زیر باران، دوشنبه بعد از ظهر

زیر باران، دوشنبه بعد از ظهر

اتفاقی مقابلم رخ داد

وسط کوچه ناگهان دیدم

زن همسایه بر زمین افتاد

سیب ها روی خاک غلطیدند

چادرش در میان گرد وغبار

قبلا این صحنه را...نمی دانم

در من انگار می شود تکرار

آه سردی کشید،حس کردم

کوچه آتش گرفت از این آه

و سراسیمه گریه در گریه

پسر کوچکش رسید از راه

گفت:آرام باش! چیزی نیست

به گمانم فقط کمی کمرم...

دست من را بگیر،گریه نکن

مرد گریه نمی کند پسرم

چادرش را تکاند، با سختی

یا علی گفت و از زمین پا شد

پیش چشمان بی تفاوت ما

ناله هایش فقط تماشا شد

صبح فردا به مادرم گفتم

گوش کن! این صدای روضهء کیست

طرف کوچه رفتم و دیدم

در ودیوار خانه ای مشکی است

با خودم فکر می کنم حالا

کوچهء ما چقدر تاریک است

گریه، مادر، دوشنبه، در، کوچه

راستی! فاطمیه نزدیک است...

سید حمیدرضا برقعی

زیر باران بنشینیم کـه باران خــــوب است

زیر باران بنشینیم کـه باران خــــوب است

گم شدن با تو در انبوه خیابان خوب است

با تــو بی تابی و بی خوابـی و دل مشغولی

با تو حال خوش و احوال پریشان خوب است

روبرویــم بنشین و غزلـــی تـازه بخـــوان

اندکی بوسه پس از شعر فراوان خوب است

مــوی ِ خود وا کن و بگذار به رویت برسم

گاه گاهی گذر از کفر به ایمان خوب است

.....

شب ِ خوبــی ست ، بگــو حال ِ زیارت داری؟

مستی جاده ی گیلان به خراسان خوب است

نم نم نیمه شب و نغمــــه ی عبدالباسط

زندگی با تو...کنار تو...به قرآن خوب است

‏ناصر حامدی

در این سکوت شب مملو از صدای توام

در این سکوت شب

مملو از صدای توام

بر تختی که 

جایت را... گل

نه!

بوی عطرت پر کرده

مسعود انصاری

با من که به چشم تو گرفتارم و محتاج

با من که به چشم تو گرفتارم و محتاج

حرفی بزن ای قلب مرا برده به تاراج

ای موی پریشان تو دریای خروشان

بگذار مرا غرق کند این شب مواج

یک عمر دویدیم و به جایی نرسیدیم

یک آه کشیدیم و رسیدیم به معراج

ای کشتۀ سوزاندۀ بر باد سپرده

جز عشق نیاموختی از قصه حلاج

یک بار دگر کاش به ساحل برسانی

صندوقچه ای را که رها گشته در امواج

فاضل نظری

ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﺶ ﺭﻗــﻢ ﻣﯽ ﺯﺩ ﺧﺮﻭﺝ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻦ ﺩﯾـﻦ ﺭﺍ

ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﺶ ﺭﻗــﻢ ﻣﯽ ﺯﺩ ﺧﺮﻭﺝ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻦ ﺩﯾـﻦ ﺭﺍ

ﺑﻨﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺷﻢ ﺵ ﻓﻠﮏ ﻗﺼﺮ ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ ﺭﺍ

ﺍﮔــــﺮ ﺩﻭﺭ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﻧﻈـﺮ ﺑﺮ ﻇﺎﻫﺮﺕ ﺩﺍﺭﺩ

ﮐﻪ ﭘﯿﭽﮏ ﺧﺸﮏ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺗﻦ ﮔﻞ ﻫﺎﯼ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺭﺍ

ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺍﻭﻝ ﺕ ﺷﮏ ﮐﻦ ،ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺩﺵ

ﺩﺭﺧﺘــــﺎﻥ ﺷــﻮﻡ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﺨﺴﺘﯿـﻦ ﺭﺍ

...ﻣﮕﻮ ﺍﯾﻦ ﺷﺎﺧﻪ ﯼ ﺗﻨﻬﺎ ﮐــﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﺛﻤﺮ ﺩﺍﺭﺩ

ﭼﻄﻮﺭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺟﺪﺍ ﺳﺎﺯﺩ ﺍﻧﺎﺭﯼ ﺳﺮﺥ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺭﺍ

... ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﻮ ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺩﺭﺧﻮﺭﻡ؛ﯾﻌﻨﯽ

ﺗﻔﻨﮓ ِ ﻣﯿــﺮﺯﺍ ﻣﺸﮑﻦ ﻏـــﺮﻭﺭ ِ ﻧﺎﺻﺮﺍﻟﺪﯾـــﻦ ﺭﺍ

ﭼﺮﺍ ﺟﺎﻡِ ﺑﻠﻮﺭﯾﻨـﯽ ﺑﻠﻐﺰﺩ ﺑﺮ ﻟﺐِ ﺳﯿﻨﯽ؟ !

ﭼﺮﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﯽ ﺧﻤﺎﺭِ ﺩﻭﺭ ﭘﯿﺸﯿﻦ ﺭﺍ؟ !

ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻗﻮﻡ ﺻﻬﯿﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺯﯾﺘﻮﻧﯽ

ﺑﻪ ﺍﺷﻐﺎﻟﺖ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﯼ ﺩﻝِ ﻣﻦ،ﺍﯾﻦ ﻓﻠﺴﻄﯿﻦ ﺭﺍ

ﮐﻤﯽ ﺁﻥ ﺳﻮﯼ ﺩﯾﺪﺍﺭﺕ ﭼﻨﺎﻥ ﺷﻌﺮﯼ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﺷﺪ

ﮐﻪ ﺩﺭﺣﺪ ﮐﺴﯽ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﯾﺪﻡ ﺁﻥ ﻣﻀﺎﻣﯿﻦ ﺭﺍ

ﺗﻮ ﺍﯼ ﺷﺎﻋﺮ ﺗﺮ ﺍﺯ ‏« ﺳﯿﻤﯿﻦ «! ﺑﻪ ‏«ﺭﺳﺘﺎﺧﯿﺰ ‏» ﺍﮔﺮ ﺁﯾﯽ

ﺑﭙﻮﺷﺪ ﺳﺎﯾـــﻪ ﯼ ﺷﻌــﺮﺕ ﻓﺮﻭﻍ ﻫـﺮ ﭼــــﻪ ﭘﺮﻭﯾﻦ ﺭﺍ

ﻏﺰﻝ ﻫﺎﯾــﯽ ﮐــﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﯾﺖ ﺍﺛﺮ ﮔﻔﺘﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺭﺍ

ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎﻩ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺭﺍ

ﺳﺮ ﺍﺯ ﺳﻨﮕﯿﻨــﯽ ﻓﮑـــﺮ ﻭﺻﺎﻟﺖ ﺩﺭﺩ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ

ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺮﺩﺭﺩ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺭﺍ

***

ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺑــﻢ ﺁﻣﺪﯼ ﺣﺎﻻ ، ﻧﻔﺲ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﺪ

ﺑﮕﻮﯾﻢ ﯾﺎ ﻧﮕﻮﯾﻢ ‏«ﯾﺎ ﻏﯿﺎﺙ ﺍﻟﻤﺴﺘﻐﯿﺜﯿﻦ ‏» ﺭﺍ

کاظم بهمنی

تو چون آیینه نه چون ماه برمن نور می ریزی

تو چون آیینه نه چون ماه برمن نور می ریزی

مگر نور تجلّی را به کوه طور می ریزی؟

به دل از تارهای مو شبِ بغداد می بافی

به چشم از روی نیکو صبحِ نیشابور می ریزی

میفکن روی سینه خرمن مو را چه اجباری

که در ملکِ خراسان لشکر تیمور می ریزی

به باغِ سینۀ تنگم به مژ گان تاک می کاری

به دامانِ دل خونم ز چشم انگور می ریزی

نبیند چشم بد روی تو را ای شوخِ شیرین کار

که با حسنت نمک در چشمهای شور می ریزی

پریماهیّ و موجِ دامنِ تو ساحلِ دنیاست

برای ماهیان چشمِ مردم تور می ریزی

تو بارانی که نقش درد را از سینه می شویی

به چشم نقش غم خاکسترِ هاشور می ریزی

میاور بر زبان ای واعظِ شهر اسمِ اعظم را 

دلت سرد است و آتش در اجاق کور می ریزی

غلامعباس سعیدی

دوباره با من باش پناه خاطره ام

دوباره با من باش

پناه خاطره ام

ای دو چشم روشن باش

هنوز در شب من آن دو چشم روشن هست

اگر چه فاصله ما

چگونه بتوان گفت ؟

هنوز با من هست

کجایی ای همه خوبی

تو ای همه بخشش

چه مهربان بودی وقتی که شعر می خواندی

چه مهربان بودی وقتی دروغ می گفتی

چگونه نفس تو رادر حصار خویش گرفت

تو ای که سیر در آفاق روح می کردی

چه شد

چه شد که سخن از شکست می گویی

تو ای که صحبت

فتح الفتوح می کردی

حمید مصدق

من به عاشقان تو شباهتی ندارم، بانوی من

من به عاشقان تو شباهتی ندارم، بانوی من.

اگر دیگری به تو ابر می دهد

من به تو باران می دهم

اگر دیگری فانوسی به دستت می دهد

من برایت ماه به زیر می کشم

اگر دیگری شاخه ای به تو می بخشد

من برایت درخت از خاک بیرون می آورم

اگر دیگری کشتی ارزانیت می دارد

من به تو سفری دریایی پیشکش می کنم.

 نزار قبانی 

دلم مثل درختی که به رویش جای چاقوهاست

دلم مثل درختی که به رویش جای چاقوهاست

پر از درد است از هر یادگاری که تو حک کردی

فرزاد نظافتی

می روم خسته و افسرده و زار

می روم خسته و افسرده و زار

سوی منزلگه ویرانه خویش

به خدا می برم از شهر شما

دل شوریده و دیوانه خویش

می برم،تاکه در آن نقطه دور

شستشویش دهم از رنگ گناه

شستشویش دهم از لکه عشق

زین همه خواهش بیجا و تباه

می برم تا زتو دورش سازم

زتو،ای جلوه امید محال

می برم زنده بگورش سازم

تا از این پس نکند یاد وصال

ناله می لرزد،می رقصد اشک

آه،بگذار که بگریزم من

از تو،ای چشمه جوشان گناه

شاید آن به که بپرهیزم من

بخدا غنچه شادی بودم

دست عشق آمد و از شاخم چید

شعله آه شدم،صد افسوس

که لبم باز بر آن لب نرسید

عاقبت بند سفر پایم بست

می روم،خنده به لب،خونین دل

می روم از دل من دست بدار

ای امید عبث بی حاصل!!

-فروغ فرخزاد

بی‌آن‌که بوی تو مستم کند تا ده می‌شمارم

بی‌آن‌که بوی تو مستم کند

تا ده می‌شمارم

انگشتانم گرد کمرگاه مدادم تاب می‌خورند

و ترانه‌ای متولد می‌شود

که زاده‌ی دست‌های توست

شاعرم

به از تو سرودن معتادم

شمس لنگرودى

ما در این شهر غریبیم و در این مُلک فقیر

ما در این شهر غریبیم و در این مُلک فقیر

به کمند تو گرفتار و به دام تو اسیر

درِ آفاق گشادست ولیکن بسته ست

از سر زلفِ تو در پایِ دل ما زنجیر

من نظر بازگرفتن نتوانم همه عمر

از من ای خسرو خوبان تو نظر بازمگیر

گر چه در خیل تو بسیار بِه از ما باشد

ما تو را در همه عالم نشناسیم نظیر

در دلم بود که جان بر تو فشانم روزی

باز در خاطرم آمد که متاعیست حقیر

این حدیث از سر دردیست که من می‌گویم

تا بر آتش ننهی بوی نیاید ز عبیر

گر بگویم که مرا حال پریشانی نیست

رنگ رخسار خبر می‌دهد از سِر ضمیر

عشق پیرانه سر از من عجبت می‌آید

چه جوانی تو که از دست ببردی دل پیر

من از این هر دو کمانخانه ابروی تو چشم

برنگیرم و گرم چشم بدوزند به تیر

عجب از عقل کسانی که مرا پند دهند

برو ای خواجه که عاشق نبود پندپذیر

سعدیا پیکر مطبوع برای نظرست

گر نبینی چه بُود فایده یِ چشم بصیر

سعدی شیرازی

ای که چون زمستانی و من دوست دارمت

ای که چون زمستانی

 و من دوست دارمت

دستت را از من مگیر

برای بالا پوش پشمین‌ات

از بازی‌های کودکانه‌ام مترس.

همیشه آرزو داشته‌ام

روی برف،

 شعر بنویسم

روی برف،

 عاشق شوم

و دریابم که عاشق

 چگونه با آتش ِ برف می‌سوزد!

نزار قبانی

روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد

روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد

و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت

روزی که کمترین سرود

بوسه است

و هر انسان

برای هر انسان

برادری ست

روزی که دیگر درهای خانه شان را نمی بندند

قفل

افسانه ای است

و قلب

برای زندگی بس است...

احمد شاملو

مرا ندیده بگیرید و بگذرید از من

مرا ندیده بگیرید و بگذرید از من 

 که جز ملال نصیبی نمیبرید از من 

زمین سوخته ام نا امید و بی برکت 

 که جز مراتع نفرت نمی چرید از من 

عجب که راه نفس بسته اید بر من و باز 

 در انتظار نفس های دیگرید از من 

خزان به قیمت جان جار می زنید اما 

 بهار را به پشیزی نمی خرید از من 

شما هر آینه، آیینه اید و من همه آه 

 عجیب نیست گر اینسان مکدرید از من 

نه در تبری من نیز بیم رسوایی است؟

 به لب مباد که نامی بیاورید از من 

اگر فرو بنشیند ز خون من عطشی

 چه جای واهمه تیغ از شما ورید از من 

چه پیک لایق پیغمبری به سوی شماست؟

 شما که قاصد صد شانه بر سریداز من

برایتان چه بگویم زیاده بانوی من 

 شما که با غم من آشناترید از من

مرحوم حسین منزوی

آورده است چشم سیاهت یقین به من

آورده است چشم سیاهت یقین به من

هم آفرین به چشم تو هم آفرین به من 

من ناگزیر سوختنم چون که زل زده ست 

خورشید تیز چشم تو با ذره بین به من 

بر سینه ام گذار سرت را که حس کنم 

نازل شده ست سوره ای از کفر و دین به من 

یاران راستین مرا میدهد نشان 

این مارهای سرزده از آستین به من 

تا دست من به حلقه ی زلفت مزین است

انگار داده است سلیمان نگین به من 

محدوده ی قلمرو من چین زلف توست 

از عرش به فرش رسیده ست این به من 

جغرافیای کوچک من بازوان توست 

ای کاش تنگ تر شود این سرزمین به من...

علیرضا بدیع

دیشب خواب دیدم مثل ماهی شده ام

دیشب خواب دیدم

مثل ماهی شده ام

و در آب چشـم های روشـن تو شنــاوم

از ترس خوابم را برایت تعریف نکردم

ترسیدم پلک هایت را ببندی 

و مـرا خفه کنی

  سعاد الصباح

آرام و رام می پرسم از شکوفه بادام

آرام و رام

می پرسم از شکوفه بادام:

«آیا کدام فاتح مغرور

آیا کدام وحشی خونخوار

در ساحت شکوه تو،

آرامش سپید!

وقتی رسید

بی اختیار اسلحه اش را

یک سو نمی نهد؟»

محمد رضا شفیعی کدکنی

زیبا! سلام! زیبا! هوای حوصله ام ابری ست

زیبا! سلام!

زیبا! هوای حوصله ام ابری ست 

زیبا! کنار حوصله ام بنشین

بنشین مرا به شط غزل بنشان

بنشان مرا به منظره عشق

بنشان مرا به منظره رویش

بنشان مرا به منظره باران... 

محمد رضا عبدالملکیان

من دلم برای آن شب قشنگ من دلم برای جاده ای که

من دلم برای آن شب قشنگ

من دلم برای جاده ای که

عاشقانه بود

آن سیاهی و 

سکوت

چشمک ستاره های دور

من دلم برای "او" گرفته است..

محمد رضا عبدالملکیان