بعد از رکوع رکعت دوم شهید شد

بعد از رکوع رکعت دوم شهید شد
در پیش چشم این همه مردم شهید شد

جرمش همین که نان جو می‌خورد سفره اش
این مرد هم به خاطر گندم شهید شد

عمری از آشتی خدا گفت و عاقبت
در راه رفع سوء تفاهم شهید شد

او چشم بست از کلمه بیست و پنج سال
تا خواست پا دهد به تکلّم شهید شد

این شصت و سومین سحر بیست و پنجم است
پیدا کنید در شب چندم شهید شد

تنها نگین درّ نجف رفت زیر خاک
این دُرّ آبدار نشد گم، شهید شد

رضا جعفری

یا علی نام تو بردم نه غمی ماند و نه همّی

یا علی نام تو بردم نه غمی ماند و نه همّی               
بابی انت و امّی

گوییا هیچ نه همّی به دلم بوده، نه غمّی                   
بابی انت و امّی

تو که از مرگ و حیات، این همه فخری و مباهات           
علی ای قبله حاجات

گویی آن دزد شقی تیغ نیالوده به سمّی                    
بابی انت و امّی

گویی آن فاجعه ی دشت بلا هیچ نبوده است               
درِ این غم نگشوده است

سینه ی هیچ شهیدی نخراشیده به سمّی                 
بابی انت و امّی

حق اگر جلوه ی با وجه أتَمّ کرده در انسان                   
کان نه سهل است و نه آسان

به خود حق که تو آن جلوه ی با وجه أتَمّی                   
بابی انت و امّی

منکِر عید غدیر خم و آن خطبه و تنزیل                          
کر و کور است و عزازیل

با کر و کور چه عیدی و چه غدیریّ و چه خُمّی                 
بابی انت و امّی

در تولا هم اگر سهو ولایت!چه سفاهت                         
اُف بر این شَمّ فقاهت

بی ولای علی و آل، چه فقهی و چه شمّی!                    
بابی انت و امّی

تو کم و کیف جهانیّ و به کمبود تو دنیا                           
از ثَری تا به ثریّا

شَر و شور است و دگر هیچ نه کیفیّ و نه کمّی                 
بابی انت و امّی

آدمی جامع جمعیت و موجود أتَمّ است                         
گر به معنای أعَمّ است

تو بِهین مظهر انسان و به معنای أعمّی                         
بابی انت و امّی

چون بود آدم کامل غرض از خلقت آدم                            
 پس به ذریه عالم

جز شما مهدِ نبوت نبُوَد چیز مهمی                                 
بابی انت و امّی

عاشق توست که مستوجب مدح است و معظّم               
منکرت مستحق ذَم

وز تو بیگانه نیرزد نه به مدحی و نه ذمّی                           
بابی انت و امّی

بی تو ای شیر خدا سبحه و دستار مسلمان                   
شده بازیچه ی شیطان

این چه بوزینه که سرها همه را بسته به ذمّی                 
بابی انت و امّی

لشکر کفر اگر موج زند در همه دنیا                              
همه طوفان همه دریا

چه کند با تو که چون صخره ی صمّا و                            
بابی انت و امّی

یا علی خواهمت آن شعشعه ی تیغ زرافشان                
هم بدو کفر سرافشان

بایدم این لَمَعان دیده، ندانم به چه لِمّی                         
بابی انت و امّی

شهریار

مستمندم بسته زنجیر و زندان یا علی

مستمندم بسته زنجیر و زندان یا علی
دست گیر ای دستگیر مستمندان یا علی

بندی زندان روباهانم ای شیر خدا
می جوم زنجیر زندان را به دندان یا علی

آهن تفتیده ام کز کوره آرندم برون
تا بسانیدم میان پتک و سندان یا علی

دوستان گریان به گورستان و پیش چشمشان
دشمنان چون استخوان کله خندان یا علی

من نه ایوبم ولی صبرم به محنت بیش از اوست
من نه یوسف لیک زندانم دو چندان یا علی

دردمندی روسیاهم با شفاعت مستحق
ای درت دارالشفای دردمندان یا علی

شهریار

علی آن شیر خدا شاه عرب

علی آن شیر خدا شاه عرب
الفتی داشته با این دل شب

شب ز اسرار علی آگاه است
دل شب محرم سر الله است

شب شنفته ست مناجات علی
جوشش چشمه‌ی عشق ازلی

قلعه بانی که به قصر افلاک
 سر دهد ناله‌ی زندانیِ خاک

اشکباری که چو شمع بیدار
 می‌فشاند زر و می گرید زار

دردمندی که چو لب بگشاید
 در و دیوار به زنهار آید

کلماتی چو دُر آویزه‌ی گوش
مسجد کوفه هنوزش مدهوش

 فجر تا سینه‌ی آفاق شکافت
چشم بیدار علی خفته نیافت

ناشناسی که به تاریکی شب
 می‌برد شام یتیمان عرب

پادشاهی که به شب برقع پوش
می‌کشد بار گدایان بر دوش

تا نشد پردگی آن سر جلی
نشد افشا که علی بود علی

شاهبازی که به بال و پر راز
می‌کند در ابدیت پرواز

عشقبازی که هم آغوش خطر
 خُفت در خوابگه پیغمبر

آن دم صبح قیامت تاثیر
حلقه‌ی در شد از او دامنگیر

دست در دامن مولا زد در
 که علی بگذر و از ما مگذر

شال شه وا شد و دامن به گرو
زینب‌اش دست به دامان که مرو

شال می‌بست و ندایی مبهم
که کمربند شهادت محکم

پیشوایی که ز شوق دیدار
می‌کند قاتل خود را بیدار

ماه محراب عبودیت حق
سر به محراب عبادت منشق

می‌زند پس لب او کاسه‌ی شیر
می‌کند چشم اشارت به اسیر

چه اسیری که همان قاتل اوست
تو خدایی مگر ای دشمن دوست

شبروان مست ولای تو علی
جان عالم به فدای تو علی

در جهانی همه شور و همه شر
ها عَلِیٌ بَشَرٌ کَیفَ بَشَر

شهریار

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را
که به ماسوا فکندی همه سایه‌ی هما را

دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین
به علی شناختم به خدا قسم خدا را

به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند
چو علی گرفته باشد سر چشمه‌ی بقا را

مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ
به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

برو ای گدای مسکین در خانه‌ی علی زن
که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من
چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا

بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب
که علم کند به عالم شهدای کربلا را

چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان
چو علی که میتواند که بسر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت
متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را

بدو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت
که ز کوی او غباری به من آر توتیا را

به امید آن که شاید برسد به خاک پایت
چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را

چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان
که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را

چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم
که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را

«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی
به پیام آشنائی بنوازد و آشنا را»

ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب
غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا

شهریار

حق روز ازل کل نعم را به علی داد

حق روز ازل کل نعم را به علی داد
بین حکما حکم حکم را به علی داد

معنای یدالله همین است و جز این نیست
کاتب که خدا بود قلم را به علی داد

می‌خواست به تصویر کشد قدرت خود را
در معرکه شمشیر دو دم را به علی داد

عمال شیاطین همه ماندند تهی‌دست
تا احمد محمود علم را به علی داد

یاران ولایت به خدا اهل بهشتند
الله کریم است ، کرم را به علی داد

هر مملکتی تابع فرمان امیری است
ایران دل افتاده به غم را به علی داد

از نسل علی یک علی آمد به خراسان
یعنی که خدا کل عجم را به علی داد

کوچک‌تر از آن است عجم فخر فروشد
گو حیدری‌ام ، یار دلم را به علی داد

سبقت بگرفت ام علی ز ام مسیحا
روزی که خدا حق قدم را به علی داد

مملوک ببین مالک دین در شب میلاد
تنظیم سند کرد و حرم را به علی داد

بودی همه اشراف عرب طالب زهرا
طه گهر عهد قدم را به علی داد

بگذاشت کف فاطمه را بر کف حیدر
با فاطمه شش دنگ ارم را به علی داد

از یُمن همین وصلت فرخنده کلامی!
حق زینب آزاده‌شیم را به علی داد

کلامی زنجانی

پای ازپیله برون نه که تو مرد سفری

پای ازپیله برون نه که تو مرد سفری
غم بی بال و پری نیست تو باید بپری

وقت آن است که خورشید شوی در دل شب
چادر خسته ی غم را به طلوعی بدری

نیستی قطره ی جامانده به دامان صدف
تو همان درّ یتیمی و سراپا گوهری

چلّه ها می گذرد قد بکش از دامن خاک
وقت آن است که از بودن با خود گذری

جور پاییز و زمستان به تو گر سخت گذشت
ماتمی نیست که زین پس همه شهد و ثمری

دست یاری سر زانو زده ای نیست عجب
عاقبت ماه شب تارو نگین سحری

فصل ناکامی هجران به سرآمد بنگر
زآن همه دشمنی و کینه نیابی اثری

تو زبالایی و دیگر نظرت نیست زمین
سوی کنعان منگر راهی مصر دگری

بوریا می دهد این باغ که آتش بزنند
ریشه برگیر و برو ای که سراپا گوهری

عاقبت جور تبر می شود از آنِ درخت
پای درگِل چو رود لایق خُسر و ضرری

یک طرف گندم و زان سوی دگر شوق طواف
آبرو قیمت جان است که باید بخری

پدر از تخت به زیر آمده در باغ بهشت
تکیه بر تخت بزن وارث تاج پدری

مرتضی برخورداری

زبانی که برذکر وا می شود

زبانی که برذکر وا می شود
ستایشگر مرتضی می شود

اگر بنده بیگانه شد با همه
به عشق علی آشنا می شود

دل افتاد اگر بر کمند علی
ز زنجیر ذلت رها می شود

علی در حرم پا به عالم نهاد
ورا کعبه مولد سرا می شود

حیات علی خاطرات صفاست
که گاهی مسرت فزا می شود

ز لوح لطایف حدیثی شنو
چو گویم گل عشق وا می شود

ندانم کی افتاده این اتفاق
که یاد آور مامضی می شود

عمر بود و بوبکر و مولا علی
که گاه این تقارن به جا می شود

علی در وسط آن دو همراه وی
گل اندر میان با صفا می شود

علی قامتی داشت کوته ولی
بلندی به همت سزا می شود

عمر گفت به خنده یا مرتضی
ببین خلق خیره به ما می شود

لنائیم و تو نون مابین ما
که کوتاه نون لنا می شود

علی با تبسم بدادش جواب
سخن یابن خطاب ادا می شود

یکی گفتی و حال بشنو یکی
زباندر دهان گه بلا می شود

سه حرف لنائیم گر ما سه تن
لنا لیک بی نون فنا می شود

اگر من نباشم شما نیستید
که بی نون لنا شکل لا می شود

علی نون نوراست و قاف قلم
به نون و قلم حق بنا می شود

علی بای بسم الله مصحف است
از کاخ ایمان بنا می شود

علی گر به موسی نگاهی کند
به دستش عصا اژدها می شود

علی نوح را می رهاند ز موج
علی خضر را رهنما می شود

قدکوتهش را مبین قدر بین
قدچرخ پیشش دو تا می شود

علی قهرمان حسین پرور است
کزو شور نهضت به پا می شود

علی قامتش را به عباس داد
که قد قامت کربلا می شود

ولی الله کلامی زنجانی

ای سجود باشکوه وای نماز بی نظیر

ای سجود باشکوه وای نماز بی نظیر
ای رکوع سربلند وای قیام سر به زیر

در هجوم بغض ها ای صبور استوار
در میان تیرها ای شکست ناپذیر

شرع را تو رهنما عقل را تو رهگشا
عشق را تو سر پناه مرگ را تو دستگیر

فرش آستانه ات بوریایی از کرم
تخت پادشاهی ات دستباقی از حصیر

کاش قدر سال بود آن شب سیاه و تلخ
آسمان تو غافلی زان طلوع ناگزیر

بعد از او نه من نه عشق از تو خواهم ای فلک :
یا ببندی ام به سنگ یا بدوزی ام به تیر

دست بی وضو مزن بر ستیغ آفتاب
آی تیغ بی حیا شرم کن وضو بگیر

لَختی ای پدر درنگ پشت در نشسته اند
رشته های سرد اشک کاسه های گرم شیر ...

سعید بیابانکی

اى جلوه جلال و جمال خُدا، على‏

اى جلوه جلال و جمال خُدا، على‏       
وز هر چه جُز خُدا به جلالت جُدا، على‏

در تو جمالى از ابدیّت نموده‏‌اند       
اى آبگینه ابدیّت نما، على‏

با انبیا به سرّ و عَلَن نُصرتت قضاست‏       
یا مظهر العجایب یا مُرتضا على‏

فیّاض در فضیلت تو گُفته «هَل اتى‏»       
لولاک در فُتوّت تو «لا فتى‏»، على‏

باز آن یهود، بسته درِ قلعه‏‌هاى قُدس‏       
بگشا به دست و پنجه خیبرگُشا، على‏

مرحب کشیده تیغ به لُبنان و ارضِ قُدس‏       
گو برق ذوالفقار زند مرحبا، على‏

آن قتل عام زد به فلسطین که شُد بُلند       
فریاد وا مُحمد و غوغاى وا على‏
          
ظُلمات شُد میانِ تو و تشنگان حجاب‏       
اى جام خضر و چشمه آب بقا، على‏

صوفى هم از صفاى تو برخورد قرن‏ها       
گاهى صفى على شد و گاهى صفا على‏

اینک به مهدِ حضرت معصومه، شهر قم‏       
برداشته مُنادى ایمان ندا، على‏

با نایِب امام زد آن فجر نُقره‏فام‏       
خورشید گو به نُقره فشاند طلا، على‏

صف بسته مُسلمین پى جنگ و جهادِ کُفر       
بفرست ذوالفقار شرر بار، یا على‏

با این صف جهاد و به مفتاح دستِ غیب‏       
خود باز کن درِ نجف و کربلا على‏

بفرست نور دیده که گَرد سپاه اوست‏      
 در چشم مُبتلاى رمد، توتیا على‏

گُل‏هاى قرن دُوّم اسلام بشکفد       
با خون شاهدان و شهیدان ما، على‏

ما پیشوازِ مهدى موعودت آمدیم‏      
 با وعده ظهور ولى کن وفا، على‏

چشمم به سوى سر درِ دار الشّفاى توست‏       
شهد شفاعتى! که بیابم شفا على‏

از «شهریار» پیرِ زمین‏گیر دست گیر       
اى دستگیر مردمِ بى‏دست و پا، على‏

شهریار

دلم از شب‌نشینی‌های زلفش دیر می‌آید

دلم از شب‌نشینی‌های زلفش دیر می‌آید
مسیرش پیچ در پیچ است و با تأخیر می‌آید

غزل گل می‌کند در من اگر آیینه‌ام باشی
که طوطی در سخن از دیدن تصویر می‌آید

به بوی آن که جای من ز دامانت درآویزد
برون از تربت من خار دامن‌گیر می‌آید

ملول از عقل بی‌پیرم که سرمستی نمی‌داند
من و عشقی که از او کار صدها پیر می‌آید

جنون‌هنگامه‌ای در این حوالی عشق می‌کارد
که از هر سو صدای شیون زنجیر می‌آید

سکوت تلخ نخلستان غریبی تازه می‌جوید
که امشب بر ملاقات علی شمشیر می‌آید

به هر ویرانه‌ای فانوس اشکی می‌کند روشن
که بزم باصفایی این‌چنین کم گیر می‌آید

خروشیدم که در این شهر آیا مرد دردی نیست؟
که دیدم کودکی با کاسه‌ای از شیر می‌آید

محمدعلی مجاهدی

وقت پرواز آسمان شده بود

وقت پرواز آسمان شده بود
گوئیا آخر جهان شده بود

کعبه می رفت در دل محراب
لحظه ی گریه ی اذان شده بود

کوفه لبریز از مصیبت بود
 باد در کوچه نوحه خوان شده بود

شور افتاد در دل زینب (س)
پی بابا دلش روان شده بود

در و دیوار التماسش کرد
در و دیوار مهربان شده بود

شوق دیدار حضرت زهرا
در نگاه علی عیان شده بود

خار در چشم و تیغ بین گلو
زخم ،مهمان استخوان شده بود

سایه ای شوم پشت هر دیوار
در کمین علی نهان شده بود

ناگهان آسمان ترک برداشت
فرق خورشید خون فشان شده بود

در نجف سینه بیقرار از عشق
گفت "لا یمکن الفرار" از عشق

سید حمیدرضا برقعی

آزرده طعم دورى، از یار را چشیده

آزرده طعم دورى، از یار را چشیده
روى سحر قدم زد با کسوت سپیده

روى زمین قدم زد با آسمان سخن گفت
از ابرها بپرسید از گفته و شنیده

مى‏رفت سوى مسجد امّا نه مثل هر شب
چون عاشقى که وقت وصل دلش رسیده

تکبیر گفت و الحمد تا انتهاى سوره
بهر رکوع خم شد با قامتى خمیده

برخاست از رکوع و آرام رفت سجده
اشک خداست این که روى زمین چکیده

تیغى فرود آمد کعبه شکست و تسبیح
محراب ماند و تیغى کاین کعبه را دریده

او سجده کرد امّا سر بر نداشت دیگر
سجده به این طویلى مسجد به خود ندیده

کعبه شکست برداشت امّا نه بهر میلاد
نزدیک شد زمان دیدار یک شهیده

رضا جعفری

این جزر و مد چیست که تا ماه می رود؟

این جزر و مد چیست که تا ماه می رود؟
دریای درد کیست که در چاه می رود؟

این سان که چرخ می گذرد بر مدار شوم
بیم خسوف و تیرگی ماه می رود

گویی که چرخ بوی خطر را شنیده است
یه لحظه مکث کرده به اکره می رود

آبستن عزای عظیمی است کاین چنین
آسیمه سر، نسیم سحرگاه می رود

امشب فرو فتاده مگر ماه از آسمان
یا آفتاب روی زمین راه می رود

در کوچه های کوفه صدای عبور کیست؟
گویا دلی به مقصد دلخواه می رود

دارد سر شکافتن فرق آفتاب
آن سایه ایی که در دل شب راه می رود

قیصر امین پور

از بیابان بوی گندم مانده است

از بیابان بوی گندم مانده است
عشق روی دست مردم مانده است

آسمان بازیچه ی طوفان ماست
ابر نعش آه سرگردان ماست....

باز هم یک روز طوفان می شود
هر چه می خواهد خدا آن می شود

می روم افتان و خیزان تا غدیر
باده ها می نوشم از جوشن کبیر

آب زمزم در دل صحرا خوش است
باده نوشی از کف مولا خوش است

فاش می گویم که مولایم علیست
آفتاب صبح فرد ایم علیست

هر که در عشق علی گم می شود
 مثل گل محبوب مردم می شود  .

تا علی گفتم زبان آتش گرفت
پیش چشمم آسمان آتش گرفت
......
آسمان رقصید و بارانی شدیم
موج زد در یا و طوفانی شدیم

بغض چندین ساله ی ما باز شد
یا علی گفتیم و عشق آغاز شد

یا علی گفتیم و دریا خنده کرد
عشق مارا باز هم شرمنده کرد

یا علی گفتیم و گلها وا شدند
عشق آمد.قطره ها دریا شدند

یاعلی گفتیم و طوفانی شدیم
مست از آن دستی که می دانی شدیم

یاعلی گفتیم و طوفان جان گرفت
کوفه در تزویر خود پایان گرفت.

کوفه یعنی دستهای ناتنی
کوفه یعنی مردهای منحنی

کوفه یعنی مرد. آری .مرد نیست
یا اگرهم هست .صاحب درد نیست

عده ای رندان بازاری شدند
عده ای رسوایی جاری شدند

آن همه دستی که در شب طی شدند
ابن ملجم های پی در پی شدند........

از سکوت و گریه سرشارم علی
تا همیشه دوستت دارم علی

محمود اکرامی فر

محراب کوفه امشب در موج خون نشسته

محراب کوفه امشب در موج خون نشسته
یا عرش کبریا را سقف و ستون شکسته

سجاده گشته رنگین از خون سرور دین
یا خاتم النبیین، یا خاتم النبیین

از تیغ کینه امشب فرقی دو نیم گردید
رفت آن یتیم پرور، عالم یتیم گردید

دیگر نوای تکبیر از کوفه بر نیامد
نان آور یتیمان دیگر ز در نیامد

تنها نه خون به محراب از فرق مرتضی ریخت
امشب شرنگ بیداد در کام مجتبی ریخت

امشب به کوفه بذر کفر و ضلال کِشتند
مرغان کربلا را امشب به خون کشیدند

تیغ نفاق امشب بر فرق وحدت آمد
امشب به نام سجاد خط اسارت آمد

امشب به محو خادم، خائن دلیر گردید
آری برادر امشب زینب اسیر گردید

باب عدالت امشب مسدود شد بر انسان
امشب بنای وحدت در کوفه گشت ویران

امشب جهان ز فیض حق ناامید گردید
امشب بنام قرآن، قرآن شهید گردید

سجاده گشته رنگین از خون سرور دین
یا خاتم النبیین، یا خاتم النبیین

حمید سبزواری

امشب عجبست ای جان گر خواب رهی یابد

امشب عجبست ای جان گر خواب رهی یابد
وان چشم کجا خسپد کو چون تو شهی یابد

ای عاشق خوش مذهب زنهار مخسب امشب
کان یار بهانه جو بر تو گنهی یابد

من بنده آن عاشق کو نر بود و صادق
کز چستی و شبخیزی از مه کلهی یابد

در خدمت شه باشد شب همره مه باشد
تا از ملاء اعلا چون مه سپهی یابد

بر زلف شب آن غازی چون دلو رسن بازی
آموخت که یوسف را در قعر چهی یابد

آن اشتر بیچاره نومید شدست از جو
می‌گردد در خرمن تا مشت کهی یابد

بالش چو نمی‌یابد از اطلس روی تو
باشد ز شب قدرت شال سیهی یابد

زان نعل تو در آتش کردند در این سودا
تا هر دل سودایی در خود شرهی یابد

امشب شب قدر آمد خامش شو و خدمت کن
تا هر دل اللهی ز الله ولهی یابد

اندر پی خورشیدش شب رو پی امیدش
تا ماه بلند تو با مه شبهی یابد

مولوی

این کیست این بیکرانه؟ این مرد تنهای تنها

این کیست این بیکرانه؟ این مرد تنهای تنها
می آید از سمت ابهام، می آید از سمت رؤیا

یک کوفه غربت به دوشش، یک بافه محنت به دستش
بر شانه های ستبرش، زخم خیانت شکوفا

در لحظه های عبادت، پروانه های قنوتش
پر می گرفتند آرام، تا آن سوی آسمانها

می رفت سوی یتیمان، با دستهای پر از نان
در چشمهای زلالش، بی تابی شرم پیدا

آیینه آسمان بود، تصویری از کهکشان بود
آن بی نشان مثل صحرا، آن بیکران مثل دریا

عقل از تحیر زمین خورد، منطق به بن‌بست برخورد
شب پیش چشمانش افسرد، او کیست آیا؟ خدایا

هرگز کسی در دو عالم، در این جهان پر از غم
این گونه چون او نبوده است، تنهای تنهای تنها

یداللّه گودرزی

آقا بیا که بی تو پریشان شدن بس است

آقا بیا که بی تو پریشان شدن بس است
از دوری تو پاره گریبان شدن بس است

کنعان دل، بدون تو شادی پذیر نیست
یوسف! ظهور کن که پریشان شدن بس است

یعقوب دیده ام چه قَدَر منتظر شود؟
یعنی مقیم کلبه ی احزان شدن بس است

گریه ... فراق ... گریه ... فراق ... این چه رسمی است؟!
دیگر بس است این همه گریان شدن بس است

موی سپید و بخت سیاه مرا ببین
دیگر بیا که بی سر و سامان شدن بس است

تا کی گناه پشت گناه ایّها العزیز؟!
تا کی اسیر لذّت عصیان شدن؟! بس است

خسته شدم از این همه بازی روزگار
مغلوب نفس خاطی و شیطان شدن بس است

سرگرم زندگی شدنم را نگاه کن
بر سفره های غیر تو مهمان شدن بس است

یک لحظه هم اجازه ندادی ببینمت
گفتی برو که دست به دامان شدن بس است

باشد قبول می روم امّا دعای تو...
...در حقّ من برای مسلمان شدن بس است

دست مرا بگیر که عبدی فراری ام
دست مرا بگیر، گریزان شدن بس است

اِحیا نما در این شب اَحیا دل مرا
دل مردگی و این همه ویران شدن بس است

آقا بیا به حقّ شکاف سر علی
از داغ هجرت آتش سوزان شدن بس است

علی اکبر لطیفیان

کعب الحجاز و کعبه ی حاجات! یا علی!

 ای آفتاب آینه دار جمال تو
وی جلوه ی جلال خدایی، مثال تو

ای شیر روز و زاهد شب! ای که رنگ عشق،
دارند قیل و قال تو و شور و حال تو

سیمرغ قاف های ولایت خوشا کسی
که ش سایه ای ست در کنف پر و بال تو

مقصد بعید و توشه کم، آه از رحیل من
کوتا و پر مخاطره، وای از مجال تو

گفتی: «جهان! مپاش از این دانه پیش من
من جسته ام ز دامگه خط و خال تو

دیو فرشته صورت دنیا بهل مرا
من فارغم ز وسوسه های وصال تو»

گوش دلی کجاست که از چاه بشنود
پژواک خستگی و طنین ملال تو؟

شاید ز رمز و راز به اعجاز می رسد
از شب کسی بپرسد اگر حسب حال تو

در جنگ هیبت تو در صلح رأفتت
آیینه وار، شاهدی از اعتدال تو

ای شبرو سلوک مناجات یا علی!
کعب الحجاز و کعبه ی حاجات! یا علی!

حسین منزوی