ﺷﺘﮏ ﺯﺩﻩﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ، ﺧﻮﻥِ ﺑﺴﯿﺎﺭﺍﻥ
ﺷﺘﮏ ﺯﺩﻩﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ، ﺧﻮﻥِ ﺑﺴﯿﺎﺭﺍﻥ
ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪﻩﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﺎﺭﺍﻥ؟
ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﻫﺴﺖ، ﺑﻪ ﺟﺰ ﮐُﻨﺪ ﻭ ﺑﻨﺪ، ﺧﻮﺍﻫﺪﺳﻮﺧﺖ
ﺯ ﺁﺗﺸﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﺍﻥ
ﺯ ﺷﻌﺮ ﻭ ﺯﻣﺰﻣﻪ، ﺷﻮﺭﯼ ﭼﻨﺎﻥ ﻧﻤﯽﺷﻨﻮﻧﺪ
ﮐﻪ ﺭﻃﻞﻫﺎﯼ ﮔﺮﺍﻥﺗﺮ ﮐﺸﻨﺪ ﻣﯿﺨﻮﺍﺭﺍﻥ
ﺩﺭﯾﺪﻩﺷﺪ ﮔﻠﻮﯼ ﻧﯽﺯﻧﺎﻥ ﻋﺸﻖﻧﻮﺍﺯ
ﺑﻪ ﻧﯿﺰﻩﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺮﯾﺪﻧﺪﺷﺎﻥ ﺯ ﻧﯿﺰﺍﺭﺍﻥ
ﺯُﺑﺎﻟﻪﻫﺎﯼ ﺑﻼ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ ﺟﻮﯼ ﺑﻪ ﺟﻮﯼ
ﻣﮕﻮ ﮐﻪ ﺁﯾﻨﺔ ﺟﺎﺭﯼﺍﻧﺪ ﺟﻮﺑﺎﺭﺍﻥ
ﻧﺴﯿﻢ ﻧﯿﺴﺖ، نه ! ﺑﯿﻢ ﺍﺳﺖ، ﺑﯿﻢِ ﺩﺍﺭ ﺷﺪﻥ
ﮐﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﻣﯽﻓﮑﻨﺪ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺳﭙﯿﺪﺍﺭﺍﻥ
ﺳﺮﺍﺏ ﺍﻣﻦ ﻭ ﺍﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ، ﻧﻪ ﺍﻣﻦ ﻭ ﺍﻣﺎﻥ
ﮐﻪ ﺭﻩ ﺯﺩﻩﺍﺳﺖ ﻓﺮﯾﺒﺶ ﺑﻪ ﺑﺎﻭﺭِ ﯾﺎﺭﺍﻥ
ﮐﺠﺎ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﺮﺱ ﺩﯾﻮ ﻭ ﺳﻨﮕﺒﺎﺭﺍﻧﺶ
ﺩﺭ ﺁﺑﮕﯿﻨﻪ ﺣﺼﺎﺭﯼ ﺷﻮﻧﺪ ﻫﺸﯿﺎﺭﺍﻥ؟
ﭼﻮ ﭼﺎﻩِ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺁﻭﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﻡ ﺑﺮ ﺧﻮﯾﺶ
ﮐﻪ ﺷﺐ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﻭ ﻭﯾﺮﺍﻥﺗﺮﻧﺪ ﺑﯿﻤﺎﺭﺍﻥ
ﺯﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﭼﻨﺪﺵﺁﻭﺭ ﻭ ﺳﺮﺥ
ﭘُﺮ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﺒﺮِ ﮐﺎﺑﻮﺱﻫﺎﯾﻢ ﺍﺯ ﻣﺎﺭﺍﻥ
ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﺍﺯ «ﻣﻦ » ﻣﮕﻮ ﺑﻪ ﺩﻟﺠﻮﯾﯽ
ﻣﮕﯿﺮ ﺁﯾﻨﻪ ﺩﺭ ﭘﯿﺶ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﯿﺰﺍﺭﺍﻥ
ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻋﺸﻖِ ﺗﻮ ﺑﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺩﻧﯽ، ﺍﻣّﺎ
ﺑﻪ ﻏﺒﻄﻪ ﻣﯽﻧﮕﺮﻡ ﺩﺭ ﺻﻒ ﺳﺒﮑﺒﺎﺭﺍﻥ
حسین منزوی