آزرده ام از عالم و دلخسته ام از خویش
ای عشق! به دنبال توام، بیشتر از پیش
در دیده ی من یاری و بر سینه ی من بار
هم در نظرم نوشی و هم بر جگرم نیش
دلگیر مشو گر گله کردم.. چه توان کرد؟
وقتی شده این فاصله از حوصله ام بیش
مشغول جهانی و جهانی به تو مشغول
لطفی کن و یک لحظه به من نیز بیاندیش
سجاد رشیدی پور
با وفا ناآشنا بودى نمیدانم چرا؟!
عاشق قهر و جفا بودى نمیدانم چرا؟!
حرص میخوردم که نامحرم، که حتى یک نگاه
ضدّ غیرت! خودنما بودى نمیدانم چرا؟!
بارها گفتم حیایت را رعایت کن ولى
دشمن حُجب وُ حیا بودى نمیدانم چرا؟!
ساده بودم سادگى را جهل میپنداشتى
جاهلى پرمدّعا بودى نمیدانم چرا؟!
من برایت از خدا دَم میزدم، از آیه ها
بیخبر من! بى خدا بودى نمیدانم چرا؟!
محمدصادق زمانی
تو اهل آسمان هستی وَ من دربندِ تهرانم
بیا آزاد کن ما را،بس ست این حبس وُ زندانم
پُر از خاک است تقدیرم، هواىِ مرگِ اهوازم
در این اوضاع بد در بد، غبارى گیج وُ حیرانم
تو بیروتى در آرامش ولى بد بیقرارم من
اسیر دست صهیونم، بلندى هاى جولانم
تو جنگل هاى گیلانى، بهشتى، قلب بارانى
وَ من صحراى سینایم، لبى خشکم، بیابانم
من آن نیزار هامونم، تو امّا آتشى، آتش!
لبت را بر لبم بگذار، لطفى کن بسوزانم!
محمدصادق زمانی
این دل پر درد را چندان که درمان می‌کنم
گویا یک درد را بر خود دو چندان می‌کنم
بلعجب دردی است درد عشق جانان کاندرو
دردم افزون می‌شود چندان که درمان می‌کنم
چند گویی توبه آن از عشق و زین ره باز گرد
چون توانم توبه چون این کار از جان می‌کنم
از میان جان نگیرد عشق او هرگز کنار
کز میان جان هوای روی جانان می‌کنم
این عجایب بین که نگذارند در گلخن مرا
وانگهی من عزم خلوتگاه سلطان می‌کنم
عشق توتاوان است بر من چون نیم در خورد تو
مرد عشق خود تویی پس من چه تاوان می‌کنم
چون دل و جانم به کلی راز عشق تو گرفت
من چرا این راز را از خلق پنهان می‌کنم
نی خطا گفتم تو و من کی بود در راه عشق
جمله عالم تویی بر خویش آسان می‌کنم
تا گهرهای حقیقت فاش کردم در جهان
با دل عطار دلتنگی فراوان می‌کنم
عطار نیشابوری
بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید
از یار آشنا سخن آشنا شنید
ای شاه حسن چشم به حال گدا فکن
کاین گوش بس حکایت شاه و گدا شنید
خوش می‌کنم به باده مشکین مشام جان
کز دلق پوش صومعه بوی ریا شنید
سر خدا که عارف سالک به کس نگفت
در حیرتم که باده فروش از کجا شنید
یا رب کجاست محرم رازی که یک زمان
دل شرح آن دهد که چه گفت و چه‌ها شنید
اینش سزا نبود دل حق گزار من
کز غمگسار خود سخن ناسزا شنید
محروم اگر شدم ز سر کوی او چه شد
از گلشن زمانه که بوی وفا شنید
ساقی بیا که عشق ندا می‌کند بلند
کان کس که گفت قصه ما هم ز ما شنید
ما باده زیر خرقه نه امروز می‌خوریم
صد بار پیر میکده این ماجرا شنید
ما می به بانگ چنگ نه امروز می‌کشیم
بس دور شد که گنبد چرخ این صدا شنید
پند حکیم محض صواب است و عین خیر
فرخنده آن کسی که به سمع رضا شنید
حافظ وظیفه تو دعا گفتن است و بس
دربند آن مباش که نشنید یا شنید
حافظ
مرا با خاک می‌سنجی، نمی‌دانی که من بادم
نمی‌دانی که در گوش کر افلاک فریادم
نه خود با آب کوثر هم‌سرشتم، نز بهشتم من
که من از دوزخم، با آتش نمرود، هم‌زادم
نه رودی سر به فرمانم که سیلابی خروشانم
که از قید مصب و بستر و سر منزل آزادم
گهی تنگ است دنیایم، گهی در مشت گنجایم
فرو مانده است عقل مدّعی، در کار ابعادم
برای شب‌شماری، چوب خطّ ِ روزها، کافی است
جز این دیگر چه کاری هست با ارقام و اعدادم؟
به جای فرق خود بر ریشه‌ی خسرو زنم تیشه
اگر چه عاشق شیرینم و از نسل فرهادم
گهی با کوه بستیزم، گه از کاهی فرو ریزم
به حیرت مانده حتّا آن که افکنده‌است بنیادم
همان مردن ولی از عشق مردن بود و دیگر هیچ
اگر آموخت حرف دیگری جز عشق استادم
به زخمی مرحمم کس را و زخمی می‌زنم کس را
شگفت‌آورترینم، من چنینم: جمع اضدادم!
حسین منزوی
عید گلت خجسته، گل بی خزان من!
یاس سپید واشده دربازوان من!
باد بهار کز سر زلف تو می وزد
با گل نوشته نام تو را، برخزان من
ناشکری است جز تو و مهر تو از خدا
چیز دگر بخواهم اگر، مهربان من
باشادی تو شادم و باغصه ات غمین
آری همه به جان تو بسته است جان من
هنگامه می کند سخنم درحدیث عشق
واکرده تا کلید تو، قفل زبان من
بگشای سینه تا که در آئینه گل کنند
باهم امید تازه و بخت جوان من
دستی که می نوشت بر اوراق سرنوشت
پیوست داستان تو با داستان من
گل می کند به شوق تو شعرم دراین بهار
ای مایه ی شکفتگی واژگان من
اما، مرا نمی رسد از راه عید گل
تا بوسه ی تو گل نکند بردهان من
حسین منزوی
تا کی روم از عشق تو ،شوریده به هر سوی
تا کی دَوَم از شور تو ،دیوانه به هر کوی
صد نعره همی‌آیدم از هر بُنِ مویی
خود در دل سنگین تو، نگرفت سر موی
بر یاد بناگوش تو، بر باد دهم جان
تا باد مگر ،پیش تو بر خاک نهد روی
خود کشته ابروی توأم ،من به حقیقت
گر کشتنیَم ،بازبفرمای به ابروی
آنان که به گیسو، دل عشاق ربودند
از دست تو در پای فتادند ،چو گیسوی
تا عشق سرآشوب تو، همزانوی ما شد
سر برنگرفتم به وفای تو ،ز زانوی
بیرون نشود عشق توأم ،تا ابد از دل
کاندر ازلم ،حِرز تو بستند به بازوی
سعدی
گرچه به دست کرشمه‌ی تو اسیرم
از سر کوی تو پای بازنگیرم
زخم سنان تو را سپر کنم از دل
تا تو بدانی که با تو راست چو تیرم
خصم و شفیعم توئی ز تو به که نالم
کز توی ناحق گزار نیست گزیرم
ساخته‌ام با بلای عشق تو چونانک
گر عوضش عافیت دهی نپذیرم
بی‌تو چو شمعم که زنده دارم شب را
چون نفس صبح‌دم دمید، بمیرم
زخمه‌ی عشق تو راست از دل من ساز
زاری خاقانی است ناله‌ی زیرم
خاقانی
کیست که از عشق تو پرده‌ی او پاره نیست
وز قفس قالبش مرغ دل آواره نیست
وزن کجا آورد خاصه به میزان عشق
گر زر عشاق را سکه‌ی رخساره نیست
هر نفسم همچو شمع زاربکش پیش خویش
گر دل پر خون من کشته‌ی صد پاره نیست
گر تو ز من فارغی من ز تو فارغ نیم
چاره‌ی کارم بکن کز تو مرا چاره نیست
هر که درین راه یافت بوی می عشق تو
مست شود تا ابد گر دلش از خاره نیست
هست همه گفتگو با می عشقش چه کار
هرکه درین میکده مفلس و این کاره نیست
درد ره و درد دیر هست محک مرد را
دلق بیفکن که زرق لایق میخواره نیست
در بن این دیر اگر هست میت آرزو
درد خور اینجا که دیر موضع نظاره نیست
گشت هویدا چو روز بر دل عطار از آنک
عهد ندارد درست هر که درین پاره نیست
عطار
زین گونه‌ام که در غم غربت شکیب نیست
گر سر کنم شکایت هجران غریب نیست
جانم بگیر و صحبت جانانه‌ام ببخش
کز جان شکیب هست و ز جانان شکیب نیست
گم گشته‌ی دیار محبت کجا رود؟
نام حبیب هست و نشان حبیب نیست
عاشق منم که یار به حالم نظر نکرد
ای خواجه درد هست و لیکن طبیب نیست
در کار عشق او که جهانیش مدعی است
این شکر چون کنیم که ما را رقیب نیست
جانا نصاب حسن تو حد کمال یافت
وین بخت بین که از تو هنوزم نصیب نیست
گلبانگ سایه گوش کن ای سرو خوش خرام
کاین سوز دل به نـاله‌ی هر عندلیب نیست
ابتهاج
