آب آرزو نداشت به غیر از روان شدن
دریا غمی نداشت به‌جز آسمان شدن
می‌خواست بال و پر زدن از خویشتن قفس
چندانکه «تن» رها شدن از «خویش» و جان شدن
آهن به فکر تیغ شدن بود و برگزید
در رنجبوته های زمان، امتحان شدن
تاوان «آشیانه به دوشی» نوشته داشت
همچون نسیم در چمن گل، چمان شدن
آنان که کینه‌ور به گروه بدی زدند
قصدی نداشتند به‌جز مهربان شدن
باران من! گداییِ هر قطرۀ تو را
باید نخست در صف دریادلان شدن
با خاک، آرزوی قدح گشتن است و بس
وآنگه برای جرعه‌ای از تو دهان شدن!
حسین منزوی
در شام غریبانه ی خود ماه نداشت
در سینه بجز از غم جانکاه نداشت
بی شک ز پدر غریب تر بود حسین
در غربت کربلا دگر چاه نداشت
مرتضی برخورداری
تا که می گویم علی، دل از تکان می ایستد
بعد نامش، دست روی سینه، جان می ایستد
بسکه جذاب است گفتن از علی،بعد از سخن
حرف های من دراطراف دهان می ایستد
مثل بسم الله که بر روی پای نقطه اش؛
روی پای نورهایش کهکشان می ایستد
پس اگر خود را بخواهد توی رودی بنگرد
بر تماشای علی آب روان می ایستد
چونکه دارد اشهد ان علی آن هم دوبار
روی پای خود مؤذن در اذان می ایستد
باد را انگار زین کرده ست دروقت نبرد
تا که حرکت می کند گویا زمان می ایستد
ذوالفقارش هم نباشد با نگاهش وقت جنگ
تیر دربین زمین و آسمان می ایستد
حتم دارم وقت دیدارش فقط ازشوق او
جسم می افتد به زیر پا و جان می ایستد
روی پایم ایستادم تا تماشایم کنی
سگ که شد اهلی برای استخوان می ایستد
مهدی رحیمی
دشت هایی چه فراخ!
کوه هایی چه بلند!
در گلستانه چه بوی علفی می آمد!
من در این آبادی، پی چیزی می گشتم:
پی خوابی شاید،
پی نوری، ریگی، لبخندی.
پشت تبریزی ها
غفلت پاکی بود، که صدایم می زد.
پای نی زاری ماندم، باد می آمد، گوش دادم:
چه کسی با من، حرف می زد؟
سوسماری لغزید.
راه افتادم.
یونجه زاری سر راه.
بعد جالیز خیار، بوته های گل رنگ
و فراموشی خاک.
لب آبی
گیوه ها را کندم، و نِشستم، پاها در آب.
من چه سبزم امروز
و چه اندازه تنم هوشیار است!
نکند اندوهی، سر رسد از پس کوه.
چه کسی پشت درختان است؟
هیچ
می چرد گاوی در کرت.
ظهر تابستان است.
سایه ها می دانند، که چه تابستانی است.
سایه هایی بی لک،
گوشه یی روشن و پاک،
کودکان احساس! جای بازی این جاست.
زندگی خالی نیست:
مهربانی هست، سیب هست، ایمان هست.
آری
تا شقایق هست، زندگی باید کرد.
در دل من چیزی است، مثل یک بیشه ی نور،
مثل خواب دم صبح
و چنان بی تابم، که دلم می خواهد
بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه.
دورها آوایی است، که مرا می خواند.
سهراب سپهری
هر که بی دوست می‌برد خوابش
همچنان صبر هست و پایابش
خواب از آن چشم، چشم نتوان داشت
که ز سر برگذشت سیلابش
نه به خود می‌رود گرفته ی عشق
دیگری می‌برد به قلابش
چه کند پایبند مِهر کسی
که نبیند جفای اصحابش
هر که حاجت به درگهی دارد
لازم است احتمال بوّابش
ناگزیر است تلخ و شیرینش
خار و خرما و زهر و جُلاّبش
سایر است این مَثل که مستسقی
نکند رود دجله سیرابش
شب هجران دوست ظلمانیست
ور برآید هزار مهتابش
برود جان مستمند از تن
نرود مُهر مِهر احبابش
سعدیا گوسفند قربانی
به که نالد ز دست قصابش
سعدی
اندر وطن کسی که ندارد وطن منم
آن‌کس که هیچ‌کس نشود مثل من منم
اندر لحد کسی که بدرّد کفن به تن
از بهر آن وطن که نشد آنِ من منم
آن‌کاو به زندگیش معیشَت ز خون دل
وز بعد مرگ خویش ندارد کفن منم
آن کشور خراب کزو روحْ در عذاب
وآن مملکت که جان ز وی اندر محن منم
آن‌کس که عیشگاه جم و کیقباد و کی
از بهر او شده است چو بیت‌الحزن منم
آن‌کس که در قمار در این دور روزگار
بدنقشی‌اش ببُرد سوی باختن منم
آن‌کس که در میانۀ مردم به سوء خلق
بدخلقی‌اش کشید سوی سوءظن منم
آن‌کس که همچو مور به لغزنده طاسِ فکر
از دست حسّ خویش بود در لگن منم
آن مرد با تعصب و غیرت که زندگی
کرده ست در فشار ز درد وطن، منم
عارف قسم به می، تو بمیری، به ذات عشق
این‌ها که گفته‌ام، تو ببین مرگ من، منم؟
عارف قزوینی
گل نیست ماه نیست، دلِ ماست پارسی
غوغای کُه، ترنم دریاست پارسی
از آفتاب، معجزه بر دوش می کشد
رو بر مراد و روی به فرداست پارسی
از شام تا به کاشغر، از سِند تا خجند
آیینه دار عالم بالاست پارسی
تاریخ را، وثیقه ی سبز شکوه را
خون من و کلام مطلاست پارسی
روح بزرگ و طبل خراسانیان پاک
چتر شرف، چراغ مسیحاست پارسی
تصویر را مغازله را و ترانه را
جغرافیای معنوی ماست پارسی
سرسخت در حماسه و هموار در سرود
پیدا بوَد از این که چه زیباست پارسی
بانگ سپیده، عرصه ی بیدار باش مرد
پیغمبر هنر، سخنِ راست پارسی
دنیا بگو مباش، بزرگی بگو برو
ما را فضیلتی ست که ما راست پارسی
عبدالقهارعاصی
یاران عبث نصیحت بی حاصلم کنید
دیوانه ام من عقل ندارم ولم کنید
ممنون این نصایحم اما من آنچنان
دیوانه ای نی ام که شما عاقلم کنید
مجنونم آن چنین که مجانین ز من رمند
وای ار به مجلس عقلا داخلم کنید
من مطلِع نی ام که چه با من نموده عشق
خوب است این قضیه سوال از دلم کنید
یک ذره غیر عشق و جنون ننگرید هیچ
در من اگر که تجزیهْ آب و گلم کنید
کم طعنه ام زنید که غرقی به بحر بُهت
مردید اگر؟ هدایت بر ساحلم کنید
میرزاده عشقی
گفتی: «مرا از خویش می ترسانی ای یار!
وقتی به دریاها مرا می خوانی ای یار!»
«ترسای من»! گفتم که: «بگذار این چه وچون
چندم از این تردید، می لرزانی ای یار!»
آخر تو پروای چه می داری؟ مگرنه
خود در دل و جانت همه توفانی ای یار؟
بگذار تا رودت کشانَد سوی دریا
آخر نه تالابی که یک جا مانی ای یار!
دریا برای ما گرفته جشن توفان
با من بیا بامن به این مهمانی ای یار!
با من بیا با اصل خود،باری بپیوند
ای جویبار کوچک انسانی! ای یار!
تو جوی کوچک نیستی، دریایی، آری
کاین‌سان مرا در خویش می گنجانی ای یار!
عطر گلی وحشی برایم می فرستی
در باد گیسو را که می افشانی ای یار!
من با تو با تو با تو با تو زنده هستم
تو جان جان جان جان جانی ای یار!
حسین منزوی
گریه می‌آید به استقبال چشم این آهِ کیست؟
این گلِ خون، گردِ این صحرا شهادتگاهِ کیست
پنجه می‌بینم آن‌سوی فلک در گیرودار
عرش را دامان درید این همت کوتاهِ کیست
دلو چون فانوس نورانی برون آمد ز چاه
آگهم سازید ای کنعانیان کاین چاهِ کیست
رنگِ دل چون کهربا بشکست، حیرانم که باز
جانب دیوار کوی او رخ چون کاهِ کیست
هرکه‌را بینی ز دور چرخ دارد شکوه‌ای
من ندانم گردش افلاک خاطرخواهِ کیست
طالب افتاد از فغان یارب در این آغازِ صبح
باعثِ آزار کردن نالۀ جانکاهِ کیست
طالب آملی
می خرامد غزلی تازه در اندیشه ی ما
شاید آهوی تو رد می شود از بیشه ی ما
دانه سرخ اناریم و نگه داشته اند
دل چون سنگ تو را در دل چون شیشه ی ما
اگر از کشته ی خود نام و نشان می پرسی
عاشقی شیوه ی ما بود و جنون پیشه ی ما
سرنوشت تو هم ای عشق فراموشی بود
حک نمی کرد اگر نام تو را تیشه ی ما
ما دو سرویم در آغوش هم افتاده به خاک
چشم بگشا که گره خورده به هم ریشه ی ما
فاضل نظری
چون درخت پسته که در خاک رفسنجان طلاست
درنجف وقتی بنوشی چایی گیلان طلاست
گرچه درجام طلا،دور ازتو خواهد شد نجس
برضریح تو ولی انگور آویزان طلاست
زنگ ساعت زیر باب ساعتت با ضربه هاش
آن به آن هی می کند تأکید اینجا آن طلاست
لشکری از زیورآلاتند دور مرقدت
قسمت فرماندهی اش دست یک گردان طلاست
هرقَدَر نزدیک تر بر مضجعت مرغوب تر
چوب شد وقتی نگهبان حرم، دربان طلاست
آی خیل سائلان رحمتش دقت کنید
اینکه می بینید گنبد نیست یک همیان طلاست
مرقدت مانند قرآن است و ایوان جلد اوست
متن این قرآن علی و جلد این قرآن طلاست
هرطلایی پیش او مانند مشتی آهن است
تا عیار یکصد و ده نمره ی ایوان طلاست
چونکه می گویم علی در محضر ایوان تو
گوئیا از انعکاسش روکش دندان طلاست
می رسد بر گرد جای پای نعلین علی
اینکه جنس خاک پای حضرت سلمان طلاست
مهدی رحیمی
