برقص و باز برقصان ، فقط نه مرد که زن را

برقص و باز برقصان ، فقط نه مرد که زن را
برقص و غرقِ خوشی کن تمام خاکِ وطن را

برقص و شعر بخوان و ...، برقص و شعر بخوان و ...
دوباره باز برقصان درخت و باغ و چمن را

میانِ رقصِ تو سِرّی‌ست مثلِ معجزِ عیسی
که مرده هم بِدَراند هزارساله کفن را

بدا به حالِ نزارم، بیا بیا که خمارم
تو مشق کن به سه‌تارم، تَ تَن تَ تَن تَتَ تَن را

اگرچه عینِ عذاب است روزگارِ من و تو
بچرخ و زنده کن از نو دوباره رسمِ کهن را

برقص تا غزلم واژه واژه واژه برقصد
برقص و باز برقصان بُراده‌های سخن را

جویا معروفی

به نام عشق که آغاز آدمیزادی است

به نام عشق که آغاز آدمیزادی است
به نام عشق که سرمایه ای خدادادی است

بگو که نفرت از این خاک رخت بربندد
که در قبیله ی ما عشق ارث اجدادی است

جهان در این دو کلام از ازل خلاصه شده است:
تمام ثروت عالم غم است یا شادی است

قفس براى کبوتر اگرچه سنگین است
اسارت است که سنگ بناى آزادی است

چه سربلند و سرافراز ایستاده هنوز
چنار پیر که دار و ندار آبادی است

سوار نیزه به دستم نگاه کن مستم
به چشم من همه آسیاب ها بادی است...

سعید بیابانکی

بوی سیب از بُنِ گیسوی تو جاری شده است

بوی سیب از بُنِ گیسوی تو جاری شده است
از نسیمِ خوشِ آن، خانه بهاری شده است

هر نفس سوره ای از باغِ دلت می روید
بلبل از خواندنِ آیات تو قاری شده است

می زند نبض زمین، موقعِ خندیدنِ تو!
سنگ از دیدنِ روی تو قناری شده است!

طاقِ ابروی تو چتری ست به روی سرِ من
سقفِ بارانیِ آن، آینه کاری شده است!

در هوای تو پریشان به بیابان زده ام
دل بی طاقتِ من زائرِ زاری شده است

واژه از وصف دو چشمانِ تو عاجز مانده است
شعرِ من پیشِ نگاهِ تو شعاری شده است...!

یدالله گودرزی

پرنده‌ها همه در باد تار و مار شدند

پرنده‌ها همه در باد تار و مار شدند
نگاه‌ها همه از اشک جویبار شدند

مرا ببخش اگر واژه‌های معصومم
خبررسان خبرهای ناگوار شدند

مرا ببخش اگر روزنامه‌ها امروز
گریستند و غریبانه سوگوار شدند

کسی مرا برساند به آخرین پرواز
رسیده‌ها همه رفتند و ماندگار شدند

رسیده‌ و نرسیده هزار واژه‌ تلخ
برای مرثیه‌ای آتشین قطار شدند

«رسیده‌ها چه نجیب و نچیده افتادند»*
هزار باغ در این باد بی‌انار شدند

کجاست مرثیه‌سازی که نوحه ساز کند
برای این‌همه مادر که داغدار شدند

بیا بنفشه بکاریم دسته دسته کبود
به یاد باغچه‌هایی که بی‌بهار شدند

خبر درشت، خبر سنگدل، خبر این بود:
پرنده‌ها همه در آسمان غبار شدند….

سعید بیابانکی

ای مانده در محاصره ی سیم خاردار

ای مانده در محاصره ی سیم خاردار
ای کشور گرامی سرمایه دار دار

یک ذره از فشار اجانب به خود ملرز
ای کشور عزیز گروه فشار دار

اسباب عیش داری و کاری نمی کنی
نفت دلار دار ،سفیر بخار دار

درمان ما دو جرعه از آن زهرماری است
ما را ببر به میکده ی زهرمار دار

اندامم از فشار تورم بر آمده است
مانند ماه آخر نسوان بار دار

باید خیار کاشت عزیزم خیار شور
در شوره زار بایر لخت شیار دار

قدری هم التفات به قلاب ما کنید
ای ماهیان سنگدل خاویار دار

هم کاردان و کارشناسیم و کار دوست
ما را بدل کنید وزیران به کار دار...

سعید بیابانکی

وای من که می روید ، دشنه دشنه خار این جا

وای من که می روید ، دشنه دشنه خار این جا
مثل این که می گیرند ماتم بهار این جا

جای جای این وادی از سراب سیراب ست
ریشه ریشه می سوزند بوته های خار این جا

در جهان بی دردی از پی چی می گردی؟
وا نمی شود ای دل عقده ای ز کار این جا

ناله ای ، خروشی نیست ، آه شعله جوشی نیست
ما دلی نمی بینیم ، گرم و شعله بار این جا

از من و تو می گیرد ، فرصت تماشا را
بیعتی که آیینه بسته با غبار این جا

آتشین دمان رفتند سرفشان و پاکوبان
بعد از این نمی رقصند با طناب دار این جا

شور سر بداری نیست ، شوق پایداری نیست
تا به کی ز دلتنگی می کشی هوار این جا؟

التهاب داغی کو؟ لاله ای ، چراغی کو؟
تا تو را به رقص آرد ، عشق شعله کار این جا

تربت شهیدان را غرق لاله کن یعنی:
پاره ی دلی بگذار روی هر مزار این جا
***
کور سوی نوری نیست ، روشنای طوری نیست
ای کلیم من برخیز! مژده ای بیار این جا

ای زلال روحانی ، چشمه چشمه جاری شو
وی شکوه بارانی نم نمی ببار این جا

محمدعلی مجاهدی

آزرده ام از عالم و دلخسته ام از خویش

آزرده ام از عالم و دلخسته ام از خویش
ای عشق! به دنبال توام، بیشتر از پیش

در دیده ی من یاری و بر سینه ی من بار
هم در نظرم نوشی و هم بر جگرم نیش

دلگیر مشو گر گله کردم.. چه توان کرد؟
وقتی شده این فاصله از حوصله ام بیش

مشغول جهانی و جهانی به تو مشغول
لطفی کن و یک لحظه به من نیز بیاندیش

سجاد رشیدی پور

با وفا ناآشنا بودى نمیدانم چرا؟!

با وفا ناآشنا بودى نمیدانم چرا؟!
عاشق قهر و جفا بودى نمیدانم چرا؟!

حرص میخوردم که نامحرم، که حتى یک نگاه
ضدّ غیرت! خودنما بودى نمیدانم چرا؟!

بارها گفتم حیایت را رعایت کن ولى
دشمن حُجب وُ حیا بودى نمیدانم چرا؟!

ساده بودم سادگى را جهل میپنداشتى
جاهلى پرمدّعا بودى نمیدانم چرا؟!

من برایت از خدا دَم میزدم، از آیه ها
بیخبر من! بى خدا بودى نمیدانم چرا؟!

محمدصادق زمانی

تو اهل آسمان هستی وَ من دربندِ تهرانم

تو اهل آسمان هستی وَ من دربندِ تهرانم
بیا آزاد کن ما را،بس ست این حبس وُ زندانم

پُر از خاک است تقدیرم، هواىِ مرگِ اهوازم
در این اوضاع بد در بد، غبارى گیج وُ حیرانم

تو بیروتى در آرامش ولى بد بیقرارم من
اسیر دست صهیونم، بلندى هاى جولانم

تو جنگل هاى گیلانى، بهشتى، قلب بارانى
وَ من صحراى سینایم، لبى خشکم، بیابانم

من آن نیزار هامونم، تو امّا آتشى، آتش!
لبت را بر لبم بگذار، لطفى کن بسوزانم!

محمدصادق زمانی

مشتاقی و صبوری از حد گذشت یارا

مشتاقی و صبوری از حد گذشت یارا
گر تو شکیب داری طاقت نماند ما را

باری به چشم احسان در حال ما نظر کن
کز خوان پادشاهان راحت بود گدا را

سلطان که خشم گیرد بر بندگان حضرت
حکمش رسد ولیکن حدی بود جفا را

من بی تو زندگانی خود را نمی‌پسندم
کاسایشی نباشد بی دوستان بقا را

چون تشنه جان سپردم آن گه چه سود دارد
آب از دو چشم دادن بر خاک من گیا را

حال نیازمندی در وصف می‌نیاید
آن گه که بازگردی گوییم ماجرا را

بازآ و جان شیرین از من ستان به خدمت
دیگر چه برگ باشد درویش بی‌نوا را

یا رب تو آشنا را مهلت ده و سلامت
چندان که بازبیند دیدار آشنا را

نه ملک پادشا را در چشم خوبرویان
وقعیست ای برادر نه زهد پارسا را

ای کاش برفتادی برقع ز روی لیلی
تا مدعی نماندی مجنون مبتلا را

سعدی قلم به سختی رفتست و نیکبختی
پس هر چه پیشت آید گردن بنه قضا را

سعدی

این دل پر درد را چندان که درمان می‌کنم

این دل پر درد را چندان که درمان می‌کنم
گویا یک درد را بر خود دو چندان می‌کنم

بلعجب دردی است درد عشق جانان کاندرو
دردم افزون می‌شود چندان که درمان می‌کنم

چند گویی توبه آن از عشق و زین ره باز گرد
چون توانم توبه چون این کار از جان می‌کنم

از میان جان نگیرد عشق او هرگز کنار
کز میان جان هوای روی جانان می‌کنم

این عجایب بین که نگذارند در گلخن مرا
وانگهی من عزم خلوتگاه سلطان می‌کنم

عشق توتاوان است بر من چون نیم در خورد تو
مرد عشق خود تویی پس من چه تاوان می‌کنم

چون دل و جانم به کلی راز عشق تو گرفت
من چرا این راز را از خلق پنهان می‌کنم

نی خطا گفتم تو و من کی بود در راه عشق
جمله عالم تویی بر خویش آسان می‌کنم

تا گهرهای حقیقت فاش کردم در جهان
با دل عطار دلتنگی فراوان می‌کنم

عطار نیشابوری

صبح خورشید آمد دفتر مشق شبم را خط زد

صبح خورشید آمد
دفتر مشق شبم را خط زد
پاک کن بیهوده است
اگر این خط ها را پاک کنم
جای آنها پیداست
ای که خط خوردگی دفتر مشقم از توست!
تو بگو!
من کجا حق دارم
مشق هایم را
روی کاغذهای باطله با خود ببرم؟
می روم
دفتر پاکنویسی بخرم
زندگی را باید
از سر سطر نوشت!

قیصر امین پور

من فراتی تشنه لب بود،زتَف می آمدم

من فراتی تشنه لب بود،زتَف می آمدم
خواب حافظ دیده بودم،ازنجف می آمدم

حافظ شوریده حالی دیده بودم چون مسیح
پیش آن دریاترین،کم تر زکف می آمدم

من خزف بودم،به گوشم حرف مرواید بود
من خزف بودم ولی عین صدف می آمدم

با من و خورشید و ماه آن شب سماعی تازه بود
نی زنان همراه هفتاد و دو دف می آمدم

لشکر اشکم شبیه لشکر مختار بود
کوفه کوفه نوحه بودم،صف به صف می آمدم

تیر می بارید بر قبر علی (ع) از شش طرف
با دل شش گوشه باز از شش طرف می آمدم

حافظ از مولا پیامی شعله آور آورده بود
شعله ور با اشتیاقی با شعف می آمدم

گفت مولا:«در دل عاشق مزار ما بجوی»
من به پابوس دل، این شمش الشرف می آمدم

مثل روز واقعه،مانند سال شصت و یک
کربلایی گریه بودم، از نجف می آمدم

علیرضا قزوه

یک گریبان نیست کز بیداد آن مه پاره نیست

یک گریبان نیست کز بیداد آن مه پاره نیست
رحم گویا در دل بی‌رحم آن مه پاره نیست

کو دلی کز آن دل بی‌رحم سنگین نیست چاک
کو گریبانی کز آن چاک گریبان پاره نیست

ای دلت در سینه سنگ خاره با من جور بس
در تن من آخر این جان است سنگ خاره نیست

گاه گاهم بر رخ او رخصت نظاره هست
لیک این خون گشته دل را طاقت نظاره نیست

جان اگر خواهی مده تا می‌توانی دل ز دست
دل چو رفت از دست غیر از جان سپردن چاره نیست

کامیاب از روی آن ماهند یاران در وطن
بی‌نصیب از وصل او جز هاتف آواره نیست

هاتف اصفهانی

ز اندازه بیرون تشنه‌ام ساقی بیار آن آب را

ز اندازه بیرون تشنه‌ام ساقی بیار آن آب را
اول مرا سیراب کن وان گه بده اصحاب را

من نیز چشم از خواب خوش بر می‌نکردم پیش از این
روز فراق دوستان شب خوش بگفتم خواب را

هر پارسا را کان صنم در پیش مسجد بگذرد
چشمش بر ابرو افکند باطل کند محراب را

من صید وحشی نیستم در بند جان خویشتن
گر وی به تیرم می‌زند استاده‌ام نشاب را

مقدار یار همنفس چون من نداند هیچ کس
ماهی که بر خشک اوفتد قیمت بداند آب را

وقتی در آبی تا میان دستی و پایی می‌زدم
اکنون همان پنداشتم دریای بی پایاب را

امروز حالی غرقه‌ام تا با کناری اوفتم
آن گه حکایت گویمت درد دل غرقاب را

گر بی‌وفایی کردمی یرغو به قاآن بردمی
کان کافر اعدا می‌کشد وین سنگدل احباب را

فریاد می‌دارد رقیب از دست مشتاقان او
آواز مطرب در سرا زحمت بود بواب را

«سعدی! چو جورش می‌بری نزدیک او دیگر مرو»
ای بی‌بصر! من می‌روم؟ او می‌کشد قلاب را
 
سعدی

بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید

بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید
از یار آشنا سخن آشنا شنید

ای شاه حسن چشم به حال گدا فکن
کاین گوش بس حکایت شاه و گدا شنید

خوش می‌کنم به باده مشکین مشام جان
کز دلق پوش صومعه بوی ریا شنید

سر خدا که عارف سالک به کس نگفت
در حیرتم که باده فروش از کجا شنید

یا رب کجاست محرم رازی که یک زمان
دل شرح آن دهد که چه گفت و چه‌ها شنید

اینش سزا نبود دل حق گزار من
کز غمگسار خود سخن ناسزا شنید

محروم اگر شدم ز سر کوی او چه شد
از گلشن زمانه که بوی وفا شنید

ساقی بیا که عشق ندا می‌کند بلند
کان کس که گفت قصه ما هم ز ما شنید

ما باده زیر خرقه نه امروز می‌خوریم
صد بار پیر میکده این ماجرا شنید

ما می به بانگ چنگ نه امروز می‌کشیم
بس دور شد که گنبد چرخ این صدا شنید

پند حکیم محض صواب است و عین خیر
فرخنده آن کسی که به سمع رضا شنید

حافظ وظیفه تو دعا گفتن است و بس
دربند آن مباش که نشنید یا شنید

حافظ

گفتم: چه برای تو به جا مانده از این عشق؟

گفتم: چه برای تو به جا مانده از این عشق؟
فرمود: همین عشق، همین عشق، همین عشق!
‎
در باغِ خدا دلشده بودیم و خدا خواست
ما را به نگاهی بکشانَد به زمین، عشق‎

تردید در آیینۀ صاحب‌نظران نیست
وقتی که رسانده است دلم را به یقین، عشق

گفتند: «چو مُردید همه روح‌پذیرید»
گفتند: «بمیرید! بمیرید! در این عشق»

عشق است نخستین گلِ روییده در این دشت
در راهِ شهیدانِ چمن، مذهب و دین: عشق

در همهمۀ تلخِ خبرهایِ پر از درد
شادا نمکین زخم تو، شادا شکرین عشق
‎
بر هر ورقی نقش تو افتاد، غزل شد
در هر غزلی قافیهٔ قاف‌نشین: عشق‎
‎
تا دوست، مرا ساده و دلداده ببیند
دل را به همین حالِ غریبانه ببین، عشق!
‎
ای چشم غزل‌پرورِ آهو! نگران باش
با دلهره بوده است هر آیینه قرین، عشق
‎
دلگرمیِ پایانِ همهٔ دلهره‌هایی
ای خوبترین، خوبترین، خوبترین: عشق!

نغمه مستشار نظامی

مرا با خاک می‌سنجی، نمی‌دانی که من بادم

مرا با خاک می‌سنجی، نمی‌دانی که من بادم
نمی‌دانی که در گوش کر افلاک فریادم

نه خود با آب کوثر هم‌سرشتم، نز بهشتم من
که من از دوزخم، با آتش نمرود، هم‌زادم

نه رودی سر به فرمانم که سیلابی خروشانم
که از قید مصب و بستر و سر منزل آزادم

گهی تنگ است دنیایم، گهی در مشت گنجایم
فرو مانده است عقل مدّعی، در کار ابعادم

برای شب‌شماری، چوب خطّ ِ روزها، کافی است
جز این دیگر چه کاری هست با ارقام و اعدادم؟

به جای فرق خود بر ریشه‌ی خسرو زنم تیشه
اگر چه عاشق شیرینم و از نسل فرهادم

گهی با کوه بستیزم، گه از کاهی فرو ریزم
به حیرت مانده حتّا آن که افکنده‌است بنیادم

همان مردن ولی از عشق مردن بود و دیگر هیچ
اگر آموخت حرف دیگری جز عشق استادم

به زخمی مرحمم کس را و زخمی می‌زنم کس را
شگفت‌آورترینم، من چنینم: جمع اضدادم!

حسین منزوی

عید گلت خجسته، گل بی خزان من!‏

عید گلت خجسته، گل بی خزان من!‏
یاس سپید واشده دربازوان من!

باد بهار کز سر زلف تو می وزد ‏
با گل نوشته نام تو را، برخزان من

ناشکری است جز تو و مهر تو از خدا
چیز دگر بخواهم اگر، مهربان من

باشادی تو شادم و باغصه ات غمین
آری همه به جان تو بسته است جان من

هنگامه می کند سخنم درحدیث عشق
واکرده تا کلید تو، قفل زبان من

بگشای سینه تا که در آئینه گل کنند
باهم امید تازه و بخت جوان من

دستی که می نوشت بر اوراق سرنوشت
پیوست داستان تو با داستان من

گل می کند به شوق تو شعرم دراین بهار
ای مایه ی شکفتگی واژگان من
 
اما، مرا نمی رسد از راه عید گل
تا بوسه ی تو گل نکند بردهان من

حسین منزوی

تا کی روم از عشق تو ،شوریده به هر سوی

تا کی روم از عشق تو ،شوریده به هر سوی
تا کی دَوَم از شور تو ،دیوانه به هر کوی

صد نعره همی‌آیدم از هر بُنِ مویی
خود در دل سنگین تو، نگرفت سر موی

بر یاد بناگوش تو، بر باد  دهم جان
تا باد مگر ،پیش تو بر خاک نهد روی

خود کشته ابروی توأم ،من به حقیقت
گر کشتنیَم ،بازبفرمای به ابروی

آنان که به گیسو، دل عشاق ربودند
از دست تو در پای فتادند ،چو گیسوی

تا عشق سرآشوب تو، همزانوی ما شد
سر برنگرفتم به وفای تو ،ز زانوی

بیرون نشود عشق توأم ،تا ابد از دل
کاندر ازلم ،حِرز تو بستند به بازوی

سعدی