ﺧﺮﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺍﺯﻳﻦ ﺧﺎﺭ ﮐﻪ ﮐﺸﺘﻴﻢ
ﺧﺮﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺍﺯﻳﻦ ﺧﺎﺭ ﮐﻪ ﮐﺸﺘﻴﻢ
ﺩﻳﺒﺎ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺯ اﻳﻦ ﭘﺸﻢ ﮐﻪ ﺭﺷﺘﻴﻢ
ﺑﺮ ﺣﺮﻑ ﻣﻌﺎﺻﯽ ﺧﻂ ﻋﺬﺭﯼ ﻧﮑﺸﻴﺪﻳﻢ
ﭘﻬﻠﻮﯼ ﮐﺒﺎﺋﺮ ﺣﺴﻨﺎﺗﯽ ﻧﻨﻮﺷﺘﻴﻢ
ﻣﺎ ﮐﺸﺘﻪٔ ﻧﻔﺴﻴﻢ ﻭ ﺑﺲ ﺁﻭﺥ ﮐﻪ ﺑﺮﺁﻳﺪ
ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻧﻔﺲ ﻧﮑﺸﺘﻴﻢ
ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻋﻤﺮ ﮔﺮﺍﻧﻤﺎﻳﻪ ﮐﻪ ﺑﮕﺬﺷﺖ
ﻣﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻭ ﺧﻄﺎ ﺩﺭﻧﮕﺬﺷﺘﻴﻢ!
ﺩﻧﻴﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ اﻭ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﮔﻞ نسرشته ست
ﻧﺎﻣﺮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎﻳﻴﻢ ﭼﺮﺍ ﺩﻝ ﺑﺴﺮﺷﺘﻴﻢ؟
ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻮ ﻣﻠﺦ ﺩﺭ ﭘﺲ ﺯﺍﻧﻮﯼ ﺭﻳﺎﺿﺖ
ﻣﺎ ﻣﻮﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺩﻭﺍﻥ ﺑﺮ ﺩﺭ ﻭ ﺩﺷﺘﻴﻢ!
ﭘﻴﺮﯼ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﭘﯽ ﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯﻧﺪ
ﻣﺎ ﺷﺐ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻧﮕﺸﺘﻴﻢ
ﻭﺍﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ﺍﻧﺪﺭ ﭘﺲ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻃﺒﻴﻌﺖ
حیف است ﺩﺭﻳﻐﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺻﻠﺢ ﺑﻬﺸﺘﻴﻢ
ﭼﻮﻥ ﻣﺮﻍ ﺑﺮ اﻳﻦ ﮐﻨﮕﺮﻩ ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪ؟
ﻳﮏ ﺭﻭﺯ ﻧﮕﻪ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﮐﻨﮕﺮﻩ ﺧﺸﺘﻴﻢ
ﻣﺎ ﺭﺍ ﻋﺠﺐ ﺍﺭ ﭘﺸﺖ ﻭ ﭘﻨﺎﻫﯽ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ
ﮐﺎﻣﺮﻭﺯ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﻧﻪ ﭘﻨﺎﻫﻴﻢ ﻭ ﻧﻪ ﭘﺸﺘﻴﻢ
گر ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻧﮑﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ
ﺷﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﺯ ﻣﺸّﺎﻃﻪ ﻧﺮﻧﺠﻴﻢ ﮐﻪ ﺯﺷﺘﻴﻢ!
ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺑﺮﺳﺪ، ﻭﺭﻧﻪ ﻣﭙﻨﺪﺍﺭ
ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺩﻭﺯﺧﻴﺎﻥ ﮐﺎﻫﻞ ﺑﻬﺸﺘﻴﻢ
"ﺳﻌﺪﯼ" ﻣﮕﺮ ﺍﺯ ﺧﺮﻣﻦ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ
ﻳﮏ ﺧﻮﺷﻪ ﺑﺒﺨﺸﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺗﺨﻢ ﻧﮑﺸﺘﻴﻢ
سعدی