با توام آااااای ! پدر سوخته بازی کافی ست

با توام آااااای ! پدر سوخته بازی کافی ست

هی خرابم کنی و باز بسازی کافی ست

چشم ِ تو کاشف ِ گیرایی ِ صد در صد ِ عشق

زکریـــــــــــا شدن ِ الکل ِ رازی کافی ست

شــــــــــاه توتی، بگذار آب شوی در دهنم

هی نگو بر لب ِ من دست درازی کافی ست

بیخیال ِ "چه شود" یا "چه شده"، حـــال بده

اینهمه جمله ی ِ مستقبل و ماضی کافی ست

سنتی نیست ویــــــــالون، بنشین تار بزن

شانه را آرشـــــه بر مو بنوازی کافی ست

هر کــــــــــرانه که دلم را ببری باخت تری

دختر ِ صهیون ! اشغال ِ اراضی کافی ست

اسب ِ من ! سرکشی ات خسته ترت خاهد کرد

سعی کن رام شوی یکـــه نتازی، کافی ست

برنمی دارم دست از سر ِ تو می فهمی؟

پس نرو یکطرفه خانه ی ِ قاضی کافی ست

"شاه" فهمیده قشنگی ِ تو فوق العاده ست

نیست "لازم" که بر این "حکم" بنازی، کافی ست

می رسم من به تو و می شکنــــــم قاعده را

حسرت ِ دوری ِ خطــــهای ِ موازی کافی ست

واقعی باش بیــــــــــــــا کنج ِ اتاقم بنشین

بعد از این دلخوش ِ دنیای ِ مجازی کافی ست

شهراد میدری

تاج ِ مویت دستباف از شهر ِ تبریز آمده

تاج ِ مویت دستباف از شهر ِ تبریز آمده
زرد و نارنجی، طلا رنگ و دل انگیز آمده

چشمهایت امپراتوری ِ عشقی گمشده
سرمه دان ِ نقره با باران ِ یکریز آمده

نازخاتون ِ آپا/دانایی و خونخاه ِ عشق

فر ِ بشکوهت سپاهی غرق ِ تجهیز آمده

لشکری پا در رکاب ِ تو درختان صف به صف

تیغی از شاخه به دست و پا به مهمیز آمده

خش خش ِ برگ است و باد از تیسفون تا پارسه

نامه های ِ پاره ی ِ خسروی ِ پرویز آمده

طاق ِ کسرای ِ دو ابروی ِ تو بعد از قرنها

فکر ِ رویا رو شدن با ظلم ِ چنگیز آمده

تیشه ی ِ فرهاد روی ِ پلک ِ خط ِ میخی ات

حضرت ِ شیرین سوار ِ اسب ِ شبدیز آمده

تو پوروچیستای ِ زرتشتی و آتشدان به دست

قلبت از شهریوری گرم و شررخیز آمده

غصه ها را تار و مار از خنده ی ِ خود میکنی

ماه ِ مهرت با شبی غمگین گلاویز آمده

حکمرانی کن پس از این پادشاه ِ فصلها !

آمدن های ِ تو یعنی فصل ِ پاییز آمده

شهراد میدری

دلم خیلی گرفته، کاش زنگی میزدی امشب

دلم خیلی گرفته، کاش زنگی میزدی امشب
الو میگفتی و حرف ِ قشنگی میزدی امشب

به دیدارم شبیه ِ پیش از این می آمدی ای کاش
به سوی ِ پنجره آهسته سنگی میزدی امشب

خودم شکل ِ دری را میکشیدم باز بر دیوار

تو هم با بوسه آن را آب و رنگی میزدی امشب

اتاقم دره میشد میشدی ماه ِ تمام من

دم ِ از دیوانگی های ِ پلنگی میزدی امشب

کنارم راه میرفتی برایم شعـــــــر میخاندی

قدم با چشمهای ِ شوخ و شنگی میزدی امشب

سرانگشتت مرا می برد تا انگور و موسیقی

لبالب از پیاله تار و چنگی میزدی امشب

پرستارم! چه می گویم؟ به هذیانم نخند این قدر

چه میشد بی هوا حرف از سرنگی میزدی امشب

از اقیانوس می آیم به سوی ِ ساحـــــــل امنت

سری ای کاش تا نعش ِ نهنــــگی میزدی فردا

شهراد میدری

هی چپ و راست نیا توی ِ خیالم گم شو

هی چپ و راست نیا توی ِ خیالم گم شو 
هی نشو اینهمه دلواپس ِ حالم گم شو

"من اگر نیکم اگر بد تو برو خود را باش"
بشنو از حافظ و از برگه ی ِ فالم گم شو

چالش ِ آب ِ یخـــــت هم بخورد توی ِ سرت 

کور هستی که شکسته ست سفالم؟ گم شو

به هوایی شدنت معنـــــــــی ِ پرواز نده

به تو چه بسته به حسرت پر و بالم گم شو

مهربان دختر ِ گلپوش ِ عسل نوش ِ بهار !

بختیاری پری ِ "چار" محالم گم شو

نوبری؟ باش، به من چه که تمشکی یا سیب

دلخوش ِ طعم ِ گس ِ میوه ی ِ کالم گم شو

بی شرف! رژ به لبت، سرمه به چشمت کافی ست 

دلبر ِ بی پدر ِ خوش خط و خالـــــم گم شو

هی نلرزان دل ِ این ارگ ِ پدر سوختــــه را 

به درک خورده ترک رو به زوالم گم شو

هیچ کس جز تو ندارم که ندارم به تو چه

به جهنم که دلت سوخت به حالم گم شو

سر به دیوار نهادم؟! به خودم مربوط است 

عشق ِ من میکشد این گونه بنالم گم شو

آمدی شعر ِ مرا لایک کنی؟ لازم نیست 

سر نزن روز و شب این قدر به والم گم شو

بعد از این خاطره ات همدم و همراه من است

نیست یک لحظه برای ِ تو مجالم گم شو

شهراد میدری

پلک ِ خیس ِ مرا بهم بگذار، یک دل ِ سیر خاب میخاهم

پلک ِ خیس ِ مرا بهم بگذار، یک دل ِ سیر خاب میخاهم
بستر ِ ابرهای ِ بارانی، بالش ِ آفتاب میخاهم

فارغ از هرچه هست باید بود، بعد از این مست ِ مست باید بود
در بغل زیر ِ خاک لای ِ کفن، خمره ای از شراب میخاهم

نه که قرآن انار ِ نیشابور، شعر سعدی و حافظ و انگور

لذت ِ این گناه کردن را، جای ِ هرچه ثواب میخاهم

چند رمان جهان ِ خاموشی، داستان از شب ِ فراموشی

جای ِ سنگ لحد به روی ِ سرم، چند جلد ِ کتاب میخاهم

تا بفهمند خسته از تبرم، زیر ِ توفان چه آمده به سرم

از گل ِ سرخ ِ مانده زیر ِ تگرگ، اشکهای ِ گلاب میخاهم

شیخ! هرچه چرند گفتی بس، هی شکر خورده قند گفتی بس

من به جای ِ تو بر سر ِ خاکم، چهره ای بی نقاب میخاهم

گرچه دندان ِ کهکشان شیری ست،اینهمه کج مداری از پیری ست

من جهانی بنا شده از نو، مملو از عشق ِ ناب میخاهم

این غزل بر غبار ِ من بنویس، روی سنگ ِ مزار ِ من بنویس

اینهمه جا چرا زمین آورد؟ از خدا من جواب میخاهم

شهراد میدری

پیرهن نازک ِ نارنج به بار آورده!

پیرهن نازک ِ نارنج به بار آورده!
باغ ِ مینیاتوری از نقش و نگار آورده!

خوشگوارا ! خنکا ! چشمه ی ِ یاقوت ِ بهشت!
لب ِ سرخت چقدر شهد ِ انار آورده

نه به مویت که شرابی شده و مست و خراب

نه به رویت که چنین چشم ِ خمار آورده

روسری ِ تو غزلبافته ی ِ شیراز است

عطر ِ بازار ِ وکیلی که بهار آورده

دور ِ منظومه ی ِ شمسی ِ سرت میگردد

هرچه سیاره اگر رو به مدار آورده

باد دلخوش که مگر باز به رقص آوری اش

دامنی اطلسی از گوشه کنار آورده

تاج قرقاول ِ کبکینه خرام ِ پر ِ قو !

هرکسی دیده تو را میل ِ شکار آورده

قاب ِ زرکوب ِ تو را آنکه چنین ناز کشید

از طلای ِ تو به آیینه عیار آورده

غیر از اینی که در آغوش ِ تو پروانه شوم

تن ِ ابریشمی ات را به چه کار آورده؟

تا بگیرد مگر اقرار ِ محبت از تو

بوسه یعنی به لبت عشق، فشار آورده

بس که دلباخته ام هیچ ندارم جز شعر

شاعری دفتر ِ خود را به قمار آورده

شهراد میدری

خانه ات در باغی از شیراز باشد بهتر است

خانه ات در باغی از شیراز باشد بهتر است 
دور ِ آن پرچین ِ سرو ِ ناز باشد بهتر است

گرچه بالا هست امکان ِ سقوطم باز هم 
آمدن با اولین پرواز باشد بهتر است

جای ِ این احوالپرسی از لبانم لب بگیر 

بوسه دادن از همان آغاز باشد بهتر است

درصد ِ گیرایی اش بالاست بیش از این نریز 

بی شرف! چشم ِ تو کمتر ناز باشد بهتر است

گرچه در کولاک ِ کوهستانی ات گم میشوم 

دکمه هایت روز ِ برفی باز باشد بهتر است

آن دو خرگوشی که سر تا آسمان برداشته 

سهم ِ هر یک چنگی از شهباز باشد بهتر است

می شود آرام غافلگیرشان کرد و گرفت 

گرچه مرد از دور، تیرانداز باشد بهتر است

نه! نمی خاهم نتی عریانی ات را دم زند 

خانه خاموش و بدون ِ ساز باشد بهتر است

جز من و تو مهره ای دیگر در این شطرنج نیست 

کیش و مات ِ شاه با سرباز باشد بهتر است

کاغذ از وصف ِ تن ات هرچند کم می آورد 

شرح ِ آغوش ِ تو با ایجاز باشد بهتر است

بادها هرگز نباید بو برند این شعر را 

بین ِ ما این خاطره یک راز باشد بهتر است

شهراد میدری

شده هرگز دلت مال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟

شده هرگز دلت مال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟ 

نگاهت سخت دنبال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟

برایت اتفاق افتــــــــــاده در یک کافه ی ِ ابری 

ته ِ فنجان ِ تو فال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟

خوش و بش کرده ای با سایه ی ِ دیوار وقتی که 

دلت جویای ِ احوال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟

چه خاهی کرد اگر هربار گوشــــی را که برداری 

نصیبت بوق ِ اشغال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟

حواس ِ آسمانت پرت روی ِ شیشـــــــه های ِ مه 

سکوتت جار و جنجال ِ کسی باشد که دیگر نیست

شب ِ سرد ِ زمستانی تو هم لرزیده ای هرچند 

به دور ِ گردنت شال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟

تصور کن برای ِ عیدهـــــــــــــــــای ِ رفته دلتنگی 

به دستت کارت پستال ِ کسی باشد که دیگر نیست

شبیــــه ِ ماهی ِ قرمز به روی ِ آب می مـــــــــانی 

که سین ات هفتمین سال ِ کسی باشد که دیگر نیست

شود هر خوشه اش روزی شرابی هفتصد ساله 

اگر بغضت لگدمال ِ کسی باشد که دیگـــر نیست

چه مشکل می شود عشقی که حافظ در هوای ِ آن 

الا یا ایها الحال ِ کسی باشد که دیگـــر نیست

رسیدن سهم ِ سیب ِ آرزوهــــــــایت نخاهد شد 

اگر خوشبختی ات کال ِ کسی باشد که دیگر نیست

شهراد میدری

سکوت کردم و فهماندمش عذاب این است

سکوت کردم و فهماندمش عذاب این است

همیشه پرسش ناکرده را جواب این است

به نعره خواست به آرامشم خطی بکشد

سکوت کردم و دریافت باز تاب این است

شکسته بود ولی مویه وار خندید

که چهره باخته را آخرین نقاب این است

به مهر گفتمش:آرام باش و صحبت کن

که در طریق سخن حسن انتخاب این است

چه گفت؟راز ،نه!اما:

نپرس و باور کن

کم است زهر ،که نوشیدن مذاب این است

نشاندمش که بخوان:

خواند و هم سکوتم شد

سوال کرد که :

با من چه کرده ای ؟

گفتم:

کمی سکوت تو را میکند مجاب این است

من و تو درک سکوت همیم،تا هستیم

و جاودانگی لحظه های ناب این است

.

محمد علی بهمنی

ﻭﻗﺘﺶ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﯾﻢ ﻋﻮﺽ ﺷﻮﺩ

ﻭﻗﺘﺶ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﯾﻢ ﻋﻮﺽ ﺷﻮﺩ

ﺑﺎ ﺳﺎﺭ ِ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺟﺎﯾﻢ ﻋﻮﺽ ﺷﻮﺩ

ﻫﯽ ﮐﺎﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﺪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ

ﻫﯽ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﺸﮑﻨﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﯾﻢ ﻋﻮﺽ ﺷﻮﺩ

ﺑﺎ ﺑﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﺳﺮ ﺯﺩﻩ ﺍﺯ ﺳﻤﺖ ِ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ

ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﻋﻮﺽ ﺷﻮﺩ

ﺟﺎﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﯾﻪ ، ﻏﺰﻝ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﮔــــــﺰﯾﺮ

ﺑﺎ ﻗﺎﻩ ﻗﺎﻩ ِ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺑﯽ ﻏﻢ ﻋﻮﺽ ﺷﻮﺩ

ﺳﻬﺮﺍﺏ ِ ﺷﻌﺮﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ

ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﯼ ﺭﺳﺘﻢ ﻋﻮﺽ ﺷﻮﺩ

ﻗﺪﺭﯼ ﮐﻼﻓﻪ ﺍﻡ ﻭ ﻫﻮﺱ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ

ﺩﺭ ﺑﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﺑﻌﺪ ، ﺭﺩﯾﻔﻢ ﻋﻮﺽ ﺷﻮﺩ

ﺣـﻮّﺍﯼ ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺭﻧﺞ ِ ﺗﻠﺦ

ﺍﻧﮕــﺎﺭ ﻫﯿﭻ ﻭﻗـﺖ ﺑﻪ ﺁﺩﻡ ﻧـﻤﯽ ﺭﺳﺪ

ﺗﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺴﻮﺯﻡ ﺩﺭ ﺁﺗﺸﺖ

ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺸﺖ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ

ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺭﺩﯾﻒ ﻭ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻡ !

ﻭﻗﺘﺶ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﯾﻢ ﻋﻮﺽ ﺷﻮﺩ

ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺩﯾﺪﺍﺭﯾﺎﻥ

معـرفت نیـست در ایــن معرفت آموختگان

معـرفت نیـست در ایــن معرفت آموختگان

ای خوشـــــا دولت دیــدار دل افـــروختگان

دلـــــــم از صحبت ایـن چرب زبانان بگرفت

بعد از این دست من و دامن لب دوختگان

عاقـــبت بر ســـر بازار فـــــریبم بفـــروخت

نـــاجوانــمردی ایـــن عـــاقبت انــدوختگان

شـرمشان باد زهنگــامه رسوایی خویش

این متـــاع شـــرف از وسوسه بفروختگان

یار دیـــرینه چنان خاطرم از کینه بسوخت

که بنــــــــالید به حالـــم دل کین توختگان

خوش بخندیــد رفیقان که درین صبح مراد

کهنـــه شد قصه ما تا به سحر سوختگان 

.فریدون توللی عزیز.

ای واژه بکر جاودانه

ای واژه بکر جاودانه

ای شعر موشح زمانه

ای چشمه سینه‌جوش الهام

ای حس لطیف شاعرانه

ای مطلع و مقطع زمانه

ای لطف و ترنم ترانه

شبها که ز دیده خواب گیرد

شعرم به سروده شبانه

بینم که نشسته‌ای تو بیدار

بر بستر طفل پربهانه

آوازه گرم لای لایت

افکنده طنین عارفانه

شاعر نه منم تویی که باشد

شعرت همه شور مادرانه

احساس تو را کسی ندارد

از توست مرا هم این نشانه

محمد علی‌بهمنی

تو از اول سلامت پاسخ بدرود با خود داشت

 تو از اول سلامت پاسخ بدرود با خود داشت

اگر چه سحر صوت‌ات جذبه داوود با خود داشت

بهشت‌ات سبزتر از وعده شداد بود اما

برایم برگ‌برگش دوزخ نمرود با خود داشت

ببخشایم اگر بستم دگر پلک تماشا را

که رقص شعله‌ات در پیچ و تاب‌اش دود با خود داشت

سیاوش‌وار بیرون آمدم از امتحان، گرچه

دل سودابه‌ سان‌ات هر چه آتش بود با خود داشت

مرا با برکه‌ام بگذار دریا ارمغان تو

بگو جوی حقیری آرزوی رود با خود داشت

 

محمد علی بهمنی

بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک

بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک
شاخه‌های شسته، باران خورده، پاک
آسمان آبی و ابر سپید
برگهای سبز بید
عطر نرگس، رقص باد
نغمه شوق پرستوهای شاد
خلوت گرم کبوترهای مست

 

نرم نرمک می رسد اینک بهار

خوش به حال روزگار
خوش به حال چشمه ‌ها و دشتها
خوش به حال دانه‌ها و سبزه‌ها
خوش به حال غنچه‌های نیمه‌باز
خوش به حال دختر میخک که می خندد به ناز
خوش به حال جام لبریز از شراب
خوش به حال آفتاب
ای دل من گرچه در این روزگار
جامه رنگین نمی‌ پوشی بکام
باده رنگین نمی ‌بینی به جام
نقل و سبزه در میان سفره نیست
جامت از آن می که می ‌باید تهی است
ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم
ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار
گر نکوبی شیشه غم را به سنگ
هفت رنگش می‌شود هفتاد رنگ

فریدون مشیری

تنهایی تو و غزل من - دو چیز نیست

تنهایی تو و غزل من - دو چیز نیست

زین توامان - همیشگی من! گریز نیست

 

همواره ما شبیه به هم دوره می‌شویم

با آن شباهتی که در آیینه نیز نیست

 

«گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود»

دایم برای تو که جز اینم عزیز نیست

 

آرامشی به خشم تو دیروز دیده‌ام

امروز با کسی غزلم در ستیز نیست

 

مانند برگ ریختی و ریختی‌ام، ولی

پائیز هم همیشه چنین برگ‌ریز  نیست

 

بی‌بانگ صور خواب من آشفته گشته است

گوشم دگر به زمزمه رستخیز نیست

 

        محمدعلی‌بهمنی

آنقدر مستی که مویت را شرابی میکنی

آنقدر مستی که مویت را شرابی میکنی 
باز سهم ِ باد را خانـــــــه خرابی میکنی 

ماه آنهم روز ِ روشن دیده تا حالا کسی؟ 
کوچه را هر صبح با خود آفتـــابی میکنی 

تاجر ِ فیـــروزه، نیشــــابوری از پروانه ای 
جاده را ابریشــــم از گلهای ِ آبی میکنی 

من که اهلش نیستم اما تعارف، بد که نیست 
کی مرا مهمـــــان ِ آن باغ ِ گلابی میکنی؟ 

هرچه لبهایت فشرده یادگیری بهتر است 
بوسه را کی بر لبم قفل ِ کتابی میکنی؟

می خورم از موی ِ تو شلاق و جرمم عاشقی ست 
عشق را سیلی خور ِ حکم ِ غیابی میکنی

چون غریبه جمع می بندی بجای ِ تو "شما" 
باز خوشحالم مرا آدم حســــــابی میکنی 

مثل ِ هر شب سر زده تا بسترم سر میزنی
پلک را نابــــاور ِ بیدارخـــــــــــــابی میکنی

سوخت نسلم، روسری بردار، بس کن، تا به کی
دلخوشم با وعده هـــــــای ِ انقلابی میکنی؟

"دوستــت دارم" ندارد جز سکوتت پاسخی 
باز من را مات از این حاضــــرجوابی میکنی

شهراد میدری

مردی که چون جان دوست می دارم مرامش را

مردی که چون جان دوست می دارم مرامش را

سرشار عطری ناب می یابم سلامش را

مردی که هرگز شرمگین لهجه ی خود نیست

مردی که هرگز خط نزد پسوند نامش را

بوی شگفت خاک باران خورده می پیچد

وقتی ببخشد بوسه های احترامش را

می پرسم و می گوید او ناگاه می یابم

آکنده از اشراق و حکمت هر کلامش را

از آن شیار ژرف پیشانی چه می خوانی؟

دنیا به نامردی گرفته انتقامش را

گرچه مذاقش مثل شرح حال ما تلخ است

ذکری ز مولایم علی شهد است کامش را

آن چهره ی خورشید خورده مثل گل خندید

وقتی شنید از شعر من نام امامش را

آرش شفاعی

آن را که به جز قُربِ خدا هیچ ندارد

آن را که به جز قُربِ خدا هیچ ندارد

هنگام ِ بلا، غیر ِ دعا هیچ ندارد

از لُکنَتَم ایراد نگیرید . . . بلالَم

دل مایه یِ قُرب است صدا هیچ ندارد

باید به مقامات نظر داشت ، نه اسباب

موسی همه کاره ست ، عصا هیچ ندارد

پروانه پرش سوخت و من یاد گرفتم

عاشق شدنم غیر بلا هیچ ندارد

از جانبِ گیسوی نگار است که خوشبوست

از ناحیه یِ خویش ، صبا هیچ ندارد

اموالِ کریمان همه اش مالِ فقیر است

اصلاً چه کسی گفته گدا هیچ ندارد؟!

علی اکبر لطیفیان

به نام عشق که زیباترین سرآغاز است

به نام عشق که زیباترین سرآغاز است

هنوز شیشه ی عطر غزل درش باز است

 

جهان تمام شد و ماهپاره های زمین 

هنوز هم که هنوز است کارشان ناز است

هزار پند به گوشم پدر فشرد و نگفت 

که عشق حادثه ای خانمان بر انداز است

پدر نگفت چه رازی است این که تنها عشق

کلید این دل ناکوک ناخوش آواز است

به بام شاه و گدا مثل ابر می بارد 

چقدر عشق شریف است و دست و دل باز است

بگو هر آنچه دلت خواست را به حضرت عشق

چرا که سنگ صبور است و محرم راز است

ولی بدان که شکار عقاب خواهد شد

کبوتری که زیادی بلند پرواز است ...

سعید بیابانکی

تو را من زهر شیرین خوانم ای عشق

تو را من زهر شیرین خوانم ای عشق،

که نامی خوش‌تر از اینت ندانم.

وگر – هر لحظه – رنگی تازه گیری،

به غیر از زهر شیرینت نخوانم.

تو زهری، زهر گرم سینه‌سوزی،

تو شیرینی که شور هستی از توست.

شراب جام خورشیدی که جان را

نشاط از تو، غم از تو، مستی از توست.

بسی گفتند: – «دل از عشق برگیر!

که: نیرنگ است و افسون است و جادوست!»

ولی ما دل به او بستیم و دیدیم

که او زهر است، اما … نوشداروست!

چه غم دارم که این زهر تب‌آلود،

تنم را در جدایی می‌گدازد

فریدون مشیری