نور خالص ، روح مطلق مرتضی

نور خالص ، روح مطلق مرتضی
معنی لفظ انا الحق مرتضی

هی در آ ، حیدر ! که نور مه تویی
تیغ لا در چنگ الا الله تویی

هادیان را زین سبب هدهد شدی
زآنکه اول کشته ی خود ، خود شدی

از درون و از برون آمد به کار
زین سبب شد نام تیغت ذوالفقار

با تو هستم ای ابدبان ازل!
شیرمرد بیشه های لم یزل!

ای عقاب کوه الله الصمد
از تو این گنجشک میخواهد مدد

نام تو یعنی سحر ، یعنی سلام
نام تو یعنی خدا در یک کلام

تو بزرگی ؛ خاک ، میدان تو نیست
آسمان را تاب جولان تو نیست

تا تو رفتی ، خلق امت تنگ شد
بر سر غصب ولایت جنگ شد

ناله کن حیدر ! لب چاه است این
شیر یزدان ! عصر روباه است این

این خسان حرص ریاست میخورند
آب را هم با سیاست میخورند

اف بر آن خامان که بر باطل شدند
از تو ای شمشیر "لا" غافل شدند

یا علی ! ما را عطا کن روز کار
کشته ی حیدر شدن با ذوالفقار

بس کن ای سرگشته دل ! زین پیچ و تاب
شیر یزدان را مگر بینی به خواب

یا علی ! ما روبهان بیشه ایم
ما ز نام شیر در اندیشه ایم

یا علی ! عشق تو در خون خفتن است
ما خس و این وصف دریا گفتن است

گر چه این دریانوردی با خس است
ذوالفقار یاد تو ما را بس است ...

احمد عزیزی

عمری شده ام خیره به راه نرسیدن

عمری شده ام خیره به راه نرسیدن
آئینه شد این پنجره از شدّت دیدن

با این شب ِ« بی درد ندانی که چه  دردی ست » ۱
آه از تو سخن گفتن و  آهسته چکیدن

تصویرِ دقیق من از آن چشم غم آلود
اوجی ست به اندازه ی از خواب پریدن

من نیز همینم عطش ِ ساده ی یک برگ
وقتی که مصمم شده باشد به تکیدن

دلتنگم و دلکنده ام از سینه ی این خاک
کی نوبت من می رسد ای لحظه ی چیدن؟

یا دوست نداری که مرا دوست بداری
یا اینکه در این شهر ،حرام است پریدن
 
تکلیف من و چشم تو روشن نشود کاش
چون عینِ جدایی ست ؛در این عشق رسیدن

یامثل دوتا غنچه به یک شاخه شکفتن
یا مثل دو پروانه به یک پیله تنیدن
 
1. اوستا

مرتضی حیدری آل کثیر

گاهی از کوچه های مدینه،یک صدای قدیمی می آید

گاهی از کوچه های مدینه،یک صدای قدیمی می آید
بین فرزند و مادر نشان از،گفتگویی صمیمی می آید!
 
عابرانی که در کوچه هستند، یاد یک راز غمگین می افتند
عطر نرگس می آید درین شهر، هر زمان که نسیمی می آید!
 
-مادر این عصر عصر غریبیست، غیبت و غربت و دوری از تو
کمتر از خانه ها عطر یاس و نغمه یاکریمی می آید!
 
مادر اینجا نفس بی تو تنگ است،.کاش آن لحظه نزدیک باشد
آن زمانی که دنیا به سمت مقصد مستقیمی می آید!
 
آن زمانی که قبر عزیزت پشت دیوار پنهان نباشد
مثل عصر پدر خنده آن روز بر لب هر یتیمی می آید!
 *
مادر آرام لبخند گرمی بر لبان پسر می نشاند
باز هم عصر جمعه برای گفتگویی صمیمی می آید!

نغمه مستشار نظامی

بی رحمی است این که نخواهی ببینمت

بی رحمی است این که نخواهی ببینمت
می دانم اینکه چشم به راهی ببینمت

گیسوی خویش را یله کن بافه بافه کن
تا ماه تر میان سیاهی ببینمت

در شـام من ستـــاره دنبالـه دار باش
چرخی بزن که نامتناهی ببینمت

در چــاه سینــه ای دل غافـل چــه می کنی
بیرون بیا کبوتر چاهی ببینمت

در غرفه های نقش جهان چون صدا بپیچ
تا درشکوه و شوکت شاهی ببینمت

چندی است خـو گرفتـه دلــم با ندیدنت
عمری نمانده است الهی ببینمت...

سعید بیابانکی

به این بهانه که شایدتورانمیخواهم

به این بهانه که شایدتورانمیخواهم
عزانکن شبمان راعزیز خودخواهم

دلم گرفته ازاین شکوه های پی درپی
دلت گرفته؟رفیق همیشه همراهم؟

بگو!کجای تنت میل بوسه دارد،هااا؟
خودم که، مایل لبهاوصورت ماهم

چه کرده برق لبت بادلم نمیدانم
همیشه کشته ی یک اتصال کوتاهم!!

چقدرعاشقمی رانگفته ای اما
من ازتمام رموزنگاهت آگاهم

رفیق,آمده تانیمه راه،دستم را
بگیربگذرداین نیمِ مانده هم باهم

به چادرت به نمازت به سجده ات بخدا
توهم خدایمی اما خدای گمراهم

چقدرحوصله دارم بقول معروفت
که غرق خوابی وبیهوده غرق درآهم

مجتبی سپید

به تو ترجیح دادم، دستهایی سرد را دیگر

به تو ترجیح دادم، دستهایی سرد را دیگر
که ممکن نیست از من بشنوی"برگرد" را دیگر

تو هم خنجر به دستی! پس بزن زخم و خلاصم کن
که زخم آن قدر دارم که نفهمم درد را دیگر

نه تکیه بر کسی، نه گریه روى شانه ای حتی
که حالا مى شناسم مردم نامرد را دیگر

به صد وعده تحمل کرده ام فصل زمستان را!
چگونه سر کنم حالا بهاری زرد را دیگر؟!

رویا باقرى

سلام یوسف زینب رسیده یعقوبت

سلام یوسف زینب رسیده یعقوبت
پس از گذشت چهل شب رسیده یعقوبت

یک اربعین علم تو به روی دوشم بود
صدای قهقه ی شمر توی گوشم بود

تو عاشقم شدی و من هم عاشق تو شدم
تو دین من شدی و من مبلغ تو شدم

به قاب شام کشیدم حماسه برگشتم
اگرچه پیر شدم من خلاصه برگشتم

اجازه هست کمی درد و دل کند چشمم؟!
کمی ببارد و خاک تو گل کند چشمم

به زخم قلب عزادار من نمک زده اند
حسین چشم تو روشن مرا کتک زده اند

میان آتش خیمه عقیله سوخت حسین
غروب روز دهم یک قبیله سوخت حسین

همینکه سنگ تراشیده خورد بر سر تو
تو ضعف کردی و ناله کشید خواهر تو

هنوز لحظه ی افتادن تو یادم هست
جدال بر سر پیراهن تو یادم هست

تن تو پیش نگاهم بدون رخت شد و
سر تو بسته به یک شاخه ی درخت شد و

به جای آب و غذا غصه ی تورا خوردم
محله ی خودمان سنگ بی هوا خوردم

زده ست آتش کینه به بال پروانه
خدای نگذرد از ظلم ابن مرجانه

به روی تخت نشست و به رتبه ام خندید
چقدر در وسط حرف و خطبه ام خندید

شراب خوردن قوم حسود را دیدم
محله های شلوغ یهود را دیدم

به صبر امر نمودی اگر خموش شدم
سوار مرکب بی پرده و چموش شدم

بنفشه رفتم از اینجا و لاله برگشتم
مرا ببخش بدون سه ساله برگشتم

رقیه ماند و سوال کنیز یعنی چه
نگاه کردن چشمان هیز یعنی چه

رقیه جای خود اما رباب ما را کشت
ببین چه کرد که بستیم دست او از پشت

ز بس که قبر ابالفضل کوچک است اینجا
سوال کرد که این قبر کودک است اینجا

رضا قربانی

برای رفیقت زمان می‌گذاری

برای رفیقت زمان می‌گذاری
نه تنها زمان، بلکه جان می‌گذاری

به وقت غمش از سبوی رفاقت
شراب، استکان استکان می‌گذاری

که بالا رود بیشتر، پیش پایش
تو از شانه‌ات نردبان می‌گذاری

ولی می‌زند زخم و انگشت حیرت
از این مرحمت در دهان می‌گذاری

نمی پرسی‌اش جای مرهم نهادن
چرا لای زخم، استخوان می‌گذاری؟

نمی پرسی‌اش چیست این دشنه در دیس؟
که در سفره‌ام جای نان می‌گذاری

نه از غم به ابرو خمی می‌نشانی
نه با هیچ‌کس در میان می‌گذاری

نه حتی برایش به همدستی شعر
به تهدید خط و نشان می‌گذاری

فقط نقطه‌ی آخر دوستی را
به پایان این داستان می گذاری.

سجاد رشیدی پور

این شاعرکان که غرق در عنوانند

این شاعرکان که غرق در عنوانند
اینان که مرا رقیب خود میدانند

آن روز که مرگ آمدو من رفتم
اشعار مرا برای هم میخوانند

مجتبی سپید

گرچه عصر دلتنگی ست، کوچکند میدان ها

گرچه عصر دلتنگی ست، کوچکند میدان ها
سیر آسمان زیباست، در همین خیابان ها

ازدحام پولادین، رفت و آمد سنگین
شاخه های سرب آجین، خانه ها نه؛ زندان ها

این همه درست امّا، ما هنوز هم هستیم
می توان در این غوقا… می شود که انسان ها…

در همین دقایق در، لحظه ای دگرگونم
در شلوغی بازار، گرم سیر پنهان ها

کودکی که چشمانش قاب آسمان هستند
می توان خدا را دید در زلالی آن ها

روی رشته سیم برق، یک کلاغ می خواند
آفتاب می تابد، روی نعش دکّان ها

شاخه ی درختی خشک، میزبان گنجشکان
باد ریزه نان آورد، می رسند مهمان ها

من همین دقایق در… کودکی که چشمانش…
آفتاب می تابد… کوچکند میدان ها

گیج می رود هوشم، از که پرشد آغوشم؟
در شلوغی بازار، درهمین خیابان ها

قربان ولیئی

سکوت کرده ام ولی، فقط به احترام تو

سکوت کرده ام ولی، فقط به احترام تو
به زور گفته ام بلی! فقط به احترام تو

به دست دوستان تو، دلم شکسته بارها
نگفته ام چرا؟علی!فقط به احترام تو

مجتبی سپید

قطره‌ام اما به فکر قطره ماندن نیستم

قطره‌ام اما به فکر قطره ماندن نیستم
آن‌قدَر در یاد او غرقم که اصلاً نیستم
بر قلم آن کس که می‌راند سخن، من نیستم
بی علی در فکر یک پایان روشن نیستم

بی‌خود از خود می‌شوم تا نام او را می‌برند
قدسیان این ذکر را تا عرش، بالا می‌برند

قطره بودم آمدم مبهوت دریایم کنند
موج‌ها فکری برای تشنگی‌هایم کنند
ذره باشم تا غبار راه مولایم کنند
سخت مجنونم بگو مردم تماشایم کنند

با مفاتیح‌الجنان چشم او، در باز شد
یا علی گفتم صد و ده بار عشق آغاز شد

ابر مبهوتش شد و با جوهر باران نوشت
باد هوهو کرد و با یادش هوالقرآن نوشت
ماه او را چارده بار از صمیم جان نوشت
نوبت خورشید چون شد نور جاویدان نوشت

ابر و باد و ماه و خورشید و فلک کاتب شدند
خوش‌نویسان علی‌بن‌ابی‌طالب شدند

ذکر او را گفته حتی کوه و دریا و درخت
یا علی گفتن چه آسان! با علی بودن چه سخت
جز علی از هر چه در دنیاست بربستیم رخت
سال و فال و حال و مال و اصل و نسل و تخت و بخت

نیست در این شهر یاری جز علی یک شهریار!
لا فتی الا علی لا سیف الا ذولفقار...

او جمالی دلربا را دیده در صبر جمیل
صبر او ایمان او ورد زبان جبرئیل
هست راه پیچ در پیچ قیامت را دلیل
داستان آتش و دستان محتاج عقیل

عارفان غرقند در ژرفای اقیانوسی‌اش
مایۀ فخر ملائک می‌شود پابوسی‌اش

در حریمش می‌وزد گویی نسیم از هر طرف
هم کبوتر می‌پرد هم یا کریم از هر طرف
می‌رسد بانگ صراط ‌المستقیم از هر طرف
هم فقیر و هم اسیر و هم یتیم از هر طرف

هر که باشد هر چه باشد او پناهش می‌دهد
صاحب این خانه بی‌تردید راهش می‌دهد...

احمد علوی

ای شمع زردروی که در آب دیده ای

ای شمع زردروی که در آب دیده ای
سرخیل عاشقان مصیبت رسیده ای
 
فرهاد وقت خویشی ، میسوز و میگداز
تا خود چرا ز صحبت شیرین بریده ای
 
یک شب سپند آتش هجران شوی چه باک
شش مه جمال وصل نه آخر تو دیده ای
 
یاری بباد داده ای ارنه چرا چو من
بدرنگ و اشکبار و نزار و خمیده ای
 
آنرا که نور دیده گمان برده ای تو خود
دائم در آب دیده از آن نور دیده ای

مرغی چنین شگرف که در حدخود توئی
پروانه را به هم نفسی چون گزیده ای

اثیر الدین اخسیکتی

آمدم جور زمان را به تو تسهیل کنم

آمدم جور زمان را به تو تسهیل کنم
کعبه را بی هدف وُ فلسفه تکمیل کنم

مدتی گلّه به صحرا وُ بیابان ببرم
وحی منزل شوم و بتکده تعطیل کنم

«غَیّ وُ رُشدِ» غزلم خوب مشخص شده است
این گناه است که غم  را به تو تحمیل کنم !

یک عصا دست گرفتم که برای فرعون
اژدها را به «اَبَر معجزه» تبدیل کنم

ابر را سر ببُرم ، گریه ی خونینش را
علت ِ سرخ شدن های دلِ نیل کنم

به تن زنده به گوران جهان جان بدهم  
 جنگ با جهل وستم ، سنّتِ هر ایل کنم

با نفَس های مسیحایی من اُخت شو تا...
دعوتت تا خودِ آرامش ِ انجیل کنم

هدفِ غایی ادیان اگر آغوشِ خداست
عشق را در دل این فرضیه تحلیل کنم

قول دادم به همه فَروَهران تا که فقط ...
سال را خیره به چشمان تو تحویل کنم

صنم نافع

باید کسی باشد شبی ماتم بگیرد

باید کسی باشد شبی ماتم بگیرد
وقتی نبودم صورتش را غم بگیرد
.
باید کسی باشد که عکس خنده ام را
در لابه لای گریه اش محکم بگیرد
.
چشمش به هر کوچه خیابانی بیفتد
باران تنهاتر شدن، نم نم بگیرد
.
هی شهر را با خاطراتش در نَوردَد
آینده اش را سایه ای مبهم بگیرد
.
از گریه های او خدا قلبش بلرزد
از گریه های او نفسهایم بگیرد
.
من جای خالی باشم و او هم برایم
هر پنج شنبه، شاخه ای مریم بگیرد
.
پویا جمشیدی

ای کریمی که کرم پیش تو مهمان می شود

ای کریمی که کرم پیش تو مهمان می شود
می برم نام تورا، آتش گلستان می شود

توکه هستی؟ ماه زیبایی که در روی زمین
درکنار نور او خورشید کتمان می شود

من که بودم؟ لایق این آستان؟ نه هیچ وقت!
گفته بودم هرچه که میخواستی آن می شود

هرکسی برده است نامت را، دلم لرزیده است
بید مجنون بانسیمی هم پریشان می شود!

گنبدت آنقدر خورشید است در هفت آسمان
که خود خورشید از تابش پشیمان می شود

درکنارت تادلم آرام شد فهمید که
بی شفا هم دردها انگار درمان می شود

مثل بیماری که آرام است در دست طبیب
صبر برهرمشکلی پیش تو آسان می شود

می شود خورشید داغی بر دل هفت آسمان
یک نفر مثل تو که ماه خراسان می شود
....
بهتر آنکه پیش پای تو بمیرم عشق! چون ،
عاقبت هرخانه ای یک روز ویران می شود

رویا باقرى

چقدر گل بشوی، باد پرپرت بکند

چقدر گل بشوی، باد پرپرت بکند
چقدرگریه کنی،گریه لاغرت بکند

چقدر صبر کنی تا بزرگتر بشوی
که دست های پدر،روسری سرت بکند

به گریه از لبِ دیوارِ پیشِ رو بپری
جهان روانه ی دیوارِ دیگرت بکند

به رازهای تنی تازه اعتماد کنی
و یک تصادفِ بی ربط، مادرت بکند

شبیه آهویی گوشه ی طویله شوی
که زندگی بکنی ،زندگی خرت بکند!

لباس تا شده ای روی بندِ رخت شوی
عبورِ هر ابری روز و شب ، ترت بکند
.
چقدر صبر کنی تا دوباره پرت شوی
که زندگی یک فنجانِ لب پَرَت بکند

فرار کن طرف مرگ، التماسش کن
فرار کن...شاید مرگ باورت بکند

حامد ابراهیم پور

غروب میکنم اما در آسمان خودم

غروب میکنم اما در آسمان خودم
منی که هیچ ندارم بجز جهان خودم

یکی دریچه ی کوچک میان جان دیدم
از آن دریچه رسیدم به بیکران خودم

به راه میکده نه! میزنم به جوی شراب
که خسته گشته ام از این کشانِ کشانِ خودم

سکوت آینه ای را مقابلم بگذار
که بشنوم خبری را هم از دهان خودم

به پُر ستارگیِ عالمت نناز!  خوشَم_
به بی ستارگیِ محضِ کهکشان خودم

طلوع میکنی اما در آسمان کسی
غروب میکنم اما در آسمان خودم

حمزه کریم تباح فر

به سوگ من نشسته ای، ولی نمرده ام هنوز

به سوگ من نشسته ای، ولی نمرده ام هنوز
بدان دیار گمشده، تو را نبرده ام هنوز

اگر نبود ترس تو، ازین مسیر بی بلد
خراب تن نمی شدی، چه از ازل چه تا ابد

بخواب من نیامدی، که بی اراده بگذری
تو را نمی دهم به تو، به هر کجا که می روی

تو اتفاق ساده ای، برای خود نبوده ای
تو آخر این دل مرا، به دست خود ربوده ای

سپرده ام به چشم تو، تمام آنچه دیده ام
هنوز هم نگفته ای، ولی بدان شنیده ام

افشین یدالهی

بزن! ای زخمی بربط نواز... ای چنگیِ مجنون

بزن! ای زخمی بربط نواز ... ای چنگی ِمجنون
بزن تنبور دستت را ، بزن با زخمه‌ای پرخون
 
بزن! مستی خمارِ چشم‌های پر شراب توست
بزن! ساغر به ساغر بشکنم، تا دل خراب توست

بزن ای لولیِ لالا ... الا لیلی ... هلا لیلا ...
بزن در لیلة المستی به سیمِ سکرِ واویلا

الا ای پیش خوانِ روزها لیلانه‌خوانی کن!
الا ای پاس‌دارِ شب ، جنون را پاسبانی کن!

چراغ باده را زین پس بیا از پیش روشن کن !
به رقص آ خاک شوخورشیدرادرخویش روشن کن

به تن هویی بکش،تن را هوایی کن، مطنطن شو!
طنینِ عشق را سر ده... سرِ افتاده از تن شو!
 
بزن بر صورت دف ، واژه را ، سیلابِ سیلی را...
بزن ! نیلوفری شد ... بنگر و بنگار نیلی را !

بزن ! نیلوفری شد صورتم؛ دف شد، مشرّف شد
بزن! تشریفِ تو در دست‌های عاشقان دف شد

تو می آییّ و از رؤیا کسی انگار می آید
کسی؛ بیدار... امّا از سرِ صد دار می آید...

حافظ ایمانی