برما چه رفته است که دلمرده ایم ما
دل را به پای بوسی غم برده ایم ما
گل های زرد دسته به دسته شکفته اند
بر ما چه رفته است که پژمرده ایم ما
سبزیم اگرچه مثل سپیدارهای پیر
سهم کلاغ های سیه چرده ایم ما
شاید به قول شاعر لبخندهای تلخ
یک مشت خاطرات ترک خورده ایم ما
باور کنید هیچ دلی را در این جهان
نشکسته ایم ما و نیازرده ایم ما
گفتی پناه می بری از بی کسی به چاه
ای بغض ناصبور! مگر مرده ایم ما؟!
سعید بیابانکی
همیشه های من از جنس فصل و الان نیست
همیشه در تن بی طاقتم زمستان نیست
تو نیستی خندیدن به من نمی آید
تو نیستی گل ها نیستند ، باران نیست
تو مثل خوبی ، خوبیّ و خوب می دانی
بهانه هایی مانند تو فراوان نیست
اگر بخندی حال پرنده ها خوب است
وگرنه هیچکسی هیچوقت خندان نیست
_ چرا دروغ؟ _ تو را از بهشت کم دارم
غمم که _ از تو چه پنهان _ فقط غم نان نیست
همیشه از تو جدا نیستم برای همین
همیشه اندیشیدن به مرگ آسان نیست
محمدجواد آسمان
ای حسن یوسف دکمه ی پیراهن تو
دل می شکوفد گل به گل از دامن تو
جز در هوای تو مرا سیر و سفر نیست
گلگشت من دیدار سرو و سوسن تو
آغاز فروردین چشمت٬ مشهد من
شیراز من اردیبهشت دامن تو
هر اصفهان ابرویت نصف جهانم
خرمای خوزستان من خندیدن تو
من جز برای تو نمی خواهم خودم را
ای از همه من های من بهتر من تو
هرچیز و هر کس رو به سویی در نمازند
ای چشم های من نماز دیدن تو
حیران و سرگردان چشمت تا ابد باد
منظومه ی دل بر مدار روشن تو
قیصر امین پور
ماه پشت شاخه ها بی احتیاط
مانده امشب روی دیوار حیاط
مادر از پشت درختان هراس
می رسد آرام با تشتی لباس
می چلاند خاطرات شسته را
شعرهای نارس نارسته را
خاطراتم مثل یک شعر بلند
پهن می ماند پریشان روی بند
یاد گلبانوی کاشی ها به خیر
یاد حوض و آب پاشی ها به خیر
دست هایش آشنا با آب ها
مهربان با کاسه ها بشقاب ها
امشب ای غم در دلم اتراق کن
خاطراتم را به او سنجاق کن
آن اهورای تماشایی کجاست
خسته ام عطر خوش چایی کجاست...
سعید بیابانکی
هر صبح با سلام تو بیدار می‌شویم
از آفتاب چشم تو سرشار می‌شویم
در چشم‌های آبی‌ات، ای تا افق وسیع
یک آسمان ستاره‌ی سیار می‌شویم
یک آسمان ستاره و یک کهکشان شهاب
بر روی شانه‌های شب آوار می‌شویم
چندین هزار پنجره لبخند می‌زند
تا روبه‌روی فاجعه دیوار می‌شویم
روزی هزار مرتبه تا مرگ می‌رویم
روزی هزار مرتبه تکرار می‌شویم
فردا دوباره صبح می‌آید ازین مسیر
چشم‌انتظار لحظه‌ی دیدار می‌شویم
سلمان هراتی
آیا شود بهار که لبخندمان زند؟
از ما گذشت، جانب فرزندمان زند
ما شاخه های سرکش سیبیم، عین هم
یک باغبان بیاید و پیوندمان زند
مشت جهان و اهل جهان باز باز شد
دیگر کسی نمانده که ترفندمان زند
نانی به آشکار به انبان ما نهد
زهری نهان به کاسه ی گلقندمان زند
ما نشکنیم اگر چه دگرباره گردباد
بردارد و به کوه دماوندمان زند
رویین تنیم اگر چه تهمتن به مکر زال
تیر دو سر به ساحل هلمندمان زند
سرمی دهیم زمزمه های یگانه را
حتی اگر زمانه دهان بندمان زند
محمدکاظم کاظمی
جانماز تو پر از گل های یاس و مریم است
چای با دست تو وقتی دم شود، تازه دم است...
گرچه خانه با گل لبخند تو تزئین شده؛
روی سیب گونه هایت گاه رد شبنم است...
این که تو در را برایم میگشایی هر غروب
بهترین نوع سلام و عرض خیر مقدم است...
وقت سرماخوردگی، هرگز مرا دکتر نبر...
بوسه ات بر گونه ی من، بهتر از صد مرهم است...
شادی و غمگینی ام را با تو قسمت میکنم
هرکسی جز تو به احساسات من نامحرم است...
قبل خوابم آسمانی میکنی هر شب مرا...
چون که آغوشِ تو مادر؛ آسمان عالم است...
زیر پای تو خدا وقتی بهشت انداخته؛
هرچه گل_بوسه بکارم روی دستانت کم است...
مطمئنم عشق ِ اول، بهترین عشق است، چون
مادر آدم نخستین عشق قلب آدم است...
بشری صاحبی
کلاغ می‌بارد از هوا... چه بختِ شومی! عجب بهاری!
چه چشم‌هایی به جایِ گُل شکفته هر گوشه وُ کناری!
هِزاردَستان مواظبند که غنچه‌ای یک‌دهن نخوانَد
مَتَرسَکان خوش‌نشسته‌اند که برنخیزد کسی به کاری
نه هفتخطِّ قلندری، نه رسمِ پروردنِ شرابی
نه آرزوی سلامتی، نه شادباشی، نه شادخواری
نه حرفی از بوسه بر لبی، نه یادی از بوسه در خیالی
نه حالِ عشقی، نه عاشقی... چه روزگاری! چه روزگاری!
نه از کتابی بُریده‌بال امیدِ آوردنِ امیدی‌ست
نه سَطری از روزنامه‌ای بُخارِ جامانده از قطاری
نخواه از این باغِ بی‌چراغ که سُفره‌ی هفت‌سین بچیند
که عیدِ هرسال بوده است بهارِ او اینچنین بهاری
چطور این بیدِ جن‌زده صبور باشد لَیالی‌اش را؟
که صبحِ هر جمعه دیده است سوار را سایه‌ی غباری
... ببند... زخمِ مرا ببند... صدای خونینِ من مبادا...
ببخش زخمِ مرا... ببخش اگر که خندیده گَهگُداری...
محمدجواد آسمان
خسته ی عزلتم ای پنچره ی تکراری
خسته ام خسته از این منظره ی تکراری
من از این کوچه ی بن بست بدم می آید
تا به کی بشنومت زنجره ی تکراری
خبری نیست در اینجا بجز از جور خزان
مرثیه می وزد از حنجره ی تکراری
فاجعه آمد و در باور من اردو زد
دفترم پر شده از خاطره ی تکراری
تا به کی چرخ زنم دور خودم چون پرگار
تا که ترسیم کنم دایره ی تکراری
شعر من حال و هوای تازه ای می خواهد
چندش آور شده در کنگره ی تکراری
محمدعلی ساکی
دندان‌هایش را می‌شکنم!
دهانش را پر خون میکنم،
اگر نام تو را بر زبان بیاورد شعرم!
شاید تو نامش را حسادت بگذاری
اما من می‌خواهم که کودکانت از به‌زبان‌آوردن نام تو نهراسند
تو می‌دانی که چقدر کودکان را دوست دارم
زیرا تو را به خاطر چشمانت می‌پرستم
نمی‌گذارم شعرم نام تو را بر زبان بیاورد
نام تو در کتابخانه‌ها بیمار میشود
در دهان‌های مردمان آزرده میشود
و حتی موش‌ها می‌توانند بجوندش
من هم مثل تو
مثل تمامی انسان‌هایم
تنم را زمین چرخ خواهد کرد
چشمان اسطوره‌ای‌ام حتی
خواهند پژمرد همچون اندوه‌هایم
استخوان‌هایم حتی خاک خواهند شد
شعرهایم حتی فراموش خواهند شد!
اما هزارسال، هزاران سال بعد حتی
گورم را اگر بشکافند قلبم را خواهند یافت
همچنان سرزنده و خشمگین
به اندازه‌ی مشت گره‌کرده‌ی من
که اگر به زمزمه‌هایش گوش بسپارند
اگر بگشایندش
نام تو را خواهند دانست...
علی محمد مودب
بگو دوستم داری تا زیباتر شوم
بگو دوستم داری تا انگشتانم از طلا شوند
و ماه از پیشانی‌ام بتابد
بگو دوستم داری تا زیر و رو شوم
تبدیل شوم به خوشه‌ای گندم یا یک نخل
بگو! دل دل نکن ...
بگو دوستم داری تا به قدیسی بدل شوم
بگو دوستم داری تا از کتاب شعرم کتاب مقدس بسازی
تقویم را واژگون میکنم
و فصل‌ها را جابه‌جا میکنم اگر تو بخواهی
بگو دوستم داری تا شعرهایم بجوشند
و واژگانم الهی شوند
عاشقم باش تا با اسب به فتح‌ِ خورشید بروم
دل دل نکن
این تنها فرصت من است تا بیاموزم
و بیافرینم!
نزار قبانی
هست آیا مهربان تر از تو در دنیای من؟
هست آیاپاسخی جز"نیست"برآیای من؟
بی تو دنیا غیرخاموشی ندارد،روشن است!
با تو زیبا میشود ، دنیای نا زیبای من.
گرم خواهد شد زبانم با لبان آتش ات
سردخواهد شداگر باشی کنارم"چای من"
ترس رسوایی و طاسِ بی خیالی ریختم
تا ببازی هرچه را پوشیده ای در پای من
شمع هم خاموش شداما نمایان است باز
اختلاف رنگِ اعضایِ تو و اعضای من
عشق یعنی من،که پا پیچیده ام برپای تو!
عشق یعنی تو ،که خوابت میبرد در جای من
ماندنی شد وای من!!عهدی که باهم بسته ایم
این"کبودی گلو" این "جوهر امضای" من!
شب بخیر آرامش شب های نا آرام عشق
شب بخیر انگیزه ی بیداری فردای من...
مجتبی سپید
وقتی پدر زخانه ی دنیا گذر کند
دارالبقا گزیند وآنجا سفر کند
وقتی زمان گریه و ماتم به سر رسد
وارث به هرچه که مانده نظر کند
گاهی غنی شود از آنچه می رسد
گاهی هوای ارث ازسربه درکند
ما را رسیده لغزشی از روز اولین
آن روزها که خواست شق القمر کند
پنداشت گندم کین اسم اعظم است
می خواست خدا شود و مفتخر کند
آمد که با خوردن آن دانه ی شرور
عرش از خدا بگیردو زیرو زبر کند
رسوایی پدر سحری را به شب کشد
آوازه ی پدر شب تاری سحر کند
آخر چه ماترکی بدتر از گنه
عالم زبار غمش دیده تَر کند
مائیم وچوب گناهی که اونخواند
باید ادای قضا را پسرکند
مارا زفضل تو حاصل چه بوده است
دیوان غربتی که غریبی زِ بَرکند
مرتضی برخورداری
