
ﺍﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﻋﺸﻮﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﺩﻟﺒﺮﯼ !
ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺯﯾﻦ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﮔﻮﯾﯽ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻫﺴﺖ؟ ﻧﯿﺴﺖ
ﺳﺨﺖ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩِ ﺩﯾﮕﺮﯼ !
ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩِ ﺳﻬﻞ ﮔﻮﯼ ﻫﺮﺯﻩ ﭘﻮﯼ ﺳﺴﺖ ﻧﻈﻢ،
ﭼﻮﻥ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥِ ﺑﻠﻨﺪِ ﺩﺭﺍﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﯽ ﺑﺮﯼ !
ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻣُﻠﮏِ ﺷﻌﺮ ﺍﺯ ﻫﺮﻃﺮﻑ ﺁﻭﯾﺨﺘﻪ
ﺷﻌﺮﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﺲ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺯ ﻓﺮﻁِ ﺍﻧﮑﺮﯼ !!
ﻫﺴﺖ ﺷﻌﺮ ﺍﯾﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺯ ﻟﻔﻆ ﻭ ﻣﻌﻨﯽ ﺑﺮﮐﻨﺎﺭ
ﻫﺴﺖ ﻣﻐﺰِ ﺧﺸﮏ ﺍﯾﺸﺎن ﺎﺯ ﺳﺨﻨﺪﺍﻧﯽ ﺑﺮﯼ !
ﮐﯿﻨﻪ ﺍﺯ "ﻣﺎ" ﺩﺭ ﺩﻝِ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻓﺘﺎﺩﻩ ﺳﺖ ﺍﯼ ﻋﺠﺐ !
ﺁﻓﺮﯾﻦ ﺑﺮ ﻫﻮﺵ ﺍﯾﻨﺎﻥ ! ﻣﺮﺣﺒﺎ ﺑﺮ ﺩﺍﻭﺭﯼ !
ﺩﺭ ﮐﺠﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﻭ ﺑﺎ ﮐﯿﺎﻥ ﻫﻤﺴﻔﺮﻩ ﺍﯾﻢ
ﺑﺨﺖِ ﻣﺎﺭﺍ ﺑﺎﺵ ! ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﭘﻬﻨﺎﻭﺭﯼ !!
ﺣﺎﻝ ﺩﺍﻧﻢ ﻣﻮﺳﯽِ ﻋﻤﺮﺍﻥ ﭼﻪ ﺭﻧﺠﯽ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺗﺎ ﮔﺸﺎﯾﺪ ﭘﯿﺶِ ﻗﻮﻡِ ﺧﻮﯾﺶ، ﻣُﺸﺖِ ﺳﺎﻣﺮﯼ !
ﯾﺎﺭﺏ ﺍﺯ ﻋﺮﺵِ ﺍﻟﻬﯽ ﺍﻭﺳﺘﺎﺩﯼ ﺩﺭﻓﺮﺳﺖ
ﭼﺮﺥِ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﻟﻨﮓ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻓﺸﺎﺭِ ﭘﻨﺠﺮﯼ!!
حسین جنتی