چه با دلهای ما دلدادگان کردی که مدت‌هاست
به هر جا می‌رویم از دلبری‌های تو صحبت‌هاست
چه سحری می‌تواند عشقمان را جاودان سازد؟
مگو عادت، که شرط عشق‌ورزی ترکِ عادت‌هاست
به یاد مرگ در پاییز بیش از پیش می‌افتم
که در افتادن برگ درختان، درس عبرت‌هاست
دلم چون صخره محکم بود، اما عشق کاری کرد
که این ویرانه مدت‌هاست محتاج مرمت‌هاست
رقیبم گیسوانت را به دست آورد، غمگینم
که با آن مرد نعمت‌ها و با این مرد حسرت‌هاست . .
سجاد سامانی
شادمان گفتی از آن عاشق تنها چه خبر
خبری نیست، بپرس از غم دنیا چه خبر؟
خاطرم هست رقیبان پر از کینۀ من
همنشینان تو بودند، از آنها چه خبر؟
همه لب‌تشنه ، تو دریایی و من ماهی تنگ
از کنارآمدگان با لب دریا چه خبر؟
زاهدی دست به گیسوی رهای تو رساند
عاشقی گفت که از عالم بالا چه خبر؟
باز دیروز به من وعدۀ فردا دادی
آه پیمان شکن از وعدۀ فردا چه خبر؟
سجاد سامانی
صنما، به دلنوازی نفسی بگیر دستم
که ز دیدن تو بی‌هوش و ز گفتن تو مستم
دل من به دام عشق تو کنون فتاد و آنگه
تو در آن گمان که من خود ز کمند عشق جستم
دل تنگ خویشتن را به تو می‌دهم، نگارا
بپذیر تحفهٔ من، که عظیم تنگ دستم
خجلم که بر گذشتی تو و من نشسته، یا#رب
چو تو ایستاده بودی، به چه روی می‌نشستم؟
به مؤذن مَحَلت خبری فرست امشب
که به مسجدم نخواند، چو ترا همی پرستم
چه سلام ها نِبِشتم به تو از نیازمندی!
مگرت نمی‌رسانند چنانکه می‌فرستم؟
اگرت رمیده گفتم، نشدم خجل، که بودی
و گرم ربوده گفتی، نشدی غلط که هستم
به دو دیده خاک پای تو اگر کسی بروید
به نیاز من نباشد، که برت چو خاک پستم
تو به دیگران کنی میل، چو من چگونه باشی؟
که ز دیگران بدیدم دل خویش و در تو بستم
دلم از شکست خویشت خبری چو داد، گفتی؟
دل اوحدی چه باشد؟ که هزار ازین شکستم
اوحدی
قسم به زلف سیاهش که اعتبار من است
ربوده صبر و قرارم و لی قرار من است
به قدر ثانیه ای گر نبوده در بَرمن
بقدر ثانیه ها یاد او کنار من است
نشسته نام نکویش به جای ذکر نماز
به حمد و سوره چه حاجت که او شعار من است
طواف روی و ضریح دو چشم گیرایش
دلیل تازه ی لا یمکن والفرار من است
سپرده ام تن و شاخه به باد پاییزی
چه غم ز ریزش برگم که نوبهار من است
خوشم به حرف و حدیث نهفته در دل شهر
که شهره ام به جنونی که افتخار من است
منم مسافر راهی غریب و جانفرسا
که درد دوری او شانه شانه بار من است
مرتضی برخورداری
در صفحۀ سیاه و سفیدی که چیده اند
ما را برای کشتن هم آفریده اند
بیدار می شوند که بازی دهندمان
نه... پا گذاشتیم به خوابی که دیده اند
ما هم چنان به مقصد هم راه می رویم
جز این رسیده اند مگر، تا رسیده اند؟
پاهایمان چه منظره هایی چشیده است
چشمانمان چه فاصله ای را دویده اند
من در گریز از تو همان قدر ناگزیر
ما را به هم تنیده و از هم بریده اند
تا وقت مرگ گر چه نخواهیم با همیم
دور من و تو حلقۀ آتش کشیده اند
اصرار می کنیم به رفتن ولی چه سود
باید چه کرد با پر و بالی که چیده اند؟
مهدی فرجی
هر قدر هم ساکت نشستن مشکلت باشد
حرف دلت تا می توانی در دلت باشد
این قدر در گفتن دویدی، کوله بارت کو؟
این سهم خیلی کم نباید حاصلت باشد
حالا که این قدر از تلاطم خسته ای برگرد
اما اگر خاکی بخواهد ساحلت باشد
تا وقت مردن روی خوشبختی نمی بینی
تا درد و رنج آغشته با آب و گلت باشد
احساس غربت می کنی وقتی که شوقی نیست
حتی اگر یک عمر جایی منزلت باشد
اصلا بگو کی در ازای شعر نان داده!؟
یا خنده ای، حرفی که شاید قابلت باشد...
از گفتنی ها با تو گفتم ، بعد از این بگذار
دست خود دیوانه ات یا عاقلت باشد
امروز و فردا می کنی، امروز یا فردا
یک دفعه دیدی وقت مُهر باطلت باشد
بر شانه هایت باز دنبال چه می گردی ؟
انگیزه پرواز باید در دلت باشد
مهدى فرجى
بازآ که چون برگ خزانم رخ زردی ست
با یاد تو دم ساز دل من دم سردی ست
گر رو به تو آورده‌ام ازروی نیازی ست
ور دردسری می‌دهمت ازسردری ست
از راهروان سفر عشق درین دشت
گلگونه سرشکیست اگر راهنوردى ست
در عرصه اندیشه من با که توان گفت
سرگشته چه فریادی و خونین چه نبردى ست
غمخوار به جز درد و وفادار به جز درد
جز درد که دانست که این مرد چه مردی است
از درد سخن گفتن و از درد شنیدن
با مردم بیدرد ندانی که چه دردی است؟
چون جام شفق موج زند خون به دل من
با این همه دور از تو مرا چهره زردی است.
مهرداد اوستا
یک روز مرا بر لب خود میر نکردی
وز لعل لبت جامگی تقریر نکردی
زان شب که سر زلف تو در خواب بدیدم
حیران و پریشانم و تعبیر نکردی
یک عالم و عاقل به جهان نیست که او را
دیوانه آن زلف چو زنجیر نکردی
بگریست بسی از غم تو طفل دو چشمم
وز سنگ دلی در دهنش شیر نکردی
در کعبه خوبی تو احرام ببستیم
بس تلبیه گفتیم و تو تکبیر نکردی
بگرفت دلم در غمت ای سرو جوان بخت
شد پیر دلم پیروی پیر نکردی
با قوس دو ابروی تو یک دل به جهان نیست
تا خسته بدان غمزه چون تیر نکردی
بس عقل که در آیت حسن تو فروماند
وز وی به کرم روزی تفسیر نکردی
در بردن جان‌ها و در آزردن جان‌ها
الحق صنما هیچ تو تقصیر نکردی
در کشتنم ای دلبر خون خوار بکردم
صد لابه و یک ساعت تأخیر نکردی
در آتش عشق تو دلم سوخت به یک بار
وز بهر دوا قرص تباشیر نکردی
بیمار شدم از غم هجر تو و روزی
از بهر من خسته تو تدبیر نکردی
خورشید رخت با زحل زلف سیاهت
صد بار قران کرد و تو تأثیر نکردی
بر خاک درت روی نهادم ز سر عجز
وز قصه هجرانم تحریر نکردی
خامش شوم و هیچ نگویم پس از این من
هر چاکر دیرینه چو توفیر نکردی
مولوی
چه عقده‌هاست به کار دلم ز بخت سیاه
که زلف دوست بلند است و دست من کوتاه
نعوذبالله از این زاهدان جامه سفید
تبارک الله از این شاهدان چشم سیاه
یکی ز بند سر زلف او اسیر کمند
یکی ز کنج زنخدان او فتاده به چاه
یکی خراب لب لعل او نخورده شراب
یکی قتیل دم تیغ او نکرده گناه
یکی ز غمزهٔ خونخواره‌اش تپیده به خون
یکی ز حسرت نظاره‌اش نشسته به راه
یکی ز جنبش مژگان او به چنگ اجل
یکی ز گردش چشمان او به حال تباه
یکی به خاک در او فشانده گوهر اشک
یکی به رهگذر او کشیده لشکر آه
هوای مغبچگان آن چنان خرابم کرد
که در سرای مغانم نمی‌دهند پناه
دمی به چشم من آن سرو قد نهشت قدم
گهی به حال من آن ماه رو نکرد نگاه
بپا نموده قیامت ز قامت دلجو
پدید ساخته جنت ز عارض دلخواه
ز رشک قامت او ناله خاست از دل سرو
ز شرم عارض او هاله بست بر رخ ماه
خمیده ابروی آن پادشاه کشور حسن
نمونه‌ای است ز شمشیر ناصرالدین شاه
ستوده خسرو لشکر شکاف کشور گیر
که نقش رایت منصور اوست نصرالله
شکسته حملهٔ او پشت صد هزار سوار
دریده صارم او قلب صدهزار سپاه
رخ منور او آفتاب کاخ و سپهر
سر مبارک او زیب بخش تاج و کلاه
همیشه عاشق دیدار اوست دیدهٔ بخت
مدام شایق بالای اوست جامهٔ جاه
فروغی از کرم شاه دستگیر شود
برآن سرم که عروسی به برکشم دل خواه
فروغی بسطامی
دلی یا دلبری، یا جان و یا جانان، نمیدانم
همه هستی تویی فی‌الجمله، این و آن نمیدانم
بجز تو در همه عالم دگر دلبر نمی‌بینم
بجز تو در همه گیتی دگر جانان نمیدانم
بجز غوغای عشق تو درون دل نمی‌یابم
بجز سودای وصل تو میان جان نمیدانم
چه آرَم بر درِ وصلت؟ که دل لایق نمی‌افتد
چه بازم در ره عشقت؟ که جانْ شایان نمیدانم
یکی دل داشتم پر خون شد آن هم از کفم بیرون
کجا افتاد آن مجنون در این دوران؟ نمیدانم
دلم سرگشته می‌دارد سرِ زلف پریشانت
چه می‌خواهد ازین مسکینِ سرگردان؟ نمیدانم
دل و جان مرا هر لحظه بی جرمی بیازاری
چه می خواهی ازین مسکینِ سرگردان؟ نمی دانم
اگر مقصود تو جان است، رخ بنما و جان بستان
و گر قصد دگر داری، من این و آن نمیدانم
مرا با توست پیمانی، تو با من کرده‌ای عهدی
شکستی عهد یا هستی بر آن پیمان؟ نمیدانم
تو را یک ذرّه سوی خود هواخواهی نمی‌بینم
مرا یک موی بر تن نیست کَت(که ات) خواهان نمیدانم
چه بی‌روزی کسم، یارب، که از وصل تو محرومم
چرا شد قسمت بختم ز تو حُرمان؟ نمیدانم
چو اندر چشم هر ذرّه، چو خورشیدْ آشکارایی
چرایی از منِ حیران چنین پنهان؟ نمیدانم
به امّید وصال تو دلم را شاد می‌دارم
چرا درد دل خود را دگر درمان نمیدانم؟
نمی‌یابم تو را در دل، نه در عالم، نه در گیتی
کجا جویم تو را آخر منِ حیران؟ نمیدانم
عجب‌تر آنکه می‌بینم جمال تو عیان، لیکن
نمیدانم چه می‌بینم منِ نادان؟ نمیدانم
همی‌دانم که روز و شب جهان روشن به روی توست
ولیکن آفتابی یا مهِ تابان؟ نمیدانم
به زندان فراقت در، «عراقی» پایبندم شد
رها خواهم شدن یا نی ازین زندان؟ نمیدانم...
عراقی
ز پرده گر بدر اید نگار پرده نشینم
چون اشک از نظر افتد نگارخانه ی چینم
بسازم از سر زلف تو چون نسیم به بویی
گرم ز دست نیابد که گل ز باغ تو چینم
مرو به ناز جوانی گره فکنده بر ابرو
که پیر عشقم و زلف تو داده چین به جبینم
ز جان نداشت دلم طاقت جدایی و از اشک
کشید پرده به چشمم که رفتن تو نبینم
ز تاب آن که دلم باز سر کشد ز کمندش
کمان کشیده نشسته ست چشم او به کمینم
اگر نسیم امیدی نبود و شبنم شوقی
گلی نداشت خزان دیده باغ طبع حزینم
به ناز سر مکش از من که سایه ی توام ای سرو
چو شاخ گل بنشین تا به سایه ی تو نشینم
ابتهاج
آه ای دل غمگین، که به این روز فکندت؟
فریاد که از یاد برفت آن همه پندت
ای مرغک سرگشته، کدامین هوس آموز،
بی بال و پرت دید و چنین بست به بندت؟
ای آهوی تنهای گریزانِ پریشان
خون می‌چکد از حلقۀ پیچان کمندت
ای جام به هم ریخته، صد بار نگفتم،
با سنگدلان یار مشو٬ میشکنندت؟
آه ای دل آزرده، در این هستیِ کوتاه
آتش به سرم می‌رود از آه بلندت
جان در صدف شعر، گهر کردی و گفتی
صاحب نظرانند؛ پشیزی بخرندت
ارزان‌ترت از «هیچ» گرفتند و گذشتند
امروز ندانم که فروشند به چندت
«جان» دادی و درسی به جهان یاد گرفتی
ارزان‌تر از این، درس محبّت ندهندت...
فریدون مشیری
گاه همچون صبح خندانم نمیدانم کیم
گاه همچون ابر گریانم نمیدانم کیم
گاه همچون قطره هستم محو دریای وجود
گاه چون دریای عمانم نمیدانم کیم
گاه خاک تیره ام در زیر پای این و آن
گاه چون خورشید رخشانم نمیدانم کیم
گاه در فرشم گهی عرشم نمیدانم چرا
گاه جسم محض و گه جانم نمیدانم کیم
گاه از شادى غمینم گاه از غم شادمان
من به کار خویش حیرانم نمیدانم کیم
گاه در بند قیودم، گاه در بزم شهود
گه گدایم گاه سلطانم نمیدانم کیم
گاه فرعونم به نیل و گاه موسایم به طور
گاه کافر گه مسلمانم نمیدانم کیم
چند میپرسی ز کاشانی کجایی؟ کیستی؟
من که محو روی جانانم نمیدانم کیم
سپیده کاشانی
باز میپرسی چه شد که عاشق جبرت شدم
در دل توفان که باشی بادبان بی‌فایده است
بال وقتی بشکند از کوچ هم باید گذشت
دست و پا وقتی نباشد نردبان بی‌فایده است
تا تو بوی زلف‌ها را می‌فرستی با نسیم
سعی من در سر به زیری بی‌گمان بی‌فایده است
تیر از جایی که فکرش را نمی‌کردم رسید
دوری از آن دلبر ابروکمان بی‌فایده است
در منِ عاشق توانِ ذره‌ای پرهیز نیست
پرت کن ما را به دوزخ ، امتحان بی‌فایده است
از نصیحت کردنم پیغمبرانت خسته‌اند
حرف موسی را نمی‌فهمد شبان ، بی‌فایده است
من به دنبال خدایی که بسوزاند مرا
همچنان می‌گردم اما همچنان بی‌فایده است
کاظم بهمنی
نیمه جان چرخ زنان توبه کنان عاشق شد
داد و بیداد دلم در رمضان عاشق شد
مردم شهر به تسبیح و دعا مشغولند
دل من تشنه و تسبیح زنان عاشق شد
عشق ای عشق به من جرأت گفتار بده
مرد آن است که از راه زبان عاشق شد
می توان با دهن روزه چنین مستی کرد
می توان پیش نگاه دگران عاشق شد
دم افطار سر زلف تو را می بوسم
می توان باتو چنین کرد و چنان عاشق شد
بی گمان ماه تویی، ماه تر از ماه تویی
آمدی بر لبه ی بام و جهان عاشق شد.
ناصرحامدی
