موج می‌داند ملال عاشق سرخورده را
زخم خنجرخورده، حال زخم خنجرخورده را
در امان کی بوده‌ایم از عشق، وقتی بوی خون
باز، وحشی می‌کند باز ِ کبوتر خورده را
مرگ از روز ازل با عاشقان هم‌کاسه است
تا بلرزاند تنِ هر شام ِ آخر خورده را
خون دل‌ها خورده‌ام یک عمر و خواهم خورد باز
جام دیگر می‌دهندش جام دیگر خورده را
شعر شاید یک زن زیباست، من هم سایه‌اش
می‌کند مشغول خود، هرکس به من برخورده را
مژگان عباسلو
گاهی مسیر جاده به بن بست می رود
گاهی تمام حادثه از دست می رود
گاهی همان کسی که دم از عقل میزند
در راه هوشیاری خود مست می رود
گاهی غریبه ای که به سختی به دل نشست
وقتی که قلب خون شده بشکست می رود
اول اگرچه با سخن از عشق آمده
آخر خلاف آنچه که گفته است می رود
گاه یکسی نشسته که غوغا به پا کند
وقتی غبار معرکه بنشست می رود
اینجا یکی برای خودش حکم می دهد
آن دیگری همیشه به پیوست می رود
وای از غرور تازه به دوران رسیده ای
وقتی میان طایفه ای پست می رود
هرجند مضحک است و پر از خنده های تلخ
بر ما هرآنچه لایقمان هست می رود
این لحظه ها که قیمت قد کمان ماست
تیریست بی نشانه که از شصت می رود
بیراهه ها به مقصد خود ساده می رسند
اما مسیر جاده به بن بست می رود
افشین یداللهی
زیر خاکستر ذهنم باقی ست
آتشی سرکش و سوزنده هنوز
یادگاری است ز عشقی سوزان
که بودم گرم و فروزنده هنوز
عشقی آنگونه که بنیان مرا
سوخت از ریشه و خاکستر کرد
غرق درحیرتم از اینکه چرا
مانده ام زنده هنوز
گاهگاهی که دلم می گیرد
پیش خودم می گویم
آن که جانم را سوخت
یاد می آرد از این بنده هنوز
سخت جانی را ببین
که نمردم از هجر
مرگ صد بار به از
بی تو بودن باشد
گفتم از عشق تو من خواهم مرد
چون نمردم هستم
پیش چشمان تو شرمنده هنوز
گرچه از فرط غرور
بعد تو لیک پس از آنهمه سال
کس ندیده به لبم خنده هنوز
گفته بودند که از دل برود یار چو از دیده برفت
سالها هست که از دیده من رفتی لیک
دلم از مهر تو آکنده هنوز
دفتر عمر مرا
دست ایام ورقها زده است
زیر بار غم عشق
قامتم خم شد و پشتم بشکست
در خیالم اما
همچنان روز نخست
تویی آن قامت بالنده هنوز
در قمار غم عشق
دل من بردی و با دست تهی
منم آن عاشق بازنده هنوز
آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش
گر که گورم بشکافند عیان می بینند
زیر خاکستر جسمم باقی است
آتش سرکش و سوزنده هنوز
حمید مصدق
دلی که پیش تو ره یافت باز پس نرود
هوا گرفته ی عشق از پی هوس نرود
به بوی زلف تو دم می زنم در این شب تار
وگرنه چون سحرم بی تو یک نفس نرود
چنان به داغ غمت خو گرفته مرغ دلم
که یاد باغ بهشتش در این قفس نرود
نثار آه سحر می کنم سرشک نیاز
که دامن تو ام ای گل ز دسترس نرود
دلا بسوز و به جان برفروز آتش عشق
کزین چراغ تو دودی به چشم کس مرود
فغان بلبل طبعم به گلشن تو خوش است
که کار دلبری گل ز خار و خس نرود
دلی که نغمه ی ناقوس معبد تو شنید
چو کودکان ز پی بانگ هر جرس نرود
بر آستان تو چون سایه سر نهم همه عمر
که هر که پیش تو ره یافت بازپس نرود
هوشنگ ابتهاج
خیال آمدنت دیشبم به سر می زد
نیامدی که ببینی دلم چه پر می زد
به خواب رفتم و نیلوفری بر آب شکفت
خیال روی تو نقشی به چشم تر می زد
شراب لعل تو می دیدم و دلم می خواست
هزار وسوسه ام چنگ در جگر می زد
زهی امید که کامی از آن دهان می جست
زهی خیال که دستی در آن کمر می زد
دریچه ای به تماشای باغ وا می شد
دلم چو مرغ گرفتار بال و پر می زد
تمام شب به خیال تو رفت و ، می دیدم
که پشت پرده ی اشکم سپیده سر می زد
هوشنگ ابتهاج
عقل کجا پی برد شیوهٔ سودای عشق
باز نیابی به عقل سر معمای عشق
عقل تو چون قطره‌ای است مانده ز دریا جدا
چند کند قطره‌ای فهم ز دریای عشق
خاطر خیاط عقل گرچه بسی بخیه زد
هیچ قبایی ندوخت لایق بالای عشق
گر ز خود و هر دو کون پاک تبرا کنی
راست بود آن زمان از تو تولای عشق
ور سر مویی ز تو با تو بماند به هم
خام بود از تو خام پختن سودای عشق
عشق چو کار دل است دیدهٔ دل باز کن
جان عزیزان نگر مست تماشای عشق
دوش درآمد به جان دمدمهٔ عشق او
گفت اگر فانیی هست تو را جای عشق
جان چو قدم در نهاد تا که همی چشم زد
از بن و بیخش بکند قوت و غوغای عشق
چون اثر او نماند محو شد اجزای او
جای دل و جان گرفت جملهٔ اجزای عشق
هست درین بادیه جملهٔ جانها چو ابر
قطرهٔ باران او درد و دریغای عشق
تا دل عطار یافت پرتو این آفتاب
گشت ز عطار سیر، رفت به صحرای عشق
عطار نیشابوری
بیا تقسیم کن این فرصت ِ دیدار را با من
بغل کن زیر ِ باران عطر ِ گندمزار را با من
خدا فندک که زد با آذرخشش، پک بزن سنگین
اگر شد دود کن یک نخ دو نخ سیگار را با من
اجاق از آتش ِ دل کرده ام برپا برای ِ چای
تماشا کن بخار ِ قوری ِ گلدار را با من
بخند و خانه را نقاشی از رنگ ِ لبانت کن
پر از رزهای ِ قرمز کن در و دیوار را با من
از آن صندوق ِ شاه عباسی ات آیینه را بردار
بخان ابروی ِ عشق الدوله ی ِ قاجار را با من
سلامت باد ِ عمر ِ رفته لبهامان به روی ِ هم
بنوش این پیک ِ از مستانگی سرشار را با من
شلال ِ گیسوان ِ باد امضا کرده را وا کن
شبانه در میان بگذار این طومار را با من
اگرچه عادتت نامهربانی بوده از اول
بیا و مهربانی کن همین یک بار را با من
خداحافظ نگو که بی تو خیلی زود می میرم
نرو از پیش ِ من هرگز، نکن این کار را با من
شهراد میدری
مغـــــــازه ی رنگ و ریــــا شلـوغه
که ســـــال ســـال دزدی و دروغه
شمش طلا رو بــــــــا تریلی بــردن
فقـــط همین نبــــوده خیلی بـردن
اون همه پــــول بی زبـون چپو شد
یه عــــــالمه دلار هپل هپـــو شد
اونی کـــه توی شوش مستــاجره
کفش و لبـاسش همه جر واجره
اونی کــه زندگیش روی کـــولشه
می دونه این شمشا چقد پولشه؟
یه هجده و نیم بنـــــویس تــو دفتر
صفرو بچین جلــــــــوش بره تا آخر
خب،حـــــــالا این رقم فقـــط دلاره
قیمت هردلار چهار هـــــــزاره
بشین بـــا چرتکه اینور اونورش کن
اینـو چهار هـزار برابــــــرش کن
این همه پول میشه تــو این زمونه
سیصد و هفتـــــــاد هــزار تا خونه
حقــــــوق مستاجرا خـوردن داره؟
طلای بیچـــــاره هــــــا بردن داره؟
در آمـــدِ یـه ســــــــالِ نفتمــــونه
تــــورو خــدا نبــــــر بذار بمــــونه
همیشه اونهایی که خیلی سیرن
علتش اینـــه کــه زیــــر آبی میرن
کسی کـــــه اینقد رو تریلیش داره
یقین دارم یه عـــــــالمه ریش داره
برای اون کـــــــــه تــوی این وادیه
دو کــــــــامیـــون طــلا خدا دادیه
شک ندارم کــه این بـــــزرگ زاده
خمس و زکـــــاتشم به موقه داده
شمـــشا مـــــال یــــه آدم مومنه
وگــــرنه بردنش چطـــور ممکنه؟
خدا کنه یهــــو طلا مس بشه
صــاحب اون تریلی مُفلس بشه
خدا کنه تــــــوی گـلوش گیر کنه
تریلیه صـــــــــاحبشو زیـر کنه
توی یه روز یه سـال در آمـد نفت
تــــو کیسه ی دولت تـرکیه رفت
فک نکنید این چیزا حـرف مفـته
دولت تــــرکیه اینـــــــارو گفته
تو مــــــــــاهواره اردوغانو دیدم
با گـوشای خودم ازش شنیدم
منتخب مــــــردمشـــــونه دیگه
رئیس جمهور کــــــــه دروغ نمیگه
بگم؟ بگم؟، هنوز یه خورده زوده
نه، نگم، انشالا که گـــربه بوده
خلیل جوادی
یه روز خدا میخواس بیــــــــــــــــاد بشینه
آدم و حــــــــــــــــوّا رو بیــــــافــــــرینــه
وقتی اومد مشغــــــــــول کـــــارش بشه
خــــــواس یه فرشته دستیــــــارش بشه
تو جرگه ی فرشته هــــــــــــــــا نگا کرد
از تـــــــو اونـــــــــا یه کـــار گـر جدا کرد
گف: برو ظرفــــــــــــــو پُر خاک رُس کن
آب ام بریز یه خـــــــــــــورده گل درُس کن
فرشته با کمـــــــــــــــــــــــال میل پا شد
برای تعظـــــــــــــــــــــیم یه ذرّه تــــا شد
بـــــا هیکل قشــــنگ و خـــوش قـــواره
فُــــرغــونــو ور داش بره خــــــــاک بیـاره
فـــــرشته هه خاکــــارو آوُرد نشَست
هر چی تونس تو خــــاک رُس آب بست
همـــــــینه کـــــه جنس بشـــــــر خرابه
دو ســــوّم کُـــــــــــــــلّ وجـــودش آبه
اگه یه جاش سفته هـــــزار جاش شُله
تقصیـــر اون فــــــــــرشته ی مُنــگُـله
خلاصه ، کــــــــــــــار گل به آخــر رسید
میگن خدا یه ذرّه ام تــــــــــــــوش دمید
به خــــــــــــــاطر همینه یک عــــــالمه
هــــــــــــــــوا تـوی کـــــلّه ی این آدمه
نمی دونم خدا چه قــــصدی داشـــــته
که آدمـــــــــــارو سر کـــــار گـــذاشته
از ســــر طـــــــعنه گفته بــــاریکـــــــالا
جدی نگفـــته ، شوخی کــــــــرده والا
خودش میگه بشر هبـــــــوط کــــــــرده
بـــــــــا کلّه رو زمین سقــوط کـــــــرده
میگن مُخِش حســـــــابی ضربه خورده
خــــــــوبه کــــه زنده مـــونـده و نمُـرده
امــــــا حــــــــــــالا همـین خُل و دیوونه
فک میکـــــنه خـدای دنیــــــــــــــــا اونه
بشر مِثِ یه مــــــــــــاهی توی برکه س
فک می کنه دنیــــــــا همیـــــــنه و بس
اون که به برکــــــه ی خــــــودش راضیه
محـــــــــــاله کـه بفهمه دریــــا چـیه
پـــــــــــاشو برو تو آسمونــــــــــا یه سر
تلسکــــــــــوپ ام اگــــــه تـونستی ببـر
برو یه چنتــــــــــــا کهکشــــــو نو رد کن
زمینـــــــــو از اونجــــــــــا بشین رصدکن
زمین به قــــــــــــــــدٌِ یه ســــر سوزنه
بشــــــــر یه صــــــــــــد هــــــزارم ارزنه
میتونی اون بـــــــــــــالا یه کــــم بشینی
دیکتـــــاتــــــورای کـــــــــــــوچیکو ببینی
به کـــــار آدمــــــــــــــــــا از اون بلـندی
هی بزنی به روی پـــــــــــــــــات بخـندی
الان تــــــــــا اونجـــــایی که یـاد بنــده س
شــــــیر اگـــــه آدم بُکُــــــشه درنــده س
امّــــــــا از اونجــــــــــــایی کـــه عقل داره ـ
آدم اگـــــه شـــــــیر بُکُــشه ، شکـــــــاره
هی به خـــــــودش نمره ی عـــالی میده
جــــو نـــورا رو گــــــوشمــــــــــــالی میده
الاغ بد بختـــــــــــو بــــــــه هـر بهــــــــونه
رونشــــــو می بنده به تـــــــــــــازیــــــونه
خدا وکیــــــــــلی راحــــــــــــــته براتــــون؟
زنگــــــوله بندازن تو گردنــــــا تــــــــون؟
قبیله تون تو جــــــــــاده هـــــــا قطار شه
شتر بیــــــــــاد رو کولـــــــتون سـوار شه؟
خدا اگه ببینه شــــــیر تــــــــو شـــــــــیره
ممکـــــنه عقلــــو از بشــــر بگــــــــــیره
بشینه از روی حســــــــــاب و نقـــــشه
عقل مـــارو به حیــــــــوونـــــــــا ببخـــشه
یه روزصُب ازخواب پامیشی می بینی
بشر دوبـــاره رفته غــــــار نشیـــــــنی
دیگــــه بــــــــــاید تـــــرک تجمّـل کنی
هر چی کـــــــه پیش میـــــاد تحمل کنی
ببـــر اومده دنیــــارو دس گــــــــــرفته
حقّـــشو از آدمــــــا پس گـــــــــــرفــــته
امّـــــا تــــــو روحت ام خبـــــــر نـــــــداره
بُلن میـــشی بـــــــازم میــــــری اداره
میری تـــــــوی اُطـــــــــــــاق تــر تمـیزت
می بینی خـــــر نشسته پشت مـیــزت
به جــــــــان تــــو جنــــــــاب خر حقّشه
حقّـــشه کــــــــــه مدیــــــــر کُـلّت بشه
شک نـــــــدارم ، اگـــه دو روز بگــذره
میگن این از قبــــــلیـه بهتـــــر تـــــــره
شیــــر اگــــــــه پستی بپـذیره ، آنی
دنیـــــا میــــشه یــــه جنگل جهــانی
جـــــونـــورا صــــــــــــاحب قدرت میشن
جنگـــا دیگه فقـــــــــط میشه تن به تن
تفــــنگــارو جــــم می کنـــــن دو روزه
می بــــرن و می چیـــنـنش تـــــو مـوزه
بـــــــــرای اینــــکه روز خــــوش ببـینن
سـلاح هســــته ای رو ور می چیـنن
لبــاس قــانـــــونـــــــــو بـه تن می کنن
خوردن گـــوشــــــــــتو قدغن می کنن
وقتی ببـــــینی چـــــــــــــــاره ای نداری
میـــــری می افتی به گیــــاه خـــــواری
می بیـنی آدمـــــــــــــا کنــــــار خـــــرن
دارن بــــاهم تــــــــــوی چمن می چرن
یـه دفـعه ای ممکنه روبـــــاه شَل
بشه رئیس ســــــازمــان ملـــل
کـــــاپیــــتولاسیونِ بشر بـاطـله
کسی شپش هــم بُکُـشه قـاتله
ممکنه طبق مصلحت مــوش کـــور
یهو بیاد. بشه رئیـس جمهـــور
نگین کــــه موش کـــور سواد نداره
میگیم یکی بــــــره بــراش بیـــــاره
یه دونــــــــه دکتــــــرای آکـــسفوردی
یکی دو دست هم لبــــــــــاس لرُدی
لبــــاســـارو تنش کنـه مـــــاه میشه
رئیس جمهور چی چیه، شاه میشه
میای خونه خورد و خمــیر و خسـته
می بینی کرگدن به جـــات نشسته
رو مبلتـــــون یــــه پنگــــــوئن لمـیده
یه گـــــــوشه هــم الاغ دراز کشیده
اون طرف ام بـــــو قلمون یه کــــاره
رفته نشسته پــــــــــای مــــــاهواره
بیـــــایم از این به بعد عــــادت کنیم
حقـوق حیــوونــو رعـــــــــایت کنیم
دیگه رو حقٌ مــــــــورچه پــا نذاریم
برای سوسکا دمــــپایی نیـــــــاریم
خلیل جوادی
اگـــه یـه روز رفتی یه جــــای دنیــــــا
واسه خودت ماشین خریدی اونجــــــا
یه چی بخر شبیه پیکـــــان بـــــــاشه
صندلیاش مدل جـــــوانـــــان بـــــاشه
وقتی کـــه پشت فـرمونش نشستی
خواستی بفهمن کـه کجایی هستی
اوّل کـــــــــار واســـــــــه جلو پنجـره
یــه نعل اسب عــالی یــادت نره
تسبـیـــحتــو بـــپـیـــچ دور شصتـت
مبــــایلـــتم در آر بگیـــر تـــو دستت
رعـــــــــــــــایت حــق تقــــدم بـــده
گـازو بگیر به هچکی ام را نـده
بـا هر کی خواس جلـو بیفته لـج کن
برو جلوش فرمــونـــو فوری کــج کـن
یـه دفـه مثــل اسب وحشی رم کن
روی تـمـــوم آدمــــــارو کــــم کـــن
همیشه دوبلـه واستـا راهو سـد کن
افسر اگــــــه نبــود چراغــــو رد کـن
سبقتو هر جور کــه دلت خواس بگیر
از چپ اگـــه مشکـله از راس بگـیــر
تــــا می بیـنی را نمیرن جمـــــاعت
لایی بکش بــــــرو بــا اند ســــرعت
نذار کسی تـــــــورو معـــطـل کنــــه
هیچکی نباید بـــا تــو کـل کــل کنه
پشت چـراغ اگه جلوت واســــتـادن
چراغ که سبز شد یــهو بــــوق بـزن
تمـــوم آدمــــا بــــه جـــز تــــو خُـلن
نمیـــدونن چـــــــراغ چـــــیه مُنگُـلن
همه به جز تو دست و پــــا چُلُـفتن
بـــــوق نـــزنی مـمـکـــنه را نیــفتن
راستی کــمر بنـدتو هــیچوخ نبـند
محل نده بـــه این چیــزای چـــــرنـد
هر کی کمر بندشو بسته هــو کـنم
خودت فقـــط روی شکـم ولــــو کـن
همینجوری که پشت رل نشـستی
بذار هـمه خیــال کنن کــــه بستی
گشنه شدی یه موقه پشت فرمون
یــه چی بذار تــــو دهنت به لُمبــــون
دستــتو بیـــرون ببــــــر از پنجـــــره
هر چقد آشغال داری شوت کن بره
تخـمه اگـــه خوردی لُپاتـــــو پُف کن
پوستشو تـا هر جا که میره تُف کن
خلیل جوادی
حاجی آقا شما که با خدایی
اهل مرام و لوطی و اینایی-
شما که دستتون تو کار خیره
مثل جهیزیّه و وام و غیره...
سردرتون یه پرچم سیاهه-
هیئت و سور و ساتتون به راهه
ازخونهتون بوی خورشت قیمه
میره تا یزد و اصفهان و میمه
یه عالمه سینهزن و نوحهخون
میان ردیف میشن سر سفرهتون
میون بوی گند پا و عرق
نذر شما قبول درگاه حق
درسته قیمه نذری غالبه
منم یه پیشنهاد دارم جالبه
وقتی جماعت اومدن بشینن
بگید سر سفره کتاب بچینن
قیمه خورا گفتن اگه"این چیه؟"
بگید کتابه، نذر فرهنگیه!!!
اونایی که زیادی زنجیر زدن
بعضیاشون ممکنه فحشام بدن
اونی که فحش چارواداری میده
کسی کتاب تو دست اون ندیده
قیمه خورای حرفهای همینن
دوس ندارن جایی کتاب ببینن
تو خونهشون مردم این زمونه
بوفهدارن جای کتابخونه
اونایی که لاتن و مافنگیان
اکثرشون گشنهی فرهنگیان
گشنهی فرهنگی خبر نداره
که گشنگی چی به سرش میاره
حاجی آقا شکم صداش کلفته
گشنه بشه به قار و قور میافته
شکم اگه یه ذرّه غُرغُر کنه
یارو باید یه چیزی توش پر کنه
اما مخش چون که صدا نداره
پا نمیشه براش غذا بیاره
اگه بگی مخت داره میگنده
بهت میگه مخ دیگه کیلو چنده؟!
غذای باب میل مُخ کتابه
اگه بهش کتاب بدی صوابه
کتاب باید مغزارو بیدار کنه
تا مُخ بیچاره یه کم کار کنه
کلهی مردم اگه کار بیفته
گرسنه موندن دیگه حرف مفته
اراذل و چوب و چماق جم میشه
بیادب و عربده کش کم میشه
امان از این حافظهی هش ال هفت
یه نکتهی ظریف یادمون رفت
این که، کتاب باید کتاب باشه
نه این که مثل قرص خواب باشه
مطالبش پرت و پلا نباشه
مایهی طنز عُقلا نباشه
باید یه چی باشه که، آدم اگه
گرفت وخوند، "حیفِ کاغذ" نگه
حاجی آقا دست و دلت نلرزه
کتاب زیادتر از کباب میارزه
مرغ و کباب و قیمه در نهایت
چقد دووم داره مگه؟ سه ساعت!
حاجی آقا شما یه ذرّه فک کن
مسیر قیمه رو دقیق چک کن
فردا اگه ببینی قیمهت کجاس
قبول میکنی که حرفام به جاس
اما کتاب کنارشه همیشه
تازه با خوندنام تموم نمیشه
شما که از حقیر عالمتری
هر چه حدیثه کلهم ازبری
خلاصه عرض بنده یادت نره
کتاب ثوابش از کباب بیشتره
خلیل جوادی
ﻣﻦ ﺍﮔــﺮ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩﻡ،
ﺩﺳﺖ ﺯﻧﯽ ﺭﺍ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ...
ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺶ ﻓﺼﻞ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻗﺪﻡ ﻣﻴﺰﺩﻡ
ﻭ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺩﻟﺪﺍﺩﮔﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ
ﺗﺎ ﻻﺍﻗﻞ ﯾﮏ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ
ﺍﺯ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﺘﺮﺳﺪ !
ﺷﻤﺎ ﺯﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ !
ﺯﻥ ﻫﺎ ﺗﺮﺳﻮ ﺍﻧﺪ
ﺯﻥ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻨﺪ
ﺍﺯ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﺍﺯ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ
ﺍﺯ ﺩﯾﺮﻭﺯ
ﺍﺯ ﻓﺮﺩﺍ
ﺍﺯ ﺯﺷﺖ ﺷﺪﻥ
ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﺪﻥ
ﺍﺯ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﺷﺪﻥ
ﺍﺯ ﺗﮑﺮﺍﺭﯼ ﺷﺪﻥ
ﺍﺯ ﭘﯿﺮ ﺷﺪﻥ
ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻥ
ﻭ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺱ ﻫﺎ،
ﻧﻪ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﭘﻮﻝ ﺩﺍﺭﯾﺪ
ﻧﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ
ﻭ ﻧﻪ ﻗﺪﺭﺕ ...
ﻧﻪ ﺯﻳﺒﺎﻳﯽ
ﻭ ﻧﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺎﺯﯼ !!!!!
ﻛﺎﻓﻴﺴﺖ ﻓﻘﻂ ﺣﺮﯾﻢ ﺑﺎﺯﻭﺍﻧﺘﺎﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ !
ﻛﺎﻓﻴﺴﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ !
ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺯﻥ ﻫﺎ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻋﻮﺽ ﺷﺪﻧﺪ ...
ﻭﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺩﻫﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﯾﺪ ﺑﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺍﻣﻨﯿﺖ،
ﺯﻥ ﻫﺎ ﻋﻮﺽ ﺷﺪﻧﺪ !
ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﮐﻪ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻮﻝِ ﺷﻤﺎ ﺩﯾﺪﻧﺪ
ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﮐﻪ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻥ
ﺭﺍ،
ﺑﺎ ﺟﺮﺍﺣﯽ ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﺗﺎﺧﺖ ﺯﺩﻧﺪ
ﻭ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺪﻥ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺭ ﺷﺪﻥ، ... ﻭَ ﻭَ ﻭَ ...
ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﯾﺪﻥ ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺮﺩﻥ
ﻫﻨﺮ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺳﺖ ...
ﻭﻗﺘﯽ ﺯﻥ ﻫﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﺯ ﺧﺮﯾﺪﻥ ﻭ ﻧﺎﺯ ﮐﺸﯿﺪﻥ،
" ﺗﻌﺎﺩﻝ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺭَﺩ "
ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺑﻬﺒﻬانی
امشب چه زیبا گشته ای الله اکبر مرحبا
ای دلبر شیرین ادا، سبحان ربی خالقا
از هر نگاه ناز تو، نقش خدا را دیده ام
داردفراوان سجده ها، آن قامتت ای دلربا
در خاطرم نام تورا، قاب طلا من کرده ام
بنگر چه کردی با دلم، صد بارک الله دلبرا
تیشه نزن برریشه ام، ازچاله درچاهم نکن
با من که هستی آشنا ، هرگز نشو نا آشنا
بایاد تو من زنده ام، احساس بودن میکنم
بر خالقت کردم دعا، دیگر نبیند غم تو را
ای حافظ شیرین سخن، شاخه نباتت را قسم
یک فال خوش با عافیت،تقدیم دلدارم نما
یوسف محقق
علی نیاکوئی لنگرودی
بیا به راه، بگو خلاص، برو
به خواب.
دیگر نه در کوچه می‌مانم
نه به خانه برمی‌گردم
پاک خسته‌ام از
حرفِ گریه، از خواب آدمی،
دیگر هیچ علاقه‌ای به التفاتِ این و آن ندارم
حتی
به فهمِ سکوت، به صحبت سنگ،
به بود، به نبود،
به هر چه همین حدود!
فقط
می‌خواهم کمی بخوابم،
بالای صخره‌ای از اینجا دور ...
شبِ یک دامنه از بوی
پونه و کتاب،
یک بسته سیگار
عکسی از "ری‌را"
و یک
پیاله‌ی آب.
بعد انگار که نیامده رفته باشم.
خداحافظ نسیمای غمگین من!
سید علی صالحی
تبر دارد به جای بیل پیر باغبان اینجا
به جانِ خانه می افتد بزرگِ خاندان اینجا
چه امن عیش در این دامگاهِ دیو وقتی که
شریک دزد می باشد رفیق کاروان اینجا
بلد را نابلد کرد این شب تاریکِ توفان خیز
چنین گم می کند این کاروان را ساربان اینجا
پس از کفتارهای سفله می آیند کرکسها
نخواهد خورد این مردار از جایش تکان اینجا
پس از کفتار و کرکس نوبت ماران و موران است
نمی ماند به جا چیزی به غیر از استخوان اینجا
درفش کاویانی کو؟ فریدون را چه پیش آمد؟
که از ضحّاک می سازند مردم قهرمان اینجا
پرستوجان! از این شهر بلا پرواز کن بر گرد
به جز مشت پری بر جا نماند ز آشیان اینجا
بپر ای طایر قدس آسمان را زیرِ بالت گیر
که باشد دست کیکاووس و نمرود آسمان اینجا
برادرها به چاه افتاده اند این بار و بی یوسف
به زودی پیر خواهد شد زلیخای جوان اینجا
درنگی کن که زیر پایمان تفتان خاموشی است
سراسر می شود روزی دمِ آتشفشان اینجا
شود یک روز مثل کفتر این کفتارِ آدمخوار
شود یک روز مثل گربه این شیر ژیان اینجا
غلامعباس سعیدی
ای عشق تو ما را به کجا می کشی ای عشق
جز محنت و غم نیستی ، اما خوشی ای عشق
این شوری و شیرینی من خود ز لب توست
صد بار مرا می پزی و می چشی ای عشق
چون زر همه در حسرت مس گشتنم امروز
تا باز تو دستی به سر من می کشی ای عشق
دین و دل و حسن و هنر و دولت و دانش
چندان که نگه می کنمت هر ششی ای عشق
رخساره ی مردان نگر آراسته ی خون
هنگامه ی حسن است چرا خامشی ای عشق
آواز خوشت بوی دل سوخته دارد
پیداست که مرغ چمن آتش ای عشق
بگذار که چون سایه هنوزت بگدازند
از بوته ی ایام چه غم ؟ بی غشی ای عشق
هوشنگ ابتهاج
روزی ما دوباره کبوتر هایمان را پیدا خواهیم کرد
و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت.
روزی که کمترین سرود
بوسه است
و هر انسان
برای هر انسان
برادری است
روزی که دیگر درهای خانه شان را نمی بندند
قفل
افسانه یی ست
وقلب
برای زندگی بس است.
روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است
تا تو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی.
روزی که آهنگ هر حرف
زندگی ست
تا من به خاطر آخرین شعر رنج جست و جوی قافیه نبرم.
روزی که هر لب ترانه یی ست
تا کمترین سرود ، بوسه باشد.
روزی که تو بیایی برای همیشه بیایی
و مهربانی با زیبایی یکسان شود.
روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان دانه بریزیم . . .
و من آن روز را انتظار می کشم
حتی روزی که دیگر نباشم
احمد شاملو
یک مرد عاشق، گریه هایش، درد دارد
بغضش، نفسهایش، صدایش، درد دارد
حالا اگر این مرد شاعر هم که باشد
حال و هوای شعرهایش، درد دارد
با احتساب ابر و باران و خیابان
فصل زمستان هم برایش، درد دارد
طرز قدم هایش همیشه فرق دارد
در استخوان ساق پایش، درد دارد
بین تمام سجده هایش بغض دارد
طرز مناجات و دعایش، درد دارد
بغضش، صدای های هایش، درد دارد
یک مرد عاشق، گریه هایش، درد دارد
مصطفی گودرزی
درخم کوچه ای از فصل قدیم
خانه ایست کاهگلی
همه ی خانه پراز خاطره و
به دل گنجه ی آن
اثری هست زعشق
اثر از حس بلور
حس جاری شدن از بال نسیم
قاب عکسی زبهار
شیر مردی زدلیران نبرد
مردی از ساحل عشق
روزگاری این جا
هم صدای مادر
قصه می گفت زعشق
تا که مادر می گفت «چای هم آماده ست»
خنده می زد چو گل یاس سفید
وسر آغاز گپی مستانه
آری آن روز گذشت
و جوان رفت و دگر باز نگشت
و چه غمگین امروز
اثری نیست زآن شیر جوان
همه مرغان مهاجر با عشق
پرکشیدند به پاییزو بهار
آری آن روز گذشت
دیگر از خنده ی مادر اثری نیست و او
آرزویی دارد
استکانی پر چای
وگپی مستانه
مرتضی برخورداری
