تا تو الهام منی، حادثه ی یک غزلم
تو پر از قافیه و من فعلاتن فعلم
من و لب های تو نه، نیشکری طعم عسل
من همان راوی شیرینی طعم عسلم
تو پر از جاذبه ی شعر اهورایی و من
من که در شاعری و از تو نوشتن مثلم
گفتم از طعم عسل، خاطره ها مثل قدیم..
کاش می شد که اگر باز بیایی بغلم
علی نیاکوئی لنگرودی
به تو تقدیم ای عشقی که زخمت زخم کاری بود
و بعد از سال ها هر شب برایم یادگاری بود
به تو تقدیم این شعر پر از احساس تنهایی
همین حسّی که می دانی مساوی با خماری بود
اگر از حال من می پرسی آرام است احوالم
فقط در خاطرت باشد میان ما قراری بود
نمی دانم که یادت هست می بستم نگاهت را
برایت شعر می خواندم برایم افتخاری بود
به چشم تلخ قاجاریت و احساس خودم سوگند
بدون بوسه ات هر شب مرور احتضاری بود
نمی دانم چه نفرینی به جان عشق ما افتاد
به چشم شور بد لعنت که آخر نابکاری بود
هزاران بار می مردم که تا هر شب غزل باشم
به بیتا بیت هر شعری که شرحش سوگواری بود
و اکنون این منم تنها غزل نخ می کنم هر شب
همان ماهی کوچک که دچارت روزگاری بود
تو رفتی مانده ام اینجا به یادت شعر می بافم
ولی هرگز نفهمیدم چرا رفتی..چه کاری بود..؟
علی نیاکوئی لنگرودی
به من گفتی از این احساس بی اندیشه بیزاری
همین حسّ پریشانی که در ذهن غزل داری
به من گفتی غریبم با نگاه عاشقت شاعر
نمی فهمم چه می گویی نمی فهمی وفاداری
غزل می گفت در چشمم نمی دانست بیمارم
نمی خواند از نگاه خسته ام او بود بیماری
نمی دانست می لرزید قلبم زیر هر حرف و
شماتت های دلگیر نگاهی سرد و بازاری
دلم می خواست می گفتم حواست هست دلبندم..؟
قراری را که یادت رفت از تقویم دیواری
گناه من نگاهی بود در چشمان زیبایت
و باور کن به قدر من تو هم اینجا گنهکاری
نگو از تو فقط شعری میان دفترم مانده
ببر از خاطرت این خاطرات گنگ اجباری
نمی خواهم بخوانی شعر های شاعری را که
قلم را شسته است از آزمودن های تکراری
علی نیاکوئی لنگرودی
بی تو بام خانه ای بودم که ویران می شدم
ازدحام ناله ای بودم که گریان می شدم
بی تو همچون کوچه ی اختر میان کوچه ها
یادگار کاوه ای بودم که زندان می شدم
همچو شمعی تا سحر بیدار می ماندم دریغ
تا طلوع صبح نو بی وقفه سوزان می شدم
مثل بیت آخر یک شاعر دیوانه که
قبل از اتمام غزل تسلیم نسیان می شدم
آه ای پیغمبر شب های این شعر و شعور
کاش در دستان تو تفسیر ایمان می شدم
مثل ابر تیره ای در حسرت بارندگی
خالی از دلواپسی ها کاش باران می شدم
لابه لای موج موهای خروشان تو کاش
قایقی بودم که در امواج پنهان می شدم
ای تمام بغض های کودکی قربان تو
با نوازش های تو ای کاش درمان می شدم
ای خیال شاعران از رودکی تا منزوی!
در فروغ قصّه ات ای کاش عصیان می شدم
علی نیاکوئی لنگرودی
آمدی بغض گلو قسمت باران بکنی
بارش ابر غمی سهم بیابان بکنی
آمدی تنگ تر از پیش دلم تنگ شود
خانه ی دنج دلم کُنج خیابان بکنی
آمدی تلخ ترین قصّه شود قصّه ی من
غصه ها در دل این غم زده مهمان بکنی
آمدی آمدنت لذّت دیدار نداشت
نیتّت زلزله ای بود پریشان بکنی
اینکه با آمدنت کفر من ایمان بشود
اینکه شمشیر بگیری و مسلمان بکنی
اینکه ساز دل ناکوک ببینی بروی
زخمه از حنجره ی عاطفه پنهان بکنی
بی خداحافظی آماده ی رفتن بشوی
کاخ رویایی این سلسله ویران بکنی
شاعری درد بدی بود چه می فهمیدی
آمدی شعر شدی یکسره عصیان بکنی
علی نیاکوئی لنگرودی
ای عسل بانو چرا من را ز سر وا می کنی؟
شعر من می خوانی اما باز حاشا می کنی؟
بوسه می خواهم ولی گفتی خجالت می کشی
پس زکات عاشقی را با چه ایفا می کنی؟
جان من در حسرت لب های تو بر لب رسید
بوسه می خواهم چرا این پا و آن پا می کنی؟
هر زمان گفتم به تو نجوای مهر و عاشقی
صحبت از آب و هوا، حالا و امّا می کنی...
این من و تکرار من با تو معمایی شده
جدولی خط خورده ام حل معما می کنی؟
هر طرف دنبال تو گشتم ولی پیدا نشد
جستجو می بینی و اینجا و آنجا می کنی
من نمی دانم چه جادویی است در چشمان تو
هر طرف رو می کنی مفتون و شیدا می کنی
من در آن چشمان معصوم سیاهت گم شدم
تا ابد سر گشته ام من را تو پیدا می کنی؟
در خودم مخروبه ام گیجم خرابم، خالی ام
التماست می کنم تا کی تماشا می کنی؟
من به دور از هرم آن لطف نگاهت مرده ام
لحظه ای با گوشه چشمی کار عیسا می کنی؟
اینهمه گفتم به تو با این زبان الکنم
در کنار شعر من یک جمله « مانا » می کنی
مانده ام در حسرت دیدار روی ماه تو
کی عیادت از دل تنهای رسوا می کنی؟
علی نیاکویی لنگرودی
ساده دل تر تو از این شاعر عاشق دیدی؟
وعده هی وعده و..همّیشه موافق دیدی؟
لطفا این دفعه فقط از ته دل راست بگو
مثل من در همه ی عمر تو صادق دیدی؟
این منم ساده ترین شکل غزل در تن رود
زرنگار شب مهتابی و قایق دیدی؟
وصف طنّاز گل از قُمری عاشق در باغ
طرح یک بوسه به لب های شقایق دیدی؟
ناز نیلوفر عذرا شده در برکه ی آب
خوابِ گل دیدن یک بلبل وامق دیدی؟
این منم راوی تنهایی یک کهنه غزل
مثل من عاشق و از غیر تو فارغ دیدی؟
علی نیاکوئی لنگرودی
من که در آبی چشمان تو فریاد شدم
نقش قایق که به دریای تو افتاد شدم
حالت مردمکت بین شدن یا نشدن
ضرب مجهول نگاه تو و اعداد شدم
خط به خط نقش تو بودم همه با طعم غزل
در خم خاطره هایم به تو معتاد شدم
همه جا شعر فروش لب شیرین و ولی
وارث تیشه ی زنگاری فرهاد شدم
شهرزادی شده بودم همه جا قصّه بدوش
تا هزار و مثلا یک شب بغداد شدم
قصه ات حال خوشی بود در این بیم و امید
سردی بهمن و دل گرمی خرداد شدم
خالی از وسوسه ی بوی تو و حسرت آه
جمع ناممکنی از جلوه ی اضداد شدم
زیر وا کردن هر بند تو از دام گلو
آب دیدم به خودم سختی فولاد شدم
عاشقت ماندم و در حلقه ی زنجیر تو تا
سهمی از عاطفه ی سنگ تو صیّاد شدم
علی نیاکوئی لنگرودی
داستان من و چشم تو شنیدن دارد
خواب این فاصله تعبیر رسیدن دارد
پیچک خاطره ی موی تو در دامن باد
نقش این پرتره در سینه کشیدن دارد
گفتی از ساعت دیدار و ببین عقربه را
در پی ثانیه ها شوق دویدن دارد
گرچه یک باغ پر از وسوسه ی بوی گلی
بوسه از غنچه ی لب های تو چیدن دارد
لب به لب گفتم و ای کاش که قسمت بشود
طعم لب های اناری که چشیدن دارد
ناز معشوقه ی ما گر چه گران است ولی
هر چه این عشوه گران تر که خریدن دارد
عاشقت هستم و ای کاش تو هم می بودی
گفتن این خبر و چشم تو دیدن دارد
علی نیاکوئی لنگرودی
