ای دختر خورشید ای خواهر دریا

ای دختر خورشید ای خواهر دریا
زهراترین زینب زینب ترین زهرا

ماه مقیم قم مهتاب بیت النور
در سایه ­سار توست سرتاسر دنیا

فهم حقیر ما پایین تر از پایین
وصف بلند تو بالا تر از بالا

لبخند معصومت مهر رضایت زد
بر شوق خواهرها عشق برادرها

تنها به دست توست ای سوره­ ی انفاق
دنیای ما امروز عقبای ما فردا

ماییم و چشمی تر ای چشمه­ ی کوثر
بر ما عطایی کن از فیض اعطینا

وقتی ضریحت را با گریه می ­بوسیم
در چشممان پیداست آن قبر نا پیدا

باز از تو می­ گویم یا حضرت زینب
باز از تو می خوانم یا حضرت زهرا

از آه لبریزم از اشک سرشارم
این قطره را دریاب دریاب ای دریا

سید محمدجواد شرافت

مثل تو هرکس آشنایی در سفر دارد

مثل تو هرکس آشنایی در سفر دارد
 مانند من، مانند من چشمی به در دارد

 در سربه زیری حاجتی دارد که می‌خواهد
 روی زمین تا تکّه نانی دید بردارد

 اشکی‌ست اشک او که می‌گویند یاقوت است
 آهی‌ست آه او که می‌گویند اثر دارد

 من اشک‌هایی داشتم، تنها خودم دیدم
 شاید فقط آیینه از دردم خبر دارد

 من بغض‌هایی را فرو بردم که ترسیدم
 از رازهای سر‌به‌مُهری پرده بردارد

 یک عمر در خود ریختم تنهاییِ خود را
 انگار کن کوهی که آتش بر جگر دارد

 انگار کن آتشفشانی در سرم دارم
 روزی مرا بیدار کن اما خطر دارد

 دلشوره‌ ای دارم، گمانم ماهیِ سرخی
 در عمق دریایی به قلّابی نظر دارد ...

مهدی فرجی

نباشم گر در این محفل دیوانه ای کمتر

نباشم گر در این محفل دیوانه ای کمتر 

خوش آن روزی ز خاطرها روم افسانه ای کمتر 

تو ای سقف کبود آسمان بر سر خرابم شو 

پرسـتویی نهان در تیر کوب خانه ای کمتر 

در کنــار آشنایان 

در مـیـان بـی وفـایـان 

گر من بیدل نباشــم 

شمـع هـر محــفل نبــاشـم 

عاشـقی دیوانه کمتر ناله ای مسـتانه کمتر 

آتشی گر برفـروزد گوشه ی کاشانه ی من 

نیمه شب از غم بسوزد جسم چون پروانه ی من 

مست و مدهـوشی سحـرگه 

بر در میخانــه کـمتر 

از من بگذر که این مجنون پی لیلا گرفته 

دل از کف داده ای اکنون ره صحرا گرفته 

شعله ور ای عشق رسوا آمدی تا من بسوزم 

آمدی با این همه غم تا چنین آید به روزم 

گر سرآید سو ز و سازم این همه شوق و نیازم 

شکوه ای کم ناله ای کم 

قصه ی بی انتـها با دو صد افسانه کمتر

معینی کرمانشاهی

وقتی بهار می رسد و شور و حال نیست

وقتی بهار می رسد و شور و حال نیست

یعنی که در نظام زمین اعتدال نیست

بلبل کجاست تا به کلاغان خبر دهد

روح بهار تشنه ی این قیل و قال نیست

حالا که فاطمیه دل عید را شکست

دیگر برای خنده ی گلها مجال نیست

غم دامن ملائکه را هم گرفته است -

در بارگاه قدس که جای ملال نیست

آه ای بهار خسته که از راه می رسی

آیا دلت شکسته تر از پارسال نیست؟

سیده تکتم حسینی

پاره‌پاره می‌کوچد آسمان از این وادی

پاره‌پاره می‌کوچد آسمان از این وادی

تا مگر بیاساید در هوای آبادی

کوچه‌ها چراغان است شهر نورباران است

پس کجاست آزادی؟ کو، کجاست پس شادی؟

فال نحس می‌بارد از بروج خورشیدی

لهجه عزا دارد ماه‌های میلادی

قوطی معماها مثل طبل توخالی

جملگی پریزادان گرم آدمیزادی

آن مچاله مجنون بود کنج کوچه کز کرده

این سلیطه شیرین است پشت دخل قنادی

جفت و جور خواهد شد کار کوهکن‌ها نیز

این هم عاقبت فرهاد در لباس دامادی

آی مادر تاریخ! دست‌خوش، خدا قوت

جامه عمل پوشید وعده‌ای که می‌دادی:

راز و رمز و زشت و خوب مثل واقعیت پوچ

معجزات عقل‌آشوب مثل روز و شب عادی

*

ناامید شیطان است من ز پا نمی‌افتم

واحه واحه می‌گردم در حصار این وادی

عقده بر زبان، در دل، مثل موج بی‌ساحل

سر به سنگ می‌کوبم سنگ‌های فولادی

با امید می‌گردم شاید از قضا وا شد

از همین خیابان‌ها کوچه‌ای به آزادی

امید مهدی نژاد

ای سلام گرم خورشید از فراسوها به تو

ای سلام گرم خورشید از فراسوها به تو
شب پناه آورده با انبوه شب بوها به تو

بغض خود را ابرها پیش تو خالی می کنند
از غم صیاد می گویند آهوها به تو

ای ضریحت عشق! از هر لذتی شیرین تر است
لحظه ای که می رسد دست النگوها به تو

چون کبوتر دست برمی داشتند از رسم کوچ
فکر می کردند اگر روزی پرستوها به تو

نسخه ی درماندگان است آب سقاخانه ات
ای که دارد بستگی تأثیر داروها به تو

نغمه ی نقاره یک سو، یک طرف هو هوی باد
من دلم را داده ام در این هیاهوها به تو

سیده تکتم حسینی

صبرت از پای درآورده شکیبایی را

صبرت از پای درآورده شکیبایی را
ای که سوزانده غمت لاله ی صحرایی را

دل به دریا بزند هر که دلش بی تاب است
تو به صحرا زده ای آن دل دریایی را

داغت ان قدر زیاد است که غم کرده علَم
در دل سوخته ات خیمه ی تنهایی را

دیده ای آنچه تماشا نشود با هر چشم
و کسی جز تو ندیدآن همه زیبایی را

دم به دم خطبه ی غرّای تو تیغ علوی ست
بر سر انداخته ای چادر زهرایی را

قلم از لحن تو سرمشق متانت برداشت
از تو آموخت سخن، شیوه ی شیوایی را

::
آه ای سنگ صبور دل بی تاب رباب
باز آرام بخوان نغمه ی لالایی را

سیده تکتم حسینی

مَشک بر دوش سوی علقمه رفت تا که شق القمر نشان بدهد

مَشک بر دوش سوی علقمه رفت تا که شق القمر نشان بدهد
تا که چشمش هزار معجزه را بین خوف و خطر نشان بدهد

شیهه در شیهه اسب و گرد و سوار، آسمان مکث کرده تا چه کند
خیمه در خیمه گریه می شنود، آب را شعله ور نشان بدهد؟

مشک لب تشنه گرم زمزمه شد، گریه های رقیه در گوشش
تا که یک دشت لاله عباسی غرق خون جگر نشان بدهد

قبضه ذوالفقار در مشتش، خشم دریاست در سرانگشتش
کربلا قلعه قلعه خیبر شد، رفت مثل پدر نشان بدهد

با خودش فکر می کند که فرات عطش باغ را نمی فهمد
می رود معنی شکفتن را فوق درک بشر نشان بدهد

همه ی خشم خون فشان علی در صدایش وزیده، می خواهد
خطبه ی شقشقیه ای دیگر، با رجزها مگر نشان بدهد

ساعتی بعد آفتاب گرفت، لحظه ی بعثتی شگفت آمد
سوره ای قطعه قطعه در دستش، رفت شق القمر نشان بدهد

محمدحسین انصاری

با خودش می برد این قافله را سر به کجاها

با خودش می برد این قافله را سر به کجاها

و به دنبال خودش این همه لشکر به کجاها

 

کوفه و شام و حلب یکسره تسخیر نگاهش

دارد از نیزه اشارات مکرّر به کجاها

 

سوره کهف گل انداخته این بار و زمین را

می برد غمزه ی قرآنی دیگر به کجاها

 

بر سر نیزه تجلّیِ سر کیست؟ خدایا!

پر زد از بام افق نیز فراتر به کجاها

 

بین خون گریه، پیام آور خورشید صدا زد؛

« می روی با جرس شوق، برادر! به کجاها؟!»

 

شب گرگ است و شقاوت، شب سیلی به شقایق

تو گل انداخته ای در شب خنجر به کجاها

 

چه زبون است یزید و چه حقیر ابن زیادش

شهر را می کشد این خطبه ی محشر به کجاها

 

جشن خصم تو پیاپی به عزا شد بدل آن جا

تا که انداخت نگاه تو به کاخش گسل آن جا

محمدحسین انصاری

ساقی بده از آن می مشدی‌ت سبویی

ساقی بده از آن می مشدی‌ت سبویی

تا قایمکی تر کنم از باده گلویی

زآن می که کند زاویه‌ی دید مرا باز

اعطا کندم پنجره‌ای رو به ویویی

کز خانه برون آیم و از خلق ببرّم

بالشت و تشک پهن کنم بر سر کویی

دیوانه شوم، چاک زنم ژیله و کت را

مستانه زنم چنگ به ریشی و به مویی

گر غرّشِ شیرانه ز من بنده نیاید

چون گربه اقلاً بزنم زیر میویی

[هرچند در این اوضاع از بهر «میو» هم

بایست که مخفی بشوی زیر پتویی]

در باغچه‌ی شعر و سخن جنبی و جوشی

در مجلسِ سیگار و فلان گفتی و گویی

این طایفه‌ی طنز چه بی پشت و پناهند

این سلسله بند است به بندی، نه، به مویی...

ساقی بده از آن می مشدی به حریفان

تا هریکی از گوشه‌ای افتند به سویی

شاید که چو مولانا یک مرد برآید

دستی به سبوی می و دستی به کدویی

شاید که پدید آید یک ایرجِ دیگر

تا شعر بیابد نمکی، مزّه و بویی

شاید که وزد باز نسیمی ز شمالی

یا آن‌که برون آید از این دخمه دخویی

این جمله محال است، بیا تا بنشینیم

با یاری و دودی و کتابی لب جویی

ساقی بنشین با من تا شعر بخوانیم

از شاعر فحل و خفن و نادره‌گویی

آن فاضل برجسته و آن شاعر استاد

آن کز نمک و دود و سخن پر شده گویی

آن سروِ سبیلنده و آن ماهِ مه‌اندود

ترکیبِ تنومندی و پیراسته‌خویی

آن ابرِ کرم، بحرِ سخا، کانِ مروّت

آن معدنِ کم‌رویی و انبارِ نکویی

در فضل و هنر مثل گلی بین نواری

در صدق و صفا مثل پری روی ننویی

ماهی، جگری، باقلوایی، شکلاتی

کیکی، پفکی، شیربلالی، سمنویی

هر تار سبیلش که اسارت‌گهِ جانی‌ست

صد بار زکی گفته به «زندان کچویی»

این وصف چه کس بود؟ اگر گفتی... آری

استاد بلافصل، ابوالفضل زرویی

باید بروم سر به سراپاش بمالم

پیدا نتوان کرد دگرباره چنویی

ای سروِ قدت برتر از آزادی و میلاد

ای گویِ لُپت نازتر از تازه هلویی

بی شوق تو بلبل نزند چه‌چهِ مشدی

بی عشق تو کفتر نکند بق ببقویی

هر مزّه که در پای سخن‌های تو ریزم

بی‌مزّه چنان شلغم در جنب لبویی

در طنز شمایید فقط صاحبِ فتوا

ماها همه در مکتب‌تان مسأله‌گویی

[این صنعت اغراق نه خالی‌ست ز واقع

ما چون تو نجستیم،‌ شما نیز نجویی]

*

گر زآن‌که قوافی نمی‌افتاد به تنگی

می‌شد که از این دست بگویی و بگویی

ای شاعر، از این بیش مشو مایه‌ی تصدیع

قافیه نمانده‌ست به‌جز «تویی» و «رویی»

اینجاست که بایست ادسّر بسراییم:

ساقی بده از آن می مشدی‌ت سبویی...

 

امید مهدی نژاد

صدای ذکر تو شب را فرشته باران کرد

صدای ذکر تو شب را فرشته باران کرد

عبور تو لب «شیراز» را غزل خوان کرد

 

«کرم نما و فرود آ که خانه خانه ی توست»

بیا که چشم و دلت شهر را چراغان کرد

 

چو خواهرت که ز «دریاچه ی نمک» دل برد

هوای زلف تو دریاچه را «پریشان» کرد

 

نه شیخ شهر، تو شاهی که با چراغ رسید

و برق عشق تو ما را گرفت و انسان کرد

 

ولی چه حیف که آن طره ی خیال انگیز

چه زود آمد و دل برد و روی پنهان کرد

 

چه اشک ها که ضریحت به گونه ها جاری

چه دردها که خدا با دل تو درمان کرد

 

شرابِ خون تو جوشید و جان «حافظ» را

به جرعه ای غزل از جام غیب مهمان کرد

 

و گنبد تو برای دل کبوترها

چه مهربان شد و پرواز را چه آسان کرد

 

سفر اگر چه چنین ناتمام ماند، ولی

صدای پای تو «شیراز» را «خراسان» کرد

قاسم صرافان

زورم نمی رسد به بلیط هواپیمای تو

شلوغ
شلوغ  
 مثل همیشه شلوغ
آن قدر که از هیچ زاویه ای پیدایت نمی کنم
و هیچ گوشه ای از آسمان طلایی نیست...
شلوغ
شلوغ
مثل همیشه شلوغ
اما نه مثل همیشه معطر
اما نه مثل همیشه پر از حس کبوتر...
راستی  امروز چرا هیچ کس
وسط خیابان و پیاده رو
ناگهان به سمت روشن شهر
تعظیم نمی کند؟
چرا امروز ناگهان
تسبیح و جانماز و انگشتر
 نایاب شده است؟
اصلا از تشنگی مردم
فلکه آب کو؟
و در ظلمات مانده ام
فلکه برق؟
طبرسی غیبش زده
که راننده ای داد می زند:خاوران، مشیریه!
و راننده ای دیگر: امام حسین، هفت تیر!
و دیگری: شوش، راه آهن، ترمینال جنوب!

شلوغ
شلوغ
مثل همیشه شلوغ
مثل همین شعر شلوغ...
آب رفته ام
آب رفته ام
آب رفته ام
و مثل مورچه ای می پلکم
زیر دست و پاها
و مثل مورچه ای در خیابانها
از زیر چرخها
فرار می کنم
و مثل مورچه ای زورم نمی رسد به بلیط هواپیمای تو
به بلیط قطار تو
حتی به بلیط اتوبوس تو
زورم نمی رسد به صاحب هتل هایت
زورم نمی رسد به صاحب رستوران هایت
زورم نمی رسد به بازار رضایت
زورم نمی رسد به این شعر افسار پاره کرده...
پس حق دارم عقده ای شوم
ق دارم قاطی کنم
و حق دارم
میدان خراسان تهران را با خراسان تو اشتباه بگیرم.

حمیدرضا شکارسری

امشب چه واژه های پریشانی پر کرده اند صفحه ی دفتر را

امشب چه واژه های پریشانی پر کرده اند صفحه ی دفتر را
بر موج گریه راه می اندازند انبوه رنج های شناور را

بغضم شکست آینه را امشب از بس مرا به روی خودم آورد
درمانده ام چه کار کنم حالا این دردهای چند برابر را

خوابیده است ساعت دیواری؛ ای غم چقدر خوب که بیداری
این جا دوباره شب شده می بینم یادت نرفته وقت مقرر را

انگار پشت کرده به من حتی عکسی که روی سینه ی دیوار است
سر رفته است حوصله ش از من طاقت ندارد این منِ دیگر را

تنهایی ام تمام جهانم بود در کنج این اتاق پر از خلوت
تنهایی عزیز تو هم رفتی؟ لطفاً ببند پشت سرت در را...

سیده تکتم حسینی

نگاه گریه داری داشت زینب

نگاه گریه داری داشت زینب
چه گام استواری داشت زینب
دل با اقتداری داشت زینب
مگر چه اعتباری داشت زینب
چهل منزل حسین منجلی شد
گهی زهرا شد و گاهی علی شد


ندیدم زینب کبری تر از این
ندیدم زینت باباتر از این
ندیدم دختر زهرا تر از این
حسینی مذهبی غوغا تر از این
به پیش پای ما راهی گذارید
بنای زینب اللهی گذارید


اگر چه غصه دارد آه دارد
به پایش خستگی راه دارد
به گردش آفتاب و ماه دارد
به والله که ایوالله دارد
همینکه با جلالت سر نداده
به دست هیچکس معجر نداده


پس از آنکه زمین را زیر و رو کرد
سپاه کوفه را بی آبرو کرد
به سمت کربلا خوشحال رو کرد
کمی از خاک را برداشت بو کرد
رسیدم کربلا ای داد بی داد
حسین سر جدا، ای داد بی داد


چهل روز است گریانم حسین جان
چو موی تو پریشانم حسین جان
چهل روز است می خوانم حسین جان
حسین جانم حسین جانم حسین جان
تویی ذکر لبم الحمدلله
حسینی مذهبم الحمدلله


همین جا شیرخواره گریه می کرد
رباب بی ستاره گریه می کرد
گهی بر گاهواره گریه می کرد
گهی بر مشک پاره گریه می کرد
خدایا از چه طفلم دیر کرده؟
مرا بیچاره کرده، پیر کرده


همین جا دور اکبر را گرفتند
ز ما شبه پیغمبر ما را گرفتند
ولی از من دو دلبر را گرفتند
هم اکبر هم برادر را گرفتند
"به تو گفتم که ای افتاده از پا
ز جا بر خیز ورنه معجرم را..."

همین جا بود که سقای ما رفت
به سمت علقمه دریای ما رفت
پناه عصمت کبرای ما رفت
پی او گوشواره های ما رفت
فقط از علقمه یک مشک برگشت
حسین بن علی با اشک برگشت

همین جا بود که دلها گرفت و ...
کسی روی تن تو جا گرفت و ...
سرت را یک کمی بالا گرفت و...
همین که بر گلویت خنجر آمد
صدای ناله ی زهرا در آمد

همین جا بود الف را دال کردند
تنت را بارها پامال کردند
ته گودال را گودال کردند
تو را با سم مرکب چال کردند
اگر خواندم قلیلت علت این بود
که یک تصویری از تو بر زمین بود

تو ماندی و کبوتر رفت کوفه
تو را کشتند و خواهر رفت کوفه
خودم در راه و معجر رفت کوفه
چه بهتر زودتر سر رفت کوفه
وگرنه دردها می کشت مارا
نگاه مردها می کشت ما را


بهاری داشتم اما خزان ش
قدی که داشتم بی تو کمان شد
عقیق تو به دست ساربان شد
طلای من نصیب کوفیان شد
خبر داری مرا بازار بردند
میان مجلس اغیار بردند


همین جا بود افتادند تن ها
همین جا بود غارت شد تن ها
تمامی کفن ها، پیرهن ها
بدون تو کتک خوردند زن ها
همین جا بود گیسو می کشیدند
 هر سو دخترانت می دویدند


همین جا بود تازیانه باب گردید
رخ ما در کبودی قاب گردید
ز خجلت خواهر تو آب گردید
که معجر بعد تو نایاب گردید
سکینه معجر از من خواست اما
خودم هم بودم آنجا مثل آنها...


ز جا برخیز غمخواری کن عباس
دوباره خیمه را یاری کن عباس
برای عزتم کاری کن عباس
علم بردار علم داری کن عباس
سکینه می کند زاری ابالفضل
چه قبر کوچکی داری ابالفضل

علی اکبر لطیفیان

هفتاد و دو دلیل آوردی

پرسید: چرا؟
هفتاد و دو دلیل آوردی
جهان مجاب شد

حمیدرضا شکارسری

هر لحظه یک قدم به تو نزدیک می شوم

هر لحظه یک قدم به تو نزدیک می شوم

ای مرگ دم به دم به تو نزدیک می شوم

 

تو بخت ناگریزی و من از تو ناگزیر

نزدیک می شوم به تو نزدیک می شوم

 

هر لحظه از کمین تو غافلترم ز پیش

هم از تو دور هم به تو نزدیک می شوم

 

تو لحظه ی مقرر و من مثل عقربه

هر لحظه یک قدم به تو نزدیک می شوم

 

سید محمدجواد شرافت

می خواهم از مسیر کویری گذر کنم

می خواهم از مسیر کویری گذر کنم

با گردباد، زمزمه ای مختصر کنم

 

خطّ غبار، یکسره رسم است بر دلم

با بادگیرها مگر آواز سر کنم

 

روزی امام هشتم از این جاده رد شده ست

با ذکر این حدیث، شبی را سحر کنم

 

شاید به سایه سار همین سرو آمده ست

باید سؤال از شب و کوه و کمر کنم

 

از«مسجدالرضّا» کمی آهسته تر بپیچ

تا دل به زیر بارش گلدسته تر کنم

 

این جا اذان گریه ی مولا شنیدنی ست

این جا وضو خوش است به خون جگر کنم

 

این قطعه، جانماز امام شهید ماست

می خواهم ای دریغ، از این جا سفر کنم

 

حجّ است هشت فرسخ از این جاده رد شدن

باید مسافران حرم را خبر کنم

 

حس می کنم که نافله از دشت می وزد

وقت است تا که هروله را بیشتر کنم

 

این دشت در حدیث «طریق الرضّا»ی ماست

باید در این مسیر سلوکی دگر کنم

 

این جا خوش است جامه دران غرق گریه شد

قطع درخت وسوسه با این تبر کنم

 

این جا خوش است ذکر شبانگاه در کویر

انگشتری به دست و عبایی به سر کنم

 

می ترسم از قیامت و سرگشتگی به حشر

یکباره استغاثه ی « این المفرّ» کنم

 

این جا درنگ کرد، کویر آبرو گرفت

بر سنگ، شرح واقعه ای معتبر کنم

 

گویی به صخره های هوا می خورد سرم

وقت است تا که قافیه را در به در کنم

 

امشب صدای روشنی از دور می رسد

خواهم شنید چشم به بالا اگر کنم:

 

« از این مسیر سمت سناباد رفته ام

تا خاک تشنه را به قدم عین زر کنم

 

از این مسیر آمده ام تا کویر را

با ربّنای نیمه شبم شعله ور کنم»

 

می بینمت، امام من! آشفته آمدم

تا از دلم گدازه ی عصیان به در کنم

 

می آیم از شمیم قدم گاه پر شوم

بر عطر ماه، پنجره را بازتر کنم

 

ختم قصیده، روضه ی ماه جوان توست

این را، امام! هدیه ی روز پدر کنم؟‍!

محمدحسین انصاری

تا به کی در کار دل باید چنین دیـوانه بازی

تا به کی در کار دل باید چنین دیـوانه بازی
تا به کی این عاشـقی این بی دلی این بی نیازی

تا به کی این تا بـه کی این تا به کی گفتن خدایا
تا به کی در زندگی افسانه ی بیهوده سازی

زندگی پوچ و جهان پو چ گردش چرخ زمان پوچ
آن بهار و این خـزان پوچ هر چه پیدا و نهان پوچ

در چنین پوچی من از دنیا چه خواهم
از دل دیـوانه ی رسوا چه خواهم

مستم بدان سر باز سر دیگر ندانم
شبگرد عشقـم تا سحر دیگر نمانم

این سرگذشـت کهنه ی عشق و جنـون را
من قهرمانش هستم و دیگر نخوانم

معینی کرمانشاهی

یک شهر پرنده‌های مُرده

یک شهر پرنده‌های مُرده
یک شهر چرنده‌های خوش‌پوش
یک شهر مناره‌های کوتاه
یک شهر ستاره‌های خاموش

آیینه آسمان تاریک
تابوت غریب نعش انسان
بر شانه کوچه‌های باریک
یک جاده به سمت خط پایان

در پرتوِ ماهِ بی‌تفاوت
یک بیشه پلنگ تیزدندان
همسایه گرگ‌های وحشی
آغشته به خون گوسپندان

پتیاره خرفریبِ بدنام
کمپیرِ وقیحِ هفت‌کرده
زالوی کریهِ هفت‌اندام
حلقوم برای نفت کرده

شش‌دانگ صدای ناهماهنگ
ترکیب کریه آهن و دود
آویخته در بتان ده‌رنگ
یک شهر نرانِ ماده‌انود

مردانِ به انتها رسیده
یک صفحه پیاده‌های فرزین
مردانِ به گوشِ ما رسانده
یک عمر حماسه دروغین

با پرده‌درانِ پشتِ پرده
تا کی، تا چند استمالت؟
ای شیعه انقلاب‌کرده!
این بود فرشته عدالت؟

ای دیوِ سپیدِ پای در بند!
این جنگلِ گرگ را بسوزان
آری، بخروش، ای دماوند!
تهرانِ بزرگ را بسوزان

امید مهدی نژاد

یا رب دیگر طاقتم طی شـد یا بسوزانم یا نجاتم ده

یا رب دیگر طاقتم طی شـد یا بسوزانم یا نجاتم ده 

عاشق عاشق گشته ام یا رب یا بکش دیگر یا حیاتم ده 

من کجا او کجا 

نه او خبر ز من دارد نه من نشان از او دارم 

من جدا او جدا 

به سینه سوز غم دارم به دیده اشک خون بارم 

روز و شـب نصـیب من آه آتشـین بود 

صبح و شـام عاشقان وای اگر چنین بود 

من آتشی ز خون دل به سینه دارم 

چه هـم دمی ببین نشسته در کنارم 

مکن فغان ای دل در این جهان ای دل 

دوای درد آنـگه پیدا شود 

که عاشَـق از هـجران رسو ا شود 

حکایتی اگر از این زمانه گفتم 

به یاد آن گذشـته این تـرانه گفـتم

معینی کرمانشاهی