امیر قافله عشق تخت و تاج نداشت
خیال داشتن قصر و برج عاج نداشت
نخواست گرد زمین روی دامنش باشد
که مالکیت باغ خدا خراج نداشت
بهای قصر بهشت است ذکر او هرچند
میان تیره دلان سکه اش رواج نداشت
به زیر سایه نخلش رطب چه شیرین است
که برکت شجرش را درخت کاج نداشت
پل قیامتشان بود، درسقیفه شکست
علی به بیعت نااهل احتیاج نداشت
نغمه مستشار نظامی
به قرآنی که داری در میان سینه ات سوگند
که هرگز از تو و از خاندانت دل نخواهم کند
و ایمان دارم ای مهرت قیامت ها به پا کرده
گنهکارانِ چون من عاشقت را زود می بخشند
پر از حس غریب روزهای آخر سالم
پر از دودی که بر می خیزد از خاکستر اسفند
دلم امشب شبیه کوچه های تا حرم تنگ است
دلم در حسرت ایوان دلباز شما تا چند؟
و غمگینم به قدر شانه ی سنگین گاری ها
که ساکم را به سختی تا خیابان تو آوردند
و مسکینم به قدر آن گدایانی که در غربت...
فقط امید دارم از تو ای شاه نجف لبخند
*
نشستم گوشه ی صحنت برایت شعر می خوانم
اگر این لحظه ها حس می کنم هستم سعادتمند
اعظم سعادتمند
شب قدر است، شود سال دگر زنده نباشی
سعی کن ای پسر خوب که شرمنده نباشی
دختر خوب! تو کم از پسر خوب چه داری؟
سعی کن پیش برادر که سرافکنده نباشی
بندۀ منتخب حضرت رحمان که نبودی
می‌شود حداقل بندۀ یک بنده نباشی...
***
ـ پدرم! حرف شما خوب، ولی می‌شود آیا
این قدر خشک و نصیحتگر و یک‌دنده نباشی؟
فکر پروندۀ مایی؟ دمتان گرم، ولی ما
نگرانیم شما «فاقد پرونده» نباشی
شب قدر است، تو صد سال دگر زنده بمانی
و به شطرنج جهان، مهرۀ بازنده نباشی
صد شب قدر دگر می‌رسد و می‌رود اما
اوج شرمندگی این است که شرمنده نباشی
محمدکاظم کاظمى
بغض بابا وسط سفره ی افطار شکست
هی فرو خورد و فرو خورد و به هر بار شکست
حفظ ظاهر بخدا سخت تر از هر کاری ست
چهره ی پیر پدر پای همین کار شکست
اشک می ریخت بیاد همه ی خاطره هاش
هق هقش زیر همین بارش رگبار شکست
استخوانی به گلو داشت ، ز داغ زهرا
بین چشمان ترش پیکر یک خار شکست
دخترش مستمع روضه ی مسکوتش شد
روضه خوان پای همین روضه اش انگار شکست
زیر لب گفت که فریاد از آن شهری که
دل من را وسط کوچه و بازار شکست
همسرم یک تنه شد حامی مظلومی من
وای از آن لحظه که بازوی طرفدار شکست
بدترین خلقِ خدا آمد و زد یک سیلی
آه ، از شدت ضربه در و دیوار شکست
داشت همراه خودش فاطمه بار شیشه
سنگ پرتاب شد و آخرش آن بار شکست
روضه ی فاطمه آمد به میان کوه ، خمید
زیر این بار ، قد حیدر کرار شکست
رضا قاسمی
به شک انداختی دل را و دزدیدی یقینم را
ولی باور نکردی حرف های راستینم را
تو وقتی با سپاه چشمهایت آمدی در جنگ
به دست خویش تسلیم تو کردم سرزمینم را
شبیه شعر بی وزنم! رکابی خالی از سنگم
بدون عشق روی سینه کم دارم نگینم را
وفا یا بی وفایی؟ماندنت یا رفتنت؟ وقتی
به نوعی هر دو میگیرند از من عقل و دینم را
به ظاهر شادم اما غیر غم چیزی درون من
نخواهی دید اگر روزی در آرم پوستینم را
نخواهد ماند وقتی یادگاری جز پشیمانی
بسابم بر کدامین مهر غم های جبینم را ؟
قاسم قاسمی اصل
وقتی خدا به هیات یک زن تورا سرود
زیباترین سروده ی خود را خدا سرود
تا بردمد به شعر تو اندیشه های ناب
آنقدرها به فکر فرورفت تا سرود
آنقدرها به فکر فرورفت تا که باز..
آیینه را به وسوسه انداخت با سرود
ڻ
آنگاه بی مضایقه احساس وعشق را
پیچید لا به لای حریر حیا سرود
تا عمق چشم های تو بهتر بیان شود
دریا سرود.وسعت بی انتها سرود
با دقتی شبیه به وسواس خط به خط
خواند و دوباره خط زدو از ابتدا سرود
حسی سه گانه سر زدو در من سوال شد
آیا تورا نوشت،تراشید،یا سروذ؟!
می خواست پاسخی به سوال زمان دهد
شعری برای اینهمه چون وچرا سرود
فارغ شد از سرودن وبعداز سرودنت
مارا برای خواندن شعر شما سرود
محمد سلمانی
شاهدان گر دلبری زین سان کنند
زاهدان را رخنه در ایمان کنند
هر کجا آن شاخ نرگس بشکفد
گلرخانش دیده نرگسدان کنند
ای جوان سروقد گویی ببر
پیش از آن کز قامتت چوگان کنند
عاشقان را بر سر خود حکم نیست
هر چه فرمان تو باشد آن کنند
پیش چشمم کمتر است از قطره‌ای
این حکایت‌ها که از طوفان کنند
یار ما چون گیرد آغاز سماع
قدسیان بر عرش دست افشان کنند
مردم چشمم به خون آغشته شد
در کجا این ظلم بر انسان کنند
خوش برآ با غصه ای دل کاهل راز
عیش خوش در بوته هجران کنند
سر مکش حافظ ز آه نیم شب
تا چو صبحت آینه رخشان کنند
حافظ
دل من بی تو بنا بود بگیرد که گرفت
زود رفتی که دلم زود بگیرد که گرفت
خواستی تا بکشد کار به سیگار و غزل
چهره ی آینه را دود بگیرد که گرفت
خواستی تا دلِ شرطی شده ام طبق قرار
باز در لحظه ی موعود بگیرد که گرفت
هرچه گفتم که نگیرد دلِ من گوش نکرد
شب شد و یاد تو فرمود بگیرد که گرفت
سال ها بود که قلّاب رقیبم می خواست
ماهی از آب گل آلود بگیرد که گرفت
کره از آب بنا بود بگیرد که نشد
سعی کرد از ضررم سود بگیرد که گرفت
محمد سلمانی
دفتری از خاطراتش مانده،برجا می رود
این شکوهی را که می بینید تنها می رود
اینکه روزی پرسه می زد با جوانی های من
چند سالی میهمانم بود حالا می رود
مثل برفی از سر کوهی جداشد، رود شد
فکر می کردم نخواهد رفت اما می رود
در کهنسالی جوانی،در جوانی عقل ودین
هر زمان چیزی از این شاعر به یغما می رود
کلبه ای بی رونقم با مرد پیری هم نفس
او هم امشب بقچه اش را بسته فردا می رود
سخت ویرانم شبیه شاه مغلوبی که دید
دشمنش از پله های قصر بالا می رود
حرف من این است با سیبی زمینگیرم مکن
هرچه می گویم مگر در گوش حوا می رود
عشق شاید راز صیادی است در قلب کویر
رد چشمی را که می گیرد به دریا می رود
پاره ای از یوسفستانی است در اقلیم مصر
تا نگیرد سهم خود را کی زلیخا می رود؟
محمد سلمانی
مرغ هوهو می زند ،درویش یاهو می زند
شاعری حرف از نسیم و جعد گیسو می زند
عابری با نسخه ای در دست می پیچد به خویش
زیرلب حرف از طبیب و درد و دارو می زند
غیرتم رو می زند شعری بگو ،حرفی بزن
من که از رو می روم وقتی کسی رو می زند
فقر گاهی می کشد خود را به پهنای کمر
تازه می فهمم چرا یک مرد زانو می زند؟
تازه می فهمم پدر هربار هنگام خرید
حرف هایش را چرا با چشم و ابرو میزند؟
می نشیند هر زمان اندیشه ای پهلوی فقر
شاعرِ باهوش حرفش را دو پهلو می زند
بازهم گویا پدر تسلیمِ صاحبخانه نیست
دم به دم دارد دم از کوچ پر ستو می زند
مملکت را ...نه سیاسی نیستم نه...مادرم
درحیاطِ خانه ی همسایه جارو می زند
فکر می کردم رفیقم نیست، پشتم گرم نیست
ناگهان دیدم یکی از پشت چاقو می زند
محمد سلمانی
این خاک همیشه لاله گون می ماند
از برکت انقلابیون می ماند
این خِطّه که دست خطّ ِ پاک شهداست
از خط زدن شما مصون می ماند
حنظله ربانی
این قوم فقط قامت خَم می خواهد
برقامت شیعه کوه غم می خواهد
امروز تمام غافلان فهمیدند
این خاک مدافع حرم می خواهد
مرتضی برخورداری
امروز وطن معنی غم را فهمید
با سایه ی جنگ، متّهم را فهمید
از خواب پرید کشورِ من امّا
معنای مدافع حرم را فهمید
محسن ناصحی
اگرچه در شب دلتنگی من صبح آهی نیست
ولی تا کوچه های شرقی "العفو" راهی نیست
مرا اشراق رویت کافی است ای نور قدوسی!
که فیض دیگران -چون شمع- گاهی هست گاهی نیست
برای آن کسی که "لای شب بو ها" تو را می جست،
به غیر از متن خوشبوی شقایق جان پناهی نیست
نظربازی نباشد در مرام عاشقان ، هیهات!
که چشمم بی تماشای تو در بند نگاهی نیست
کجا باید تو را پیدا کنم؟ هرجا که آهی هست
کجا باید تو را پیدا کنم؟ هرجا که راهی نیست
طیبه عباسی
