از غزلهایش کمی، از بوسه هایش اندکی

از غزلهایش کمی، از بوسه هایش اندکی
ای لب خوشبخت من! قند مکرر می مکی

این درخت گل که من در خانه دارم، ناقص است
کاملش باید کنند این بازوان پیچکی

آن چنان شعری بگویم در هوای عشق تو
تا که یار مهربان آید به یاد رودکی

می روم هر روز با این شیطنتهای ملیح
دست در دست تو تا رنگین کمان کودکی

در کنار من نشین در ساحل زاینده رود
تا تماشایی شوند این ماهیان پولکی

در کنارم باش، بعد از چند روزی می رسد
روزهای خستگی ها، خوابهای بختکی

‌آرش شفاعی

شب که شد تاری بیاور ، ﯾﻚ ﺑﻐﻞ ﺁﻭﺍﺯ ﻫﻢ

شب که شد تاری بیاور ، ﯾﻚ ﺑﻐﻞ ﺁﻭﺍﺯ ﻫﻢ
ﺷﻮﺭِ ﺗﺤﺮﯾﺮ "ﺑﻨﺎﻥ" ﺭﺍ ﭘﻨﺠﻪﯼ "ﺷﻬﻨﺎﺯ" ﻫﻢ

ﺷﺐ ﮐﻪ ﺷﺪ ﺳُﮑﺮ ﺗمناﯼ ﺗﻮ ﺑﯿﺮﻭﻥ میﺯﻧﺪ
ﺍﺯ ﺧُﻢ ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ

ﺷﺐ ﻛﻪ ﺷﺪ، ﺁﻭﺍﺯﯼ ﺍﺯ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﺷﻤﺲﺍﻟﺪﯾﻦ ﺧﻮشست
ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﯾﺎﺭﯼ ﻛﻨﺪ، ﺭﻗﺼﯽ ﺷﻠﻨﮓ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﻫﻢ

ﺑﺎﯾﺪ ﺍﻣﺸﺐ ﺍﺯ ﺣﺼﺎﺭ ﺗَﻨﮓ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻭﺍﺭﻫﯽ
ﻧﺸﺌﻪﯼ ﻗﻮﻧﯿﻪ ﺑﺎﺷﯽ، ﺗﺸﻨﻪﯼ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﻫﻢ

ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﯾﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﺑﮕﺮﯾﺰﻡ، ﻭﻟﯽ
ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﯽﺷﺪ، ﺩﺭ ﺻﺪﺍﯼ ﺳﺎﺯ ﻫﻢ

ﻣﺴﺘﯽ ﻧﺎﻣﺖ ﭼﻨﺎﻥ ﻋﻘﻞ ﺍﺯ ﺳﺮﻡ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ
ﮐﻪ ﻫﺮﺍﺳﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﭘﺮ از ﺳﺮﺑﺎﺯ ﻫﻢ

ﺻﺒﺢ ﺁﻣﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺗﻮ ﺑﺮﺧﯿﺰﻡ ﺑﺒﺨﺶ
ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺁﻣﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮﺩ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ

آرش شفاعی

دست آخر بود و دل را پیش پاش انداختم

دست آخر بود و دل را پیش پاش انداختم
یک نگاه انداخت سویم، دست آخر باختم

گوشه چشمی آمد و لکنت گرفتم بعد از آن
منکه در هرگوشۀ دشت غزل می‌تاختم

سهمم از زیبایی‌اش، این اشک‌های بی شمار
سهم خود را از حساب جاری‌ام پرداختم

مثل آهنگی قدیمی از سرش افتاده‌ام
من نمی‌دانم چه شد یکبار هم ننواختم

عکس از دیوانگی دیدم شگفت‌انگیز بود
این منم یا دیگری؟ حتی خودم نشناختم

اختیار آفرینش دست من می‌بود اگر
عالم موجود را می‌سوختم؛ می‌ساختم

دست می‌انداختم در گردنش چون عاشقان
مرگ را هم روز آخر دست می‌انداختم

‌آرش شفاعی

ترانه گفت: برقصم به روی لب هایت؟

ترانه گفت: برقصم به روی لب هایت؟
ستاره گفت:بتابم بر اوج شب هایت؟

بهار گفت:بیایم به ابر امر کنم
زلال لطف بپاشد به سوز تب هایت؟

اجازه هست بمیریم اگر دل تو گرفت؟
و نقل شعر بپاشیم بر طرب هایت؟

چه رعد و برق بهارانه ای پس از باران
دل رحیم تو و آن به آن غضب هایت

چه وقت می رسد آن خوش حساب امر کند
بیا و بازبگیر از لبم طلب هایت

به شعر من نظر اندازد و بفرماید
پسند آمده در خاطرم ادب هایت

عجیب نیست اگر سحر می کنی با شعر
منم دلیل نجیب همه عجب هایت

آرش شفاعی

شیرین عسل! به حق شکرریز خنده ات

شیرین عسل! به حق شکرریز خنده ات
نیشم بزن دوباره به لحن گزنده ات

چشمت کشیده تیغ به رویم ز هر طرف
در دل نشسته ابروی خنجر شونده ات

بر روی بام با سبد رخت آمدی
آمد نشست گوشه ی دنجی پرنده ات

آمد نشست و گاه خودش را شریک کرد
در گفت و گوی باد و لباس وزنده ات

یک صبح حاکمان اقالیم دلبری
دیدند کودتای سفید خزنده ات

حالا فرشتگان مقرب، ملازمت
حالا الهه های اساطیر،بنده ات

"روی ار به روی ما نکنی حکم از آن توست"
دل سوخت؛رو نشد ز چه برگ برنده ات

آرش شفاعی

از این بهار نه می خواستم، نه خون جگر

از این بهار نه می خواستم، نه خون جگر
بهار چیست مگر؟ فصل کهنه ای دیگر

بهار مبداء تقویم بی جلال شماست
من این فریب کهن را نمی کنم باور

دروغ بود که با جرجر بهار خوشیم
که چکه می کنم از سقف خانه ی هاجر

دروغ بود همه سبزه ها و سنبل ها
به اشک چهره بشوی ای سیاه بدمنظر

نه گریه ساز کند ابر چشم خشک بهار
نه ناله سر بدهد مرغ بدشگون سحر

بهار چیست مگر؟ خون خشک بر دیوار
بهار چیست مگر؟  شعر تلخ در دفتر

من از بهار صفیر گلوله یادم هست
شقایقی که شکفته، شقیقه ای پرپر

صدای زخمی شلاق ها به ما می گفت
که منگرید پس از این به اسب های کهر

که لنگ لنگ در این کوره راه می چرخند
گشوده است دهان های دره ها یکسر

همین که خواستم از جای خود تکان بخورم
جهان نهیب زد: آرام باش! هیس! خطر!

ببخش دخترم امسال عیدی ات شعر است
که لااقل بشوی آشنای رنج پدر

آرش شفاعی

لرزه ای در تنم افتاده که خشتی تو چقدر

لرزه ای در تنم افتاده که خشتی تو چقدر
ارگ متروکه شدی، خاک سرشتی تو چقدر

صبح و شب با قلم هرز و دواتی بی رنگ
بر تن ریگ روان هیچ نوشتی تو چقدر

باد شد حاصل یک عمر عرقریزانت
بذر پوسیده در این بادیه کشتی تو چقدر

تو همان پیرزن دوک به دستی اما
نخ تابیده به این حوصله رشتی تو چقدر

از تماشای جوانی خودم بیزارم
دخترم مسخره ام کرد که زشتی تو چقدر

تو قرار است که دربان جهنم باشی
ذکر خاصان چه کنی؟ فکر بهشتی تو چقدر!

جامه از سنگ به تن کن که نلرزی هرگز
ارگ من! خام مشو این همه خشتی تو چقدر

آرش شفاعی

کسی نبود قرار از دلی جوان ببرد ؟

کسی نبود قرار از دلی جوان ببرد ؟
دو جرعه خنده بیارد به جاش جان ببرد ؟

کسی نبود مرا از هزار فصل شروع
به شاعرانه‌ترین فصل داستان ببرد ؟

به جای این همه رخدادهای پر کش و قوس
به فصل پر کشش آخرالزمان ببرد

دلم گرفته نه از تو، که از تمام زمین
کسی نبود دلم را به آسمان ببرد

خدا بخیر کند سرنوشت دنیا را
اگر که نام تو را باد بر زبان ببرد

درست عین همان قطره اشک لامذهب
نخست ناز کند، بعد خانمان ببرد

سرم فدای خیالات آن که این ایام
به احتمال کمی عاشقی گمان ببرد

خمار روح مرا شیشه شیشه باید شست
مؤدبانه بگو ساقی استکان ببرد

خیال کرده که جز آتش است حاصل او
کسی که جرعه‌ای از عشق در دهان ببرد ؟

آرش شفاعی

چقدر حرف که نشنیده اند در ساحل

چقدر حرف که نشنیده اند در ساحل
و گوش ماهی پاشیده اند در ساحل

چقدر همهمه در جان گوش ماهی هاست
چقدر جان دادن دیده اند در ساحل

چه ابرها که از آن دورها برآمده اند
وتا همیشه نباریده اند در ساحل

چقدر بر سر دستان موج گریه شدند
جنازه ها که چه خندیده اند در ساحل

جنازه ها که پر از ماسه های بدبویند
هزار حادثه چرخیده اند در ساحل

جنازه ها که از آوازهای کف زده شان
چقدر ماهی ترسیده اند در ساحل

جنازه ها که به جز دست استخوانی مرگ
به عمر خویش نبوسیده اند در ساحل

مخواب دختر در ماسه های کم طاقت
چه چشم ها که نپوشیده اند در ساحل

کلافه است اگر بندر ؛ از کلاف بدی ست
که دور تا دورش پیچیده اند در ساحل

کلافی از دهن بسته، چشم وامانده
که مردگان سمج چیده اند در ساحل

آرش شفاعی

روزگار غربت آمد باز دوری باز اشک

روزگار غربت آمد باز دوری باز اشک
تا طلوع صبحدم، دشتی... دوبیتی... ساز ...اشک

باز این شب های تنهایی مهیا می کنم
خلوتی خاموش با این مهربان دمساز :اشک

آه از این بغض نفسگیر آخر آن دیوان کجاست؟
تا که بشکوفد به یمن حافظ شیراز،  اشک

مثل ابری هستم اینک خفته در آغوش باد
مقدمت خوش باد الحق می کنی اعجاز، اشک!

تا سحر بیدار ماندم تا نبینم در خیال
می خرامد از کنار چشم تو با ناز، اشک

خواب های من پریشان! تا که می بینی مرا
می شود در چشم هایت ناگهان آغاز، اشک

آرش شفاعی

دلش شکست ولی برنیامد آوازش

دلش شکست ولی برنیامد آوازش
درید دست کسی پرده پرده از سازش

صدای چند گلوله، همین و دیگر هیچ!
شکوه ناب ترین شعر هاست ایجازش

رگان ملتهبش رازدار عاشوراست
ببین که بر در و دیوار فاش شد رازش

اگر پرنده به مفهوم بال پی ببرد
جسارتی نکند بندها به پروازش

وگرکه قفل جسوری به بال او دل بست
کلیدهای بناگاه می کند بازش
***
سرود سربی شلیک ها تمام شدند
و چشم ها همه ماندند محو آغازش

آرش شفاعی

بال زد چرخید چندی در زلال آسمان

بال زد چرخید چندی در زلال آسمان
رفت تا آن سوتر از اوج محال آسمان

باز احساس سبکباری در او گل کرده بود
بی خیال هرچه پر زد، رفت خال آسمان

گفت : این بال سبک تا کی گره گیر زمین؟
گفت : از این پس این پرناچیز مال آسمان

در زلال محض ناگاه آنچنان اوجی گرفت
که نمی گنجید حتی در خیال آسمان

روشنایی نیز با او رفت اکنون مانده اند
ابرهای خشک بی برکت وبال آسمان

لذتی در دیدن این حجم ابرآلود نیست
گریه باید کرد بعد از او به حال آسمان

آرش شفاعی

آرزو کردی که روزی عاشقت عاقل شود

آرزو کردی که روزی عاشقت عاقل شود
چارده شب صرف شد دیوانگی کامل شود

ماه می خواهد به رویت گاه تشبیهش کنند
گاه می خواهد به سوی ابرویت مایل شود

کفر می گویم ولی جا داشت با چشمان تو
آیه ی تغییر قبله ناگهان نازل شود

لکه خونی در حصار سینه گاهی می تپید
عشق تو نگذاشت این بیچاره روزی دل شود

قلعه ای از ماسه بود این دل که آبش برد و رفت
سرنوشتش بود پابند لب ساحل شود

از همان اول اسیر موج و گردابم هنوز
کار ما آسان نبود اول سپس مشکل شود

حس من در های و هوی شهر می دانی چه بود؟
کودکی باشی که در بازار دستت ول شود

کاش در آواز های خلوت دلتنگی اش
سهم ناچیزی برای شعر من قائل شود

آرش شفاعی

اگرچه سبزترین باغ این بروبومم

اگرچه سبزترین باغ این بروبومم
هنوز همنفس باد های مسمومم

چنین که از همه پیشانی ام سیاه تراست
به قول گفتنی انگار زنگی رومم

اگر چه شربت لب های تو نصیب من است
چه روزهاست از آن شهد ناب محرومم

اگر که با تو فراموش خاک، مسرورم 
وگر که بی تو در آغوش ناز، مغمومم

اگر اراده کنی سنگدل تر از کوهم
وگر اشاره کنی نرم خوتر از مومم

من آن ترانه بی معنی هدرشده ام
مگر لبان تو روزی دهند مفهومم

کجاست آینه بینی که فال ما را دید
نگفت دوری از توست قسمت شومم

آرش شفاعی

می‌کشم؛ اما نه از اندوه و شادی می‌کشم

می‌کشم ؛ اما نه از اندوه و شادی می‌کشم
این نفس را هم – به مرگ خود- زیادی می‌کشم
مشت می‌کوبم بر ین درهای فولاد و سکوت
پنجه بر دیوارهای انفرادی می‌کشم

شعرهای سربلندم حسرتی مفلوک شد
واژه‌هایم بر زمین پاشید، دستم پوک شد
خوانده بودم خوک‌های مزرعه آدم شدند
من ولی آن آدمی‌هستم که روزی خوک شد

دربساطم هرچه گشتم غیرآهی سرد نیست
در مشامم غیر گند مایعاتی زرد نیست
همنشین روزهایم ماده موشی کور بود
چند روزی می‌شود حتی همان نامرد- نیست

باز با تاریکی بی مرگ خلوت کرده ام
لحظه‌هایم را به " هیچ " و " پوچ" قسمت کرده ام
اتفاقات شگفت آور برایم مرده اند
از همین حالا به رنگ مرگ عادت کرده ام

گاه می‌گویم که:هی من! لااقل دادی بکش
روی این دیوار طرح برج آزادی بکش
گاه می‌گویم که چون بدکاره‌های تازه کار
بس که لذت می‌بری از درد فریادی بکش

گاه می‌گویم که می‌دانی سرانجام تو چیست
پس اهمیت ندارد شکل اعدام تو چیست
مطمئن هستم که از خاطر به کلی برده اند
بازجوهای تمام این جهان- نام تو چیست

مطمئن هستم نفس‌های زیادی می‌کشم
مطمئن هستم ولی گه گاه دادی می‌کشم
تا بفهمم پشت این تابوت دنیا زنده است
پنجه بر دیوارهای انفرادی می‌کشم
 
آرش شفاعی

عشق آمد، چند روزی نیز دست و پا زدم

عشق آمد، چند روزی نیز دست و پا زدم
پیش بینی‌ها تحقّق یافت ؛ آخر جا زدم

پیش بینی‌ها تحقق یافت روحم بغض کرد
گریه‌ها را پهن کردم، خنده‌ها را تا زدم

فکر می‌کردم که پایان زمستان بشکفم
چند روزی مانده فروردین شود، سرما زدم

گوشه‌ای افتاده بودم عشق دستم را گرفت
دست بر زانو نهادم، آستین بالا زدم

گاه با سعدی به افسون غزل عاشق شدم
گاه حرف از عشق با افسانۀ نیما زدم

گفته بودند از مسیر بیستون رد می شوی
عشق کاری کرد خود را کوهکن هم جا زدم

مثل قیس عامری مجنون نبودم هیچ وقت
گل خریدم بعد زنگ خانه‌ی لیلا زدم

سهمم اوج آخر اسطوره‌ی آرش نبود
دل به موج سهمگین قصّه‌ی سارا زدم

جای خوشحالی است خود را در همین پایان شعر
در دلت جا کرده‌ام، یک عمر اگر در جا زدم

آرش شفاعی

تا مردم این شهر در خواب‌اند با من باش

تا مردم این شهر در خواب‌اند با من باش
از راه آهن تا خود دربند با من باش

صبحانه می‌خواهی اگر در حس و حال کوه
در کوله دارم چای و کیک و قند، با من باش

کم اخم کن با من، دلم ترکید جان تو
کل جهان قربان آن لبخند؛ با من باش

تنها بیا از لحظۀ تحویل سال نو
تا آخر بیست و نه اسفند با من باش

یادت بماند تو کمی کوچک‌تری از من
از من فقط بشنو همین یک پند: با من باش!

هرچیز گفتم یک چرا در کارم آوردی
حالا بیا بی چند و چون یکچند با من باش

یک دفعه می‌بینی که کوهستان به حرف آمد
می‌گوید ای دلخواه! ای دلبند! با من باش

آرش شفاعی

تهران شبیه هرشب دیگر سیاه بود

تهران شبیه هرشب دیگر سیاه بود
در آرزوی خنده ی کمرنگ ماه بود

تهران قصیده ای که نفس گیر و پرملال
تهران خطابه ای که پر از اشتباه بود

این سوی شهر خنده ی تلخی به خون نشست
آن سوی شهر اشک کسی قاه قاه بود

تصویر پرتردد این شهر راه راه
لبخند سرخ دخترکی سر به راه بود

وقتی گدای کوچه کمی دود می گرفت
تا مدتی برای خودش پادشاه بود

اقلیم پادشاهی این شاه پاره وقت
بن بست کوچه تا به سر چارراه بود

از دختر و گدا چقدر حرف می زنم
آن بی گناه دختر این بی پناه بود

یک کارمند شعر مرا خواند و پاره کرد
بر کاغذی نوشت که : رد شد ...سیاه بود

آرش شفاعی

رفیقم از اون آدمای گل بود

رفیقم از اون آدمای گل بود
واسه خودش یه دنیا عقل کل بود

عاشق حافظ و فروغ و نیما
یه آسمون جل یه جوون تتها

می خواس با شعراش گلا رو آب بده
پروانه ها رو رو نسیم تاب بده

می خواس روی زمین گدا نباشه
از اون زنای بی حیا نباشه

می خواس بره داد بزنه روی بوم
فحش بده به لقمه های حروم

سیگارشو روی تراس دود کنه
تو آتیشش دنیا رو نابود کنه

دنیا رو قابل تحمل کنه
دیکتاتورا رو عاشق گل کنه

رفیق من حالا زیر زمینه
دنیا همون دنیای پیش از اینه

آرش شفاعی

گیرم که مضطرب شده‌ای، غم گرفته‌ای

گیرم که مضطرب شده‌ای، غم گرفته‌ای
دست مرا چه خوب ، که محکم گرفته‌ای
 
به به چه گونه های تر ِ دلبرانه‌ای
گلبرگ های قرمز شبنم گرفته‌ای
 
در های وهوی مجلس شادانه دیدمت
کز کرده ای و نوحه ی نو دم گرفته‌ای
 
عید آمد و لباس سیاهت عوض نشد
نوروز هم عزای محرم گرفته‌ای
 
چرخی بزن زمین و زمان زیر و رو شود
شعری بخوان، دوباره که ماتم گرفته‌ای
 
از بس برای خاطر تو گل خریده ام
حساسیت به میخک و مریم گرفته‌ای
 
عشق تو هیچ وقت نرفته است از سرم
با اینکه سالهاست به هیچم گرفته‌ای
 
گاهی اگر که عشق ترا دست کم گرفت
تقصیر توست دست مرا کم گرفته‌ای
 
آرش شفاعی