هم‌قافیه با باران

ﺍﺗّﻔﺎﻕ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺷﻌﺮ، ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ
ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﺯﻝ ﺑﻪ «ﭼﺸﻢ» ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ... ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ «ﺳﯿﺎﻩ» ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ
 
ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﺣﻮﺽ ﺑﯽ ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎﯾﯽ ﻓﮑﺮﻫﺎﯼ ﺑﺪﻭﻥ ﺷﺮﺣﯽ ﺩﺍﺷﺖ
ﺣﺎﻝ ﺭﻭﯼ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﯼ ﺳﻨﮕﯿﺶ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻋﮑﺲ ﻣﺎﻩ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ!
 
ﻫﻮﺱ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺍﺯ ﺍﺯﻝ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ
ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﯼ ﻭ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯾﺪ: ﻋﺸﻖ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ
 
ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﻏﻢ ﺑﺎﺷﯽ، ﺷﻌﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺎﺷﯽ
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﯾﺎﺩﻡ ﺭﻓﺖ: ﭼﺎﻫﮑﻦ ﺗﻮﯼ ﭼﺎﻩ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ!
 
ﻋﺸﻖ ﻣﺜﻞ ﺩﻭﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﮔﯿﺞ ﺍﺳﺖ، ﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﺑﺎﺯﺩ
ﮔﺎﻩ ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺧﻂّ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﺗﻮﯼ ﯾﮏ ﭘﺮﺗﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ
 
ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﻟﺮﺯﺩ ﺍﺯ... ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺪ! ﻋﻘﻞ ﺷﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﻮﺩﻥِ ﺧﻮﯾﺶ
ﻣﻦ ﻣﻨﻢ! ﺗﻮ ﺗﻮﯾﯽ! ﺗﻮ، ﻣﻦ، ﻣﻦ، ﺗﻮ... ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ!!
 
ﻣﺜﻞ ﮐﺎﺑﻮﺱ ﺩﺭﺩﻧﺎﮐﯽ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺩﺍﺭﺩ
ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﺳﻤﺖ ِ ... ﺩﻭﺭ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ، ﻣﯽ ﺩﻭﺩ ﺳﻮﯼ ِ ... ﺁﻩ! ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ
 
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ ﺳﺖ ﺍﻭّﻝ ﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺧﯿﺲ ﺟﻬﺎﻥ
ﭼﻤﺪﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪﻩ، ﺍﺗﻮﺑﻮﺳﯽ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ...
 
سید مهدی موسوی

۹۴/۰۹/۲۷
هم قافیه با باران

نظرات  (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی
هم قافیه با باران