کبوتران... این زائرانِ همیشگیِ تو

کبوتران...

این زائرانِ همیشگیِ تو

بال گسترانده‌اند

در کنجِ بقیعِ غربت

و دستان نجس وهابی

نتوانست محو کند

این اراده را

مسعود انصاری

سرم، هوای محرّم، عجیب یکدگرند

سَرَم، هوایِ محرّم،عجینِ یکدگرند
دلم وَ قافله‌ی تو، همیشه در سفرند

نگاهت از سر نیزه چه گرم می‌تابد
به سردی بدن کودکان که در خطرند

و چشم ساقیِ خیره به مشکِ جامانده
و کاروان که عمو را به نیزه می‌نگرند

وجودِ زینبِ تنها، میان قربانگاه
رها فتاده و افلاک جمله در شررند

قسم به مادر پهلو گرفته در گودال
که شامیان حرامی عجیب بی نفرند

مسعود انصاری

فیروزه‌تر از کاشی حوض است، خیالت

فیروزه‌تر از کاشی حوض است، خیالت

جاری است ز چشمان تو آن عشق زلالت

تیغی که دو صد کشته به یک طُرفه بیفکند

چیزی نبوَد جز خمِ ابرویِ هلالت

آن لشکرِ گیسو که روان گشت به تاراج

گو خونِ سَرَم ریز که سر گشته حلالت

بانو! تو کدامین دمی از روحِ خدایی

زیرا که نزاده است دگر همچو مثالت

آغوش گشا تا که تو را سیر ببویم

آرامترین بارش‌ام اندر پر و بالت

 ****

از نیمه گذشت است شب و منتظرم من 

کو بانگ مؤذن به أرِحْنیِ بلالت؟

مسعود انصاری

بر قامت صبرش، چه فرود آمده سرها

بر قامت صبرش، چه فرود آمده سرها
از حیدریِ هیبتِ او، بوده ظفرها

تنها نه ملائک به طوافِ گلِ رویش
بل سجده‌کنان در حرمش، شمس‌و‌قمرها

آن را که خیال زر و سیم است به دامن
گو سویِ دمشق‌ است همه دُرّ و گهرها

سخت است ازآن واقعه‌ی هجر‌ سرودن
زیبا چو به دیده، همگی زیر و زبرها

بانو همه‌ی عشق به گودال سپرد و
با رأس برادر، چه سفرها... چه خطرها...

لرزید تن عرش، ازین داغِ جدایی
وز غصه‌ی او خم شده بسیار، کمرها
 ***
ما بهرِ دفاع از حرمش، کوهِ نبردیم
حاشا که خورد باردگر خونِ‌جگرها

مسعود انصاری

در این سکوت شب مملو از صدای توام

در این سکوت شب

مملو از صدای توام

بر تختی که 

جایت را... گل

نه!

بوی عطرت پر کرده

مسعود انصاری

و من -همینْ خودِ من- هرچه هست، می‌دانم

و من -همینْ خودِ من- هرچه هست، می‌دانم

که فکرِ از تو سرودن، نموده حیرانم

من و تخیل رویت؟ چه کودکانه سخن!!

فقط ز بلبل و گل پر شده‌ست دیوانم

و شاعری شکست خورده‌ام،که نتوانم

کلامِ نظم را به وصفِ رخِ تو بنشانم

مسعود انصاری

قاف حرف اول قلب است همان حرفی که عشق را پایان می‌دهد

قاف حرف اول قلب است

همان حرفی که عشق را پایان می‌دهد

تو اما

 قله‌ی قلبِ مرا فتح کرده‌ای

ای مرغِ قافِ عشق

مسعود انصاری

دانی که چیست مصلحت ما؟ گریستن!

دانی که چیست مصلحت ما؟ گریستن!

پنهان ملول بودن وتنها گریستن!

بیدرد را به صحبت ارباب دل چکار ؟

خندیدن آشنا نبود با گریستن!

گر کام دل بگریه میسر شود ز دوست

صد سال میتوان به تمنا گریستن

عرفی شیرازی