دلشوره می گیرم خدایی ماه تا این حد؟!

دلشوره می گیرم خدایی ماه تا این حد؟!
شیرین ادا و دلبر و دلخاه تا این حد؟!

گفتند زنها منکر زیبایی ات هستند
اما نمی گفتند با اکراه تا این حد

قدیسه ی مرمرتراش معبد جادو!
نام تو ورد هر شب ارواح تا این حد؟

حتا خدا را عاشق خود کرده ای مریم!
دل بردن آنهم در پرستشگاه تا این حد؟!

از چشم زخم آنهمه آیینه می ترسم
با رشک می پرسند از هم ماه تا این حد؟

هر یک دقیقه میدهد صد سال بر بادم
درد ندیدن های تو جان/کاه تا این حد؟

در خاب بوسیدم تو را، خندیدی و رفتی
آخر جواب عاشقت کوتاه تا این حد؟!

خاندم غزل از درد دوری، باز دفتر سوخت
آتش گرفتن آنهم از یک آه تا این حد؟؟!

شهراد میدری

آسمان تا به زمین نم نم ِ یکریز آمد

آسمان تا به زمین نم نم ِ یکریز آمد
عطرِ کاه و گِل و بارانِ دل انگیز آمد

کوچه باغِ غزل آراسته با خش خشِ برگ
یک نفر از سفری خاطره آمیز آمد

گُُل طلا، شاخه طلا، برگ طلا، بوسه طلا
باد با دامنِ چین چینِ طلاریز آمد

رفت شهریورِ دم کرده یِ طهرانِ قدیم
تا نسیمی خنک از جانبِ تبریز آمد

باز شد پنجره و باد ورق زد گُل را
هفتمین برگه یِ تقویم سرِ میز آمد

ساعتِ صفر شد و "مهر"ِ دلآشوب رسید
هرچه جز عشق در این دایره، ناچیز آمد

تا برقصد دل و جان، رقص کنان شعله کشید
نفسِ گرمِ اجاقی که شررخیز آمد

چایی و تخت و حیاط و غزل آماده یِ اوست
باز کن در که به دیدارِ تو "پاییز" آمد

شهراد میدرى

دامنه برفی به لب ِ چشمه سار، کبک ِ خرامان بهار اینهمه؟

دامنه برفی به لب ِ چشمه سار، کبک ِ خرامان بهار اینهمه؟
خنده نکن ناز نکن گُل نچین، وسوسه کردن به شکار اینهمه؟

اسب ِ سپید ِ قد و بالا بلور! یال به توفان زده ی ِ شوق و شور!
سرکش و طغیانگر و مست ِ غرور! دلبری از ایل و تبار اینهمه؟

طاق زده نصف ِ جهان کاشی ات، فرشچیان خیره به نقاشی ات
سرمه کشیدی به طلا پاشی ات، آینه و نقش و نگار اینهمه؟

گرمی ِ پُرشور ِ بغل وای ِ من، ناب ترین بیت ِ غزل وای ِ من،
از لب ِ تو باز عسل.. وای ِ من، کوزه ی ِ پُرشهد ِ انار اینهمه؟

مست ِ هیاهوی ِ شرابم نکن، یخ نشکن در من و آبم نکن
راه نرو باز خرابم نکن، هر قدمت زلزله وار اینهمه؟

هی نرو این راه ِ سرازیر را، حرص نده ماشه ی ِ ده تیر را
باز هوایی نکن این شیر را، آهو و در فکر ِ فرار اینهمه؟

با گله در خاب چه گفتی به من؟ شب، شب ِ مهتاب چه گفتی به من؟
با تب و با تاب چه گفتی به من؟ عاشقی و داد و هوار اینهمه؟!

صبح کسی گفت چها کرده ای، با غزلت شور بپا کرده ای
باغ ِ پُُر از گل که صدا کرده ای، اول پاییز و بهار اینهمه؟

شهراد میدری

نگو هرگز نمی آیی، خیـــالت را نگیر از من

نگو هرگز نمی آیی، خیـــالت را نگیر از من
شبیهِ خابِ شیرین شور و حالت را نگیر از من

خزر چشمــانِ شالی روسریِّ جنگــلی مویم!
به شوقت پیچِ چالوسم، شمالت را نگیر از من

پلنگی تا ابد خوشبخـــــت می مانم به یادِ تو
کفی از سرمه یِ چشـمِ غزالت را نگیر از من

برایت میشوم پروانــــــه یِ بدپیله یِ عاشق
نخی ابریشمِ مـــــویِ شلالت را نگیر از من

تمـــامِ طوطیـــــــانِ حافظیّه می شناسندم
غروب و گریه با هر برگه فالت را نگیر از من

شبِ چلّه که گرماگـــــرمِ آواز است شومینه
به جــانم شعله یِ رقصِ زغالت را نگیر از من

برایِ صنــــدلیِّ خــالیِ تو چـــــای میریزم
به فنجان لب زدنهایِ محـــالت را نگیر از من

به شمع و قابِ عکسی دلخوشم از تو سرِ سفره
دعایِ لحظه یِ تحویـلِ سالت را نگیر از من

به این یک درصدِ الکل که شـــــاید باز برگردی
همیشه "رازی"ام پس احتمـــالت را نگیر از من

به یادت قانعم گــاهی، غزل یا شعرِ کوتــاهی
نگو هرگز نمی آیی، خیـــــــالت را نگیر از من

شهراد میدری

این که گهگاهی به خواب ِ من میایی خوب نیست

این که گهگاهی به خواب ِ من میایی خوب نیست
 اینکه خیلی نازی و شیطان بلایی خوب نیست

این که از روی ِ کلید ِ من کلیدی ساختی  
بی اجازه پلک ِ من را میگشایی خوب نیست

خنده ات میگیرد از نوع ِ خوشآمد گفتنم  
لهجه از دید ِ تو لابد روستایی خوب نیست

میکنم از تو پذیرایی دوباره گیج و منگ  
گرچه کمرنگ است و خیلی طعم ِ چایی خوب نیست   

خون ِ دلها خورده ام اما چرا طعنه عزیز؟  
رنگ ِ دستت آنقدرها هم حنایی خوب نیست

 نرخ ِ بازار ِ طلا را نشکن و درهم نریز  
نه! پریشانی ِ موهای ِ طلایی خوب نیست

میگذارم باز آهنگی برایت از قدیم  
گرچه از دیدت منوچهر ِ سخایی خوب نیست

نیست چیزی غیر ِ درد و درد و درد این روزها
  جان ِ من باور بفرما آشنایی خوب نیست   

باز برمیخیزی و بی هیچ حرفی میروی  
لااقل دستی بده بی اعتنایی خوب نیست   

صبح برمیخیزم و عطر ِ تو را بو میکشم  
بغض میگیرد مرا یعنی جدایی خوب نیست

شهراد میدری

چشم ِ مست ِ تو به غارتگـری اش می نازد

چشم ِ مست ِ تو به غارتگـری اش می نازد
 به سر ِ گردنه کبک ِ دری اش می نــــــازد

مژه ابریشـــــم ِ صف بسته ی ِ بازیگوشت
 به دو بدپیله ی ِ شیطان پری اش می نـازد

 فرش ِ تبریـز نشسته ست به برف ِ سبلان؟
 یا بلوزت به تن ِ آذری اش می نـــــــازد؟

هر کسی جای ِ تو با عشــق تراشیده شود
 به کش و قوس ِ چنین مرمری اش می نازد

حسرت ِ کشــــف ِ حجابت به دل ِ آینه ماند
 بس که مویت به گُل ِ روسری اش می نازد

زنگ ِ لبخند ِ تو هوش از سر ِ این خاب پراند
 مثل ِ ساعت که به یادآوری اش می نـــازد

موج بر دامن ِ ایرانی ِ رقصت زیبــــــــاست
 چون خلیجی که به پهنــاوری اش می نازد

در خودم باز به رقـــــص ِ تو فرو میریـــــزم
 لرزه هـــای ِ تو به ویرانگـــری اش می نازد

میزنم بوسه به عکس ِ تو و گُُر میگیــــــرم
 لب ِ داغ ِ تو به شهریوری اش می نــــــازد

هیچ عجب نیست مرا جــا بگــــذاری بروی
 بره آهــــو به همین دلبــــری اش می نازد

گرچه ناچیــــــز گرفتی دل ِ من را امـــــــا
 شعر روزی به همین "میدری" اش می نازد

شهراد میدری

ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻣﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﯾﺖ ﺭﺍ ﺷﺮﺍﺑﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ

ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻣﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﯾﺖ ﺭﺍ ﺷﺮﺍﺑﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ
ﺑﺎﺯ ﺳﻬﻢ ِ ﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﺧﺎﻧــــﻪ ﺧﺮﺍﺑﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ

ﻣﺎﻩ ﺁﻧﻬﻢ ﺭﻭﺯ ِ ﺭﻭﺷﻦ ﺩﯾﺪﻩ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﺴﯽ؟
ﮐﻮﭼﻪ ﺭﺍ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺁﻓﺘــﺎﺑﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ

ﺗﺎﺟﺮ ِ ﻓﯿـﺮﻭﺯﻩ، ﻧﯿﺸـــﺎﺑﻮﺭﯼ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺍﯼ
ﺟﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﺍﺑﺮﯾﺸـــﻢ ﺍﺯ ﮔﻠﻬﺎﯼ ِ ﺁﺑﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ

ﻣﻦ ﮐﻪ ﺍﻫﻠﺶ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﺗﻌﺎﺭﻑ، ﺑﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ
ﮐﯽ ﻣﺮﺍ ﻣﻬﻤـــﺎﻥ ِ ﺁﻥ ﺑﺎﻍ ِ ﮔﻼﺑﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟

ﻫﺮﭼﻪ ﻟﺒﻬﺎﯾﺖ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﯾﺎﺩﮔﯿﺮﯼ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ
ﺑﻮﺳﻪ ﺭﺍ ﮐﯽ ﺑﺮ ﻟﺒﻢ ﻗﻔﻞ ِ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟

ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻡ ﺍﺯ ﻣﻮﯼ ِ ﺗﻮ ﺷﻼﻕ ﻭ ﺟﺮﻣﻢ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺳﺖ
ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺳﯿﻠﯽ ﺧﻮﺭ ِ ﺣﮑﻢ ِ ﻏﯿﺎﺑﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ

ﭼﻮﻥ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﯼ ﺑﺠﺎﯼ ِ ﺗﻮ " ﺷﻤﺎ "
ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻣﺮﺍ ﺁﺩﻡ ﺣﺴــــﺎﺑﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ

ﻣﺜﻞ ِ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺳﺮ ﺯﺩﻩ ﺗﺎ ﺑﺴﺘﺮﻡ ﺳﺮ ﻣﯿﺰﻧﯽ
ﭘﻠﮏ ﺭﺍ ﻧﺎﺑــــﺎﻭﺭ ِ ﺑﯿﺪﺍﺭﺧـــــابی ﻣﯿﮑﻨﯽ

ﺳﻮﺧﺖ ﻧﺴﻠﻢ، ﺭﻭﺳﺮﯼ ﺑﺮﺩﺍﺭ، ﺑﺲ ﮐﻦ، ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ
ﺩﻟﺨﻮﺷﻢ ﺑﺎ ﻭﻋﺪﻩ ﻫــــــﺎﯼ ِ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟

" ﺩﻭﺳﺘــﺖ ﺩﺍﺭﻡ " ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺟﺰ ﺳﮑﻮﺗﺖ ﭘﺎﺳﺨﯽ
ﺑﺎﺯ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻣﺎﺕ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﺿــــﺮﺟﻮﺍﺑﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ

شهراد میدری

ﺑﻐﻞ ﮐﻦ ﺑﺎﻟﺸﺖ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﻭ ﺑﺮﻧﻤﯿﮕﺮﺩﺩ

ﺑﻐﻞ ﮐﻦ ﺑﺎﻟﺸــﺖ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﻭ ﺑﺮﻧﻤﯿــــﮕﺮﺩﺩ
ﺑﻬﺎﺭ ِ ﻣﻤﻠﻮ ﺍﺯ ﮔﻠﻬــــﺎﯼ ِ ﺷﺐ ﺑﻮ ﺑﺮﻧﻤﯿــــﮔﺮﺩﺩ

ﺧﻮﺩﺕ ﺩﺳﺘﯽ ﺑﮑﺶ ﺭﻭﯼ ِ ﺳﺮﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﮐﻦ
ﺳﺮﺍﻧﮕﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺰﺩ ﺷـﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﻮ ﺑﺮﻧﻤﯿـــﮕﺮﺩﺩ

ﺩﻟﺖ ﭘﺮ ﻣﯿـــﮑﺸﺪ ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ ﺍﻣﺎ ﭼﺎﺭﻩ ﺗﻨﻬـــﺎﯾﯽ ﺳﺖ
ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﯾــﺎﭼﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﻗﻮ ﺑﺮﻧﻤﯿــــــﮕﺮﺩﺩ

ﺑﺒﻨﺪﯼ ﯾﺎ ﻧﺒﻨــﺪﯼ ﺳﺒﺰﻩ ﻫـﺎ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺑﺎﻥ
ﻧﮕـﺎﻩ ِ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ِ ﻗﺎﺑﺶ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﻮ ﺑﺮﻧﻤﯿـــﮕﺮﺩﺩ

ﻫﻮﺍ ﻏﻤﮕﯿﻦ، ﻧﻔﺲ ﺧﺴــﺘﻪ، ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻟﺐ ﺑﺴﺘﻪ
ﺳﮑﻮﺕ ِ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻭ ﻫﯿــــﺎﻫﻮ ﺑﺮﻧﻤﯿــــﮕﺮﺩﺩ

ﮔﺬﺷﺖ ﺁﻥ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻭ ﺁﻥ ﺣﯿـــﺎﻁ ﻭ ﺷﻤﻌﺪﺍﻧﯽ ﻫﺎ
ﻫﻮﺍﯼ ِ ﻋﺼﺮ ﻭ ﺗﺨﺖ ﻭ ﭼـﺎﯼ ِ ﻟﯿﻤﻮ ﺑﺮﻧﻤﯿـــﮕﺮﺩﺩ

ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺁﺧﺮ ِ ﺍﯾﻦ ﻓﯿﻠـﻢ، ﺟﺎﯼ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺧﺎﻟﯽ ﺳﺖ
ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﻗﯿﺼﺮﯼ ﺑﺎ ﺯﺧـــﻢ ِ ﭼﺎﻗﻮ ﺑﺮﻧﻤﯿــﮕﺮﺩﺩ

ﻧﻮﺷﺘﯽ ﺗﺎ " ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ " ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ِ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎﯼ ِ ﻣﻪ
ﺧﺪﺍ ﻫﻢ ﮔـﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﯼ ِ "ﺍﻭ ﺑﺮﻧﻤﯿـﮕﺮﺩﺩ"

شهراد میدری

وای اگر یک شب در آغوشم بگیری محشر است

وای اگر یک شب در آغوشم بگیری محشر است
تنگ بین ِ بازوان ِ تو اسیری محشر است

تا تویی ماه ِ تمام ِ هر شب ِ این آسمان
حال و روز ِ کهکشان ِ راه ِ شیری محشر است

شاهبانو! میشود باشم وزیر ِ عاشقت؟
شاهنامه گاه در قطع ِ وزیری محشر است

طرح ِ اسلیمی ِ گُل از خوشخرامی های ِ توست
نقش ِ جای ِ پات بر فرش ِ کویری محشر است

تا بیایی می پرد از سر خماری ِ بهار
دستمالی پشت ِ "شیشه" "گرد"گیری محشر است

کاش میشد پابه پایت از جوانی بگذرم
دست ِ تو باشد عصای ِ دست ِ پیری محشر است

"بی تو مهتابم گذشتم باز از آن کوچه شبی"
آه.. این شعر ِ "فریدون ِ مشیری" محشر است

گریه ام پرسید از دلتنگی ام تکلیف چیست؟
گفت خوب است انتظار اما بمیری محشر است

آنقدر حالم نپرسیدی که پوسیدم به خاک
تا بیایی و سراغم را بگیری "محشر" است

شهراد میدری

برای ِ با تو بودن عشق، کم می آورد گاهی

برای ِ با تو بودن عشق، کم می آورد گاهی 
که شادی چون شود لبریز، غم می آورد گاهی

 تن ات اُسلوب ِ معماری، بهاری غرق در نارنج
  قشنگی های ِ تو باغ ِ اِرَم می آورد گاهی 

نسیم استاد ِ شیدایی ست از بس با سرانگشتش
  به نستعلیق ِ مویت پیچ و خم می آورد گاهی

 اگرچه بوسه ات شد باعث ِ ویرانی ِ ارگم 
هنوز اما لبت خرمای ِ بم می آورد گاهی  

چنان قدّیسه و پاکی که بر هر لوح ِ زرینش 
خدا نام ِ تو را وقت ِ قسم می آورد گاهی

 بچرخ و باز کن درهای ِ رحمت را به رقص ِ خود
  که از هفت آسمان بابا "کَرَم" می آورد گاهی

تویی در خاب ِ من شاید که عطر ِ زعفران دارد
  زنی زیبا که چای ِ تازه دم می آورد گاهی

به هر لبخندِ تو بدجور میلم میکشد سیگار
 شراب ِ ناب با خود دود و دم می آورد گاهی

 خودم این گونه میخاهم به خوشبختی چه مربوط است 
هر آنچه چشمهایت بر سرم می آورد گاهی

 ببخش از اینکه با گریه نوشتم نام ِ پاکت را 
که شاعر، اشک را جای ِ قلم می آورد گاهی

شهراد میدری

اشکال ندارد برو ای یار، سفر خوش

اشکال ندارد برو ای یار، سفر خوش 
یک مشت فقط خاطره بگذار، سفر خوش  

بالت دمِ در جفت شده چلچله یِ من!
بی فایده است اینهمه اصرار، سفر خوش 

از تو همه یِ سهمِ من انگار همین بود 
یک قاب که جا مانده به دیوار، سفر خوش  

یک صندلیِ خالی و یک پنجره یِ مه 
یک قهوه یِ یخ، یک نخِ سیگار... سفر خوش  

حالا که فرو ریخته دنیا به سرِ من
بگذار بمانم تهِ آوار، سفر خوش  

یادت نرود چتر ببر، نم نمِ گریه ست 
با یک چمدان بوسه و گیتار، سفر خوش  

یک روز میایی و چه بهتر که بمانم 
دلخوش به همین وعده یِ دیدار، سفر خوش

آماده ی حرکت شده انگار قطارت 
ای عشق! خدا یار و نگهدار، سفر خوش

شهراد میدری

باز ماه ِ تکسواری پشت ِ زین داری مگر؟

باز ماه ِ تکسواری پشت ِ زین داری مگر؟
باز چشمان ِ پلنگی در کمین داری مگر؟

موی ِ گندمزار ِ زرینش نمیرقصد چرا؟
با نسیمت دستهای ِ خوشه چین داری مگر؟

مرغ ِ عشقی در گلستان نغمه ها سر میدهی
بر وفاداری ِ گلرویان یقین داری مگر؟

گفته ای سدر است پلکش، چشمهایش چشمه سار
دلبر ِ زیبای ِ فردوس ِ برین داری مگر؟

میخوری خون ِ دل و می بوسی انگشتر چرا؟
از انار ِ تُرد ِ لبهایش نگین داری مگر؟

نقطه نقطه با ستاره، شب نوشتی نام ِ او
دوستش تا بی نهایت نقطه چین داری مگر؟

پیر کردت روزگار و قد خمیده میروی
یک دل ِ گمگشته بر روی ِ زمین داری مگر؟

گریه کردی و نوشتی سر به تابوتم بزن
شوق ِ دیدارش به روز ِ واپسین داری مگر؟

"شهریار" ! از "آمدی جانم به قربانت..."* نگو
از "ثریّا"ها توقع بیش از این داری مگر؟

شهراد میدرى

دلم تنگ است و میدانم تو دیگر برنمیگردی

دلم تنگ است و میدانم تو دیگر برنمیگردی
بمانم هرچه خیره پشتِ این در، برنمیگردی

 فقط من مانده ام اینجا و این امواجِ توفانی
غروبی رفته ای و سویِ بندر برنمیگردی

به یادت هرچه بی تابانه بنشینم به رویِ تاب
به زیرِ این درختِ سایه گستر برنمیگردی

دوباره دانه می پاشم حیاطِ خیسِ باران را
اگرچه خوب میدانم کبوتر برنمیگردی

تُهی از نوبهارت مانده تقویمِ خزانِ من
به این مهر و به این آبان و آذر برنمیگردی

 نه تنها "گُل محمد" رفته و "مارال" آشوب است
 تو هم دیگر به دنیایِ "کلیدر" برنمیگردی

تو نقشِ اوّلِ ماهی و شبها بی تو تاریکند
جلودارِ سیاهی هایِ لشکر برنمیگردی

غریبی میکنم با قابِ عکست نا اُمیدانه
خودم هم کرده ام انگار باور برنمیگردی

هزاران سالِ دیگر کاش با بویِ تو برخیزم
به دیدارم نگو که صبحِ محشر برنمیگردی

شهراد میدری

امان از دست ِ تو که اینهمـــه نازی گل نازم!

امان از دست ِ تو که اینهمـــه نازی گل نازم!
لوند و دلبر و شیرین و طنــــــــازی گل نازم!

تو که تنهاترین پیغمبر ِ زن، عشـــوه آیینی
بنازم که سراپا غرق ِ اعجـــازی گل نازم!

دریده پیرهن هر حسن ِ یوسف با غزلهایت
بهاری غرق در نارنج ِ شیـــرازی گل نازم! 

چه فازی میدهد چشم ِ عسل رنگ ِ تو با هر پلک
ندارد عسّلــــویه اینچنیـــــن فازی گل نازم!

چه تحریری کشیــده ماه دورادور ِ لبهایت  
تو تصنیـــف ِ هزاران پرده آوازی گل نازم!

تو که ابرو کمانچه، نی لبک لب، تار گیسویی
چرا با این نوازنده نمی/ســـــازی گل نازم؟

بچین بوسه: نمی چینم، ببین من را:نمی بینم
برقص آهو: نمیرقصم، چه لجبــازی گل نازم!

قشنگی های ِ کولاکت به جانم لرز میریزد  
تو تن برفی و بوران موی ِ قفقازی گل نازم! 

تمام ِ دفتر ِ من با "بنـــام تو" ورق خورده
کجا زیبــــاتر از نام ِ تو آغــــازی گل نازم!

من از تو چشم ِ آن دارم که در این گوشه گیری ها  
به من هم گوشه ی ِ چشمی بیاندازی گل نازم!

پیاده آمدم تا قصـــــر ِ شطرنجیّ ِ آغوشت
فدای ِ کیش ِ عشقت جان ِ سربازی گل نازم! 

نه با الکل که با یک خنده ی ِ تو مست می میرم
و روزی کشف خاهد شد چنین "رازی" گل نازم!

شهراد میدرى

باد از مویت رضاخـانی لچک برداشـته

باد از مـــــویت رضاخــــانی لچک برداشـته 
مخفیانه ماه ِ مشــــروطه سرک برداشـــته
 
سرخی ِ لبهای ِ شیرینت حسـودش کرده است
 هر انـاری را اگـــر دیـدی ترک برداشـــــته
 
آنچنان زیبــــــــا و جذابی که حتا آینــه
 سرمـه دانت در بغــــــل، میل ِ بزک برداشته  

آنقدر شعری که نیمـا غرق در چشــمان تو
 خسته دست از " آی آدمهـــا کمک" برداشته

نه به سوهان خنده هــایت نه به اخم ِ گونه ات
 که از آن دریـــاچه ی ِ قم هم نمک برداشته

 از هر انگشـتت هنر می بارد و رنگین کمان
  خــم شده از لاک ِ تو یک ناخــنک برداشـته

 بس که بوسیـدم تو را هر بار داغ و دزدکی
  صفحه ی ِ مانیـــتورم چندی ست لک برداشته

 مطمئن هسـتم میایی باز هم در خاب ِ من
 خـــانه ام را باز عطر ِ قـــــاصدک برداشته

 این غزل را من سرودم یا تو با خود گفتـه ای؟
  عشـــق هم این روزها دیــوانه شک برداشته!

شهراد میدری

آمدی گریه کنی شعر بخانی بروی

آمدی گریه کنی شعر بخانی بروی
 نامه ای خیس به دستم برسانی بروی

 در سلام تو خداحافظی ات پیدا بود
 قصدت این بود از اول که نمانی بروی

خاستی جاذبه ات را به رخ من بکشی
 شاخه ی سیب دلم را بتکانی بروی

 جای این قهوه ی فنجان که به آن لب نزدی
 تلخ بود این که به جان لب برسانی بروی

 بس نبود اینهمه دیوانه ی ماهت بودم؟
 دلت آمد که مرا سر بدوانی بروی؟

 جرم من هیچ ندانستن از عشق تو بود
 خاستی عین قضات همه/دانی بروی

 چشم آتش! مژه رگبار! دو ابرو ماشه!
باید این گونه نگاهی بچکانی بروی

 باشد این جان من این تو، بکشم راحت باش
 ولی ای کاش که این شعر بخانی بروی

شهراد میدری

در سرسرایِ تختِ جمشیدی سراپا ناز

در سرسرایِ تختِ جمشیدی سراپا ناز
زیرِ پرِ طاووس خندیدی سراپا ناز

گفتم که هستی؟ نازدختی؟ شاهبانویی؟
سویم به شوق، آهسته چرخیدی سراپا ناز

رفتی نشستی رویِ تختِ عاجِ کشمیرت
خندید بر تاجِ تو خورشیدی سراپا ناز

چاپارها از راهِ شاهی سُرمه آوردند
با عشوه در آیینه رقصیدی سراپا ناز

مژگانِ تو میخی و ابرویِ تو آرامی
نقشِ کتیبه خطِّ جاویدی سراپا ناز

آغوشِ تو شد پایتختِ امپراتوری
بر پارسه، مهتاب پاشیدی سراپا ناز

در جامِ جم ناگاه ابری تیره پیدا شد
گلبرگِ اشک از آهِ خود چیدی سراپا ناز

پرسیدم ایرانِ هزاران سالِ دیگر بود؟
خاموش ماندی آنچه را دیدی سراپا ناز

یکباره برقی زد یکی از خونمان برخاست
در چشمهایت برقِ اُمّیدی سراپا ناز

هر سرستون شد شیر و هر شیر آسمان کوپال
قامت کشیدی و خروشیدی سراپا ناز

گفتی که فرزندانمان آتش میافروزند
از اورمزد و از آناهیدی سراپا ناز

پلکم بهم افتاد و گفتم "عشق" پاینده ست
خاکِ مرا با گریه بوسیدی سراپا ناز

شهراد میدری

این پدر سوخته هی قهوه چرا میریزد؟

این پدر سوخته هی قهوه چرا میریزد؟
 قهوه ی ترک چرا از لج ما میریزد؟!

بی شرف کافه بهم ریخته ول کن هم نیست
 دل جدا، بوسه جدا، عشوه جدا میریزد

 صف کشیدند همه پشت دو پلکش چه بلند
 از خدا خاسته او هم که بلا میریزد

هیچ کس مشتری خاطر ما دیگر نیست
 بس که هی خنده کنان ناز و ادا میریزد

شک ندارم که نه قهوه ست، شراب است شراب
 ارگ هم لب زده باشد سر جا/می ریزد

عوضی دلبر ناکس شده کس جای خودش
 ماه در کاسه ی هر بی سر و پا میریزد

با توام آااای.. دو چشمت را بردار و ببر
 از قشنگی تو شهری به هوا می ریزد

صد و ده؟ بله بفرما.. چه خبر هست آنجا؟!
یک نفر آتش در سینه ی ما می ریزد

آه.. شهراد، تویی؟ بله شما؟! مولوی ام
 قرنها هست که آن چشم، بلا می ریزد

کافه تعطیل کن و سوی بیابان بگریز
 در سکوت تو مگر شمس، کلامی ریزد

شهراد میدری

پیش از آنی که به رویش وا کنم در، رفته بود

پیش از آنی که به رویش وا کنم در، رفته بود
مثل قرن چندم هجری که دلبر رفته بود

برگ خیامی خمار افتاده لای پاکتی
شور نیشابور چشم انگور نوبر رفته بود

روسری بادبانش بر فراز موج مو
پلک را پا/روی دل... در بهت بندر رفته بود

جای پای خوشخرامش نقره ریز ماهتاب
آن تراش الماس، آن تندیس مرمر رفته بود

مست/خطش خیس شاید قطره ای اشک شراب
نامه را انداخته، با دیده ی تر رفته بود

در میان سینه ام ویرانه ای از خاک و دود
سنگدل، پیروز جنگی نابرابر رفته بود

گیج و منگ رفتنش بودم میان گریه ام
عشق او از درک احساسم فراتر رفته بود

گرچه محشر غیر زیبایی او چیزی نبود
وعده ی دیدار ما شاید به محشر رفته بود

صبح روز بعد: حلق آویز مردی در اتاق
دختری با حلقه ی اشکش به محضر رفته بود

شهراد میدری

نه انصافن تو جای ِ من اگر بودی چه میکردی؟

نه انصافن تو جای ِ من اگر بودی چه میکردی؟
سری بر بالشی تا صبح تر بودی چه میکردی؟

اگر که رفته بود آن میرزای ِ کوچک از جنگل
دو چشم ِ خیس ِ دریای ِ خزر بودی چه میکردی؟

به یاد ِ او ته ِ آوار می ماندی، نمی ماندی؟
اگر از لرزه اش زیر و زبر بودی چه میکردی؟

چه میشد سهمت از بازی ِ دنیا؟ پرپر ِ پاییز؟
غروب و خش خش و گنجشک پر بودی چه میکردی؟

امان از خاطرات ِ هر شب و یک صندلی خالی
دو فنجان قهوه اما یک نفر بودی چه میکردی؟

به دستت روزنامه دوره میکردی خبرها را
ولی از او که رفته بی خبر بودی چه میکردی؟

اتاقت سوت میزد کوپه ی ِ سرد ِ قطاری را
هم اینجا بودی و هم در سفر بودی چه میکردی؟

نه هرگز میرسیدی و نه دل میکندی از رفتن
به هر در میزدی و دربدر بودی چه میکردی؟

غریبه بود اگر با پلکهایت خاب مثل ِ من
رفیق ِ قرصهای ِ بی اثر بودی چه میکردی؟

نگو کاری نمیکردم، خودآزاری نمیکردم
اگر از سایه ات سرخورده تر بودی چه میکردی؟

غزل خواندی و گفتی سوخت جانم، این که چیزی نیست
اگر یک عمر چون من شعله ور بودی چه میکردی؟

شهراد میدری