بیقرارت هستم اما در کنارم نیستی
در کنارم نیستی و بی‌قرارم نیستی
.
بارها گفتی ولی باور نکردم، زل بزن
با نگاهت هم بگو چشم‌انتظارم نیستی
.
می‌روی؟ باشد! ولی اندازه‌ی یک استکان
می‌نشینی؟ می‌روم چایی بیارم نیستی
.
مثل بیداری به چشمِ خواب و خوابالوده‌ها
لحظه‌ای تا چشم بر هم می‌گذارم نیستی
.
بغض روی بغض دارم، آسمانی ابری‌ام
شانه‌ی من! باز می‌خواهم ببارم نیستی
.
رضا احسان‌پور
در امتدادِ سحر می‌رسم به خانه‌ی تو
سلام بر تو و دریای بی‌کرانه‌ی تو
سلام بر نفسِ باد و بادبان که مرا
رسانده‌اند به مهمانیِ شبانه‌ی تو
چه محفلی‌ست، به مهمانیِ بهارانم
چه مجلسی‌ست، صدای من و ترانه‌ی تو
بریدم از همه و آمدم به دیدارت
کبوترانه نشستم به شوقِ دانه‌ی تو
دلم دلی‌ست که در زلفت آشیان کرده
سرم سری‌ست که جا مانده روی شانه‌ی تو
بیا قدم به سراپرده‌ی خودت بگذار
رواق منظرِ چشمانم آشیانه‌ی تو
جویا معروفی
آدمی که کار دارد، کار می خواهد چه کار؟
خانه ی بی بام و در، دیوار می خواهد چه کار؟
شاعری که شعر نو می گوید و شعر سپید،،
مثنوی یا مخزن الاسرار می خواهد چه کار؟
کاغذ او کاغذ سیگار باشد، بهتر است
شاعر اصلاً کاغذِ آچار می خواهد چه کار؟
هم سفید و هم خز است و هم مُد امروز نیست
مانده ام این ریش را «ستّار» می خواهد چه کار؟
آن صدای مخملی، بی ساز خیلی بهتر است
من نمی فهمم «حسن» گیتار می خواهد چه کار؟
حضرت مجنون فقط لیلی به دردش می خورد
در بیابان ها، کش شلوار می خواهد چه کار؟
سرزمین بی حساب و بی کتاب از هر نظر
در شگفتم مرکز آمار می خواهد چه کار؟
اصفهان خشک و بی آب و علف، در حیرتم
زنده رودش مرغ ماهی خوار می خواهد چه کار؟
با دو لنز سبز، وقتی چشم رنگی می شود،
سینمای مملکت «گلزار» می خواهد چه کار؟
کارگردانی که سیمرغ بلورین برده است
من نمی دانم دگر اُسکار می خواهد چه کار؟
شاعری که بیت بیتِ شعرهایش آبکی ست
جمله ی «تکرار کن، تکرار» می خواهد چه کار؟
شوفری که با «یساری» روز و شب سر کرده است
پشت خاور، سی دی «عصّار» می خواهد چه کار؟
هشت تا گُل خورده این دروازه بان تیره بخت
من نمی فهمم دگر اخطار می خواهد چه کار؟
کار بسیار است و بی کاری کم و فرصت زیاد
واقعا کشور وزیر کار می خواهد چکار؟!
سعید ببابانکی
من ایستاده‌ام اینک به خدمتت مشغول
مرا از آن چه که خدمت قبول یا نه قبول؟
نه دستِ با تو درآویختن نه پای گریز
نه احتمالِ فراق و نه اختیارِ وصول
کمندِ عشق نه بس بود زلفِ مفتولت
که روی نیز بکردی ز دوستان مفتول
من آنم ار تو نه آنی که بودی اندر عهد
به دوستی که نکردم ز دوستیت عدول
ملامتت نکنم گر چه بی‌وفا یاری
هزار جانِ عزیزت فدای طبعِ ملول
مرا گناهِ خود است ار ملامتِ تو برم
که عشق بارِ گران بود و من ظلومِ جهول
گر آن چه بر سر من می‌رود ز دستِ فراق
علی التمام فروخوانم، الحدیث یطول!
ز دستِ گریه کتابت نمی‌توانم کرد
که می‌نویسم و در حال می‌شود مغسول
من از کجا و نصیحت کنان بیهده گوی؟
حکیم را نرسد کدخداییِ بهلول
طریقِ عشق به گفتن نمی‌توان آموخت
مگر کسی که بود در طبیعتش مجبول
اسیرِ بند غمت را به لطف خویش بخوان
که گر به قهر برانی کجا شود مغلول؟
نه زور بازوی سعدی که دستِ قوّتِ شیر
سپر بیفکند از تیغ غمزه ی مسلول
سعدی
در این غروبِ سرد، تَشَر می زند سکوت
امشب دوباره سازِ دگر می زند سکوت
وقتی دهانِ پنجره ها بسته می شود
یعنی که بی ملاحظه پر می زند سکوت
خورشید مُرده است و در این زمهریرِ مرگ
در لا به لای آینه سر می زند سکوت!
وقتی زبانِ زنجره ها را بُریده اند
بر حنجرِ ترانه، تبر می زند سکوت
نقشی شبیه بُغضِ کبودِ کبوتران
در کوچه های سردِ سحر می زند سکوت
…من در اتاقِ کوچکِ خود فکر می کنم
روزی هزاربار به در می زند سکوت !
یدالله گودرزی
دل سراپرده محبت اوست
دیده آیینه دار طلعت اوست
من که سر درنیاورم به دو کون
گردنم زیر بار منت اوست
تو و طوبی و ما و قامت یار
فکر هر کس به قدر همت اوست
گر من آلوده دامنم چه عجب
همه عالم گواه عصمت اوست
من که باشم در آن حرم که صبا
پرده دار حریم حرمت اوست
بی خیالش مباد منظر چشم
زان که این گوشه جای خلوت اوست
هر گل نو که شد چمن آرای
ز اثر رنگ و بوی صحبت اوست
دور مجنون گذشت و نوبت ماست
هر کسی پنج روز نوبت اوست
ملکت عاشقی و گنج طرب
هر چه دارم ز یمن همت اوست
من و دل گر فدا شدیم چه باک
غرض اندر میان سلامت اوست
فقر ظاهر مبین که حافظ را
سینه گنجینه محبت اوست
حافظ
خورشید سامرا و کریم جهان تویی
ما را بده پناه، که کهف امان تویی
هادی تویی در این شب ظلمت، به داد رس
گمگشته ایم و مشعله کاروان تویی
کاخ ستم به لرزه فکندی به حرف حق
حقا که جان عدلی و حق را زبان تویی
مستی ربودی از سر بزم شراب، لیک
مستی فزای جان و دل عاشقان تویی
جدت امام هشتم و سلطان دین رضاست
جد امام عصر و ولی زمان تویی
با "جامعه کبیره" سلامم شنیدنی ست
مهمان هر امام شوم، میزبان تویی
محمد مهدی سیار
خم زلف تو دام کفر و دین است
ز کارستان او یک شمه این است
جمالت معجز حسن است لیکن
حدیث غمزه‌ات سحر مبین است
ز چشم شوخ تو جان کی توان برد
که دایم با کمان اندر کمین است
بر آن چشم سیه صد آفرین باد
که در عاشق کشی سحرآفرین است
عجب علمیست علم هیئت عشق
که چرخ هشتمش هفتم زمین است
تو پنداری که بدگو رفت و جان برد
حسابش با کرام الکاتبین است
مشو حافظ ز کید زلفش ایمن
که دل برد و کنون دربند دین است
حافظ
تو از شکوفه پُری، از بهار لبریزی
تو سروِ سبز تنی، با خزان نمی‌ریزی
تو آفتاب بلندی، ز عشق سرشاری
تو در حوالی این شب ستاره می‌ریزی
تمام خانه پر از نور ناب خواهد شد
اگر به صبحدم ای آفتاب، برخیزی
شبی که مرگ می‌آید به قصد کوچۀ عشق
چو بال شوق ز بالای ما می‌آویزی
بهار با تو درختی‌ست بی نهایت سبز
دریغ و درد از این بادهای پاییزی
شبی چو ابر بیا تا به باغ خاطر من
چنان که با همۀ جان من در آمیزی...
سلمان هراتی
شیرین عسل! به حق شکرریز خنده ات
نیشم بزن دوباره به لحن گزنده ات
چشمت کشیده تیغ به رویم ز هر طرف
در دل نشسته ابروی خنجر شونده ات
بر روی بام با سبد رخت آمدی
آمد نشست گوشه ی دنجی پرنده ات
آمد نشست و گاه خودش را شریک کرد
در گفت و گوی باد و لباس وزنده ات
یک صبح حاکمان اقالیم دلبری
دیدند کودتای سفید خزنده ات
حالا فرشتگان مقرب، ملازمت
حالا الهه های اساطیر،بنده ات
"روی ار به روی ما نکنی حکم از آن توست"
دل سوخت؛رو نشد ز چه برگ برنده ات
آرش شفاعی
ازعشق من به هرسو،درشهرگفتگویی است
من عاشق تو هستم ،این گفتگو ندارد
دارد متاع عفّت ،از چار سو خریدار
بازار خودفروشی، این چار سو ندارد
جز وصف پیش رویت ،در پشتِ سر نگویم
روکن به هر که خواهی،گل پشت و رو ندارد
گر آرزوی وصلش پیرم کند ،مکن عیب
عیب است از جوانی ،کاین آرزو ندارد
خورشید روی من چون، رُخساره برفُروزَد
رخ برفروختن را ،خورشید رو ندارد
سوزن ز تیر مژگان ،وز تارِ زلف نخ کن
هر چند رخنه ی دل، تابِ رفو ندارد
او صبر خواهد از من،بختی که من ندارم
من وصل خواهم از وی،قصدی که اوندارد...
شهریار
چیزی از عشق بلاخیز نمی‌دانستم
هیچ از این دشمن خونریز نمی‌دانستم
در سرم بود که دوری کنم از آتش عشق
چه کنم؟ شیوۀ پرهیز نمی‌دانستم
گفتم ای دوست، تو هم گاه به یادم بودی؟
گفت من نام تو را نیز نمی‌دانستم
بغض را خندۀ مصنوعی من پنهان کرد
گریه را مصلحت‌آمیز نمی‌دانستم
عشق اگر پنجره‌ای باز نمی کرد به دوست
مرگ را اینهمه ناچیز نمی‌دانستم
سجاد سامانی
چشمت مزاحمی ست که گاهی مُراحم است
خشمت، وجود خارجی این ملجم است
زلف تو مؤمن است و یا از دیار کفر
یا زاده ی ختاست؟ خداوند عالم است
گفتی که: شعر چشم مرا آذری بخوان
این قند پارسی ست، چه جای مترجم است
دل را مخوان به حلقه ی اصحاب اعتکاف
کاین دلشده به حلقه ی زلف تو مُحرِم است
بر سردرِ بنای شهادت نوشته اند:
هر مَحرمی که خال تو را خواست مجرم است
در کار ما جفا مبر از حد که گفته اند:
قدری وفا برای دل خسته لازم است
در نامه ات، گناه فراوان نوشته اند
عاشق کشی، فقط یکی از آن جرائم است
گاهی که خنده می کنی از راه لطف نیست
از باب صاف کردن ردّ مظالم است
جایی که سیر آینه هایت جمالی اند
ما را چه احتیاج به سِیر عوالم است؟
امشب بیا سراغ عزاداری دلم
یک دسته اشک، سینه زن این مراسم است
مجاهدی پروانه
برای از تو سرودن، زبان ما بسته ست
که در برابر تو، شعر، دست و پا بسته است
به هر دری که زدم رو به تو گشوده نشد
دلم شکسته، فقط چشم بردعا بسته ست
چگونه نور تو را پشت ابر باید دید؟
که اشک، راه تماشای چشم را بسته ست
برای یاس حیاط از تو گفتم و گل داد
چه قدر غنچه به تو عاشقانه وابسته ست
«دلم قرار نمی گیرد از فغان بی تو»
که راه چاره ی ما بی قرارها بسته ست
تو آسمان و زمینی، تو نور و باران، تو…
چه قدر از تو نشان هست و چشم ما بسته ست
محمد غفاری
دیگر تمام قفل‌ها را باز میبینم
بعد از سکوت پیله‌ها پرواز میبینم
چشمان شب را با طلوعی سرخ می‌بندم
خورشید را در مشرق خود باز میبینم
فریادهامان جاودانی می‌شود وقتی
در چنگ‌های زخمی‌ام آواز میبینم
این بغض‌های متحد توفان به پا کردند
در لابلای اشک ها اعجاز میبینم
رودی که با دریا یکی شد زنده می‌ماند
در انتهای ماجرا آغاز میبینم
محمد غفاری
