آسمان جلوه گرفته است برو رویش را
ماه دل داده ببوسد خم ابرویش را
شانه باید بزند باد صبا مویش را
شیر باید بشود نازکش آهویش را
خم ابروش چو محراب عبادت شده است
ماه ، دلداه و بی تاب عبادت شده است
گره انداخته مویش به سر سلسله ها
کم کند یار به لطف خود از این فاصله ها
وقت تنگ است و از آن تنگ تر این حوصله ها
که پناهنده شده اند به او چلچله ها
به یقین فصل بهار است هوا وهوسش
گل احساس شکفته است به ناز نفسش
آسمانش چِقَدَر معجزه افروخته است
وصف زیبائی او کار دل ِ سوخته است
برکه از تاب و تبش روشنی آموخته است
ماه کامل شده و چشم به او دوخته است
با علی (ع) سلسله ی عشق به سامان برسد
لطف کرده است که این شعر به باران برسد
هردلی عشق علی (ع) نیست در آن دل ، دل نیست !
از تو یک لحظه دل عاشق ما غافل نیست
قبله ی خانه ی ما جز به دلت مایل نیست
دین ما بی هوس و عشق شما کامل نیست
جگر سوخته را تاب نمک پاشی نیست
چاره ی کار دلم غیر فروپاشی نیست
ای به قربان سرت چشم و چراغ دل ِمن
تازه شد با سرِ خونین ِ تو داغ دل من
گفته بودی که شکسته گل ِ باغ دل من
نرم و آهسته بیایید سراغ ِ دل من
عشق باشد همه جا عشق علی (ع) ما را بس
یار ما یار دلآراست که دنیا را بس
شیعه ی آل علی (ع) مردن یکبار کم است
جان به جان دادن ما پیش رخ ِ یار کم است
سینه ی عاشق ما سینه ی دیوار کم است
جان فدای نفس یار چه بسیار کم است
عشق آمد به جهان ماه رخی کامل شد
سنگ از دامن خورشید جدا شد دل شد
جز کفن سوخته در این قفس خاکی نیست
چاک پیراهن ِ من ! حاکی ناپاکی نیست
گر برانی تو مرا از دل خود ، شاکی نیست
سربه زیریم بجز خلسه ی غمناکی نیست
دست بر دامن تو برده پی درمانیم
ما کویریم ولی ملتمس بارانیم
هم پریشان شده هم دل نگران می سوزد
در تب و عشق تو، دل ، شعله کشان می سوزد
گوشه ی صحن تو بی نام و نشان می سوزد
هرکسی پاش بیفتد به میان می سوزد
سید مهدی نژادهاشمی
