ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﭼﺎﯼ ﺑﺮﯾﺰﺩ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﯼ

ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﭼﺎﯼ ﺑﺮﯾﺰﺩ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﯼ

ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﮑﻮﺗﺶ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﺍﯼ

ﺗﻨﻬﺎ ﺩﻟﺶ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﯾﮑﯽ ﺩﻭﺑﺎﺭ

ﺑﺎ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺳﻼﻡ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﺍﯼ

ﺣﺎﻻ ﺻﺪﺍﯼ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ

ﺍﺯ ﺑﺲ ﮐﻪ ﺑﻐﺾ ﺗﻮﯼ ﮔﻠﻮﯾﺶ ﭼﭙﺎﻧﺪﻩ ﺍﯼ

ﺩﯾﺪﻡ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﻬﺮ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺟﻮﺟﻪ ﻓﻨﭻ ﻫﺎﺳﺖ

ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎﺯ ﺭﻭﺳﺮﯼ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻧﺪﻩ ﺍﯼ

ﻣﯽ ﺭﻗﺼﯽ ﻭ ﺑﺮﺍﺕ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺮﮔﺸﺎﻥ

ﻣﺸﺘﯽ ﻧﻬﻨﮓ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﮐﺸﺎﻧﺪﻩ ﺍﯼ

ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻣﻦ ، ﻓﻠﮏ ﺯﺩﻩ ﻣﻦ ، ﺑﺪ ﺑﯿﺎﺭ ﻣﻦ...

ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻋﺼﺮ ﭼﺎﯼ ﻧﺪﺍﺭﻡ ... ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﯼ

 ﺣﺎﻣﺪ ﻋﺴﮑﺮﯼ