(بی تو مهتاب شبی) کوچه ما آه کشید
روی دیواره ی دل عکس تو را ماه کشید
شانه بر شانه ی تو برد مراسمت غزل
کوچه تا آخر شب در غزلم آه کشید
کوچه چون سنگ صبور دل نا سور من است
ماه من ناز تورا در دل این چاه کشید
قصه ی مهر و وفا گفتم وگفتی که نگو
دست تقدیر مرا تا تو به اکراه کشید
دور از زخم خزان باد گل بانمکم
رفت و کبریت در انبار پرازکاه کشید
خاطرم بارورازعشق سترون شده است
بی سبب نیست تورا این همه دلخواه کشید
محمد علی ساکی
به آتش می کشد چشمان تو اندوه شاعر را
گوارا می کند تلخی اشعار معاصر را
تو در راهی و بازار قلم زن ها به جوش آمد
به رقص آورده پایت، دست استادان ماهر را
چه تمهیدی ست با خال لبت وقتی که می بینم
میان برکه ی زیبائیت مرغ مهاجر را
چه ترکیب شگفتی خلق کرده دست آن نقاش
که آورده است در این چهره گلچین مناظر را
بیا لب باز کن از پنجره، این بار دعوت کن
به گردش در میان گیسویت باد مسافر را
نوازش های گرمت را بر این یخ بسته انشا کن
دوباره غرق گل کن دفتری آزرده خاطر را
علی قربان نژاد
کاش ای دوست ، کمی آه مرا ، درک کنی
علت لاغری ماه مرا ، درک کنی
عمر من قاصدکی و غم تو طوفانی
کاش این قصّه کوتاه مرا ، درک کنی
کوچه ای نیست در این عشق، به غیر از بن بست
باید این ماندن در راه مرا درک کنی
هر که بشنید غمم ، راه نصیحت طی کرد
کاشکی ، صحبت با چاه مرا ، درک کنی
یکنفس جای دلم ، این دل خود را بگذار
شاید این گریه ناگاه مرا ، درک کنی
من به جز فرصت دیدار ، نخواهم به خدا
کاش این حسرت جانکاه مرا ...
اربابِ من هر روز و شب، من را تماشا میکند
با پستی ام با زشتی ام، دائم مدارا میکند
این جامِ تلخِ زندگی چون زهر کرده کامِ من
گر پرده بگشاید ز رُخ آن را گوارا میکند
آه می کشد هر دم ز دل چون بنگرد این توشه ام
آخر مرا در دیده اش این توشه رسوا میکند
خواهد اگر نفرین کند کون و مکان پاشد زِ هم
اما ز نفرین و بلا همواره پروا میکند
من غرقِ در موج گناه او غرقِ در ذاتِ خدا
اما گناهانِ مرا یکباره حاشا میکند
گفتم به دل آزاده شو دیگر ندارم تابِ غم
اما ز إقبالِ بدم امروز و فردا میکند
گر خواجه آید از سفر عالم گلستان میشود
این باغِ زرد و مرده را از دم شکوفا میکند
زیباست بهر عاشقان ، دیدار مولا از وفا
چون قبرِ زهرا مادرش الساعة پیدا میکند
آقای ما وقتی رسد بیند بقیع روزِ خوشی
زیرا برای اهلِ غم گنبد محیّا میکند
زنده شود قلب بشر با هر کلامش تا ابد
چون حضرت موعودِ ما کارِ مسیحا میکند
سیروس بداغی
کو شب قدر که قرآن به سر از تنگ دلی
هی بگویم بعَلیّ ٍ بعلیّ ٍ بعلی
مطلعُ الفجر شب قدر، سلام تو خوش است
اُدخلوها بسلام ٍ ابدی ٍ ازلی
اولین پرسش میثاق ازل را تو بپرس
تا الستانه و مستانه بگوییم بلی
همه قدقامتیان را به تماشا بنشان
تا مؤذن بدهد مژدۀ خیر العملی
ای خوشا امشب و بیداری و الغوث الغوث
خوشترش خواب تو را دیدن و بیدار دلی...
کسی آن سوی حسینیّه نشسته است هنوز
همه رفتند، شب قدر تمام است؛ ولی-
باز قرآن به سرش دارد و هی می گوید
بحسین بن علی ٍ بحسین بن علی
غزل این بار بمان تا به سحر در سجده
که پر از کشف و شهود است سفر در سجده
خاطراتی پر از اندوه در این سجاده ست
که شبی حک شده با دیده ی تر در سجده
شرح معراج نشینی که به پایش یک عمر
مانده جبریل امین سوخته پر در سجده
ولی افسوس از آن روز که خنجر فهمید
خاکساران نمی افتند مگر در سجده
در ازای اثر سجده به پیشانی شان
باید از خون بگذارند اثر در سجده
وای از آن لحظه که شمشیر، هراسان می رفت
تا شتابان بزند بوسه به سر در سجده
قامت افراشته را هیچ گمان می کردی
که بگریند و بگیرند به بر در سجده؟
غزل از سجده ی طولانی ماتم برخیز!
که پریده ست دگر رنگ سحر در سجده
تو رفتی و، حالا دگر شادی نمی ماند
بعد از تو یک دنیای آبادی نمی ماند
وقتی که جفت مرغ عشقی رفت و تنها شد
دیگر برایش جای آزادی نمی ماند
تو رفتی و، من بعد تو مانند یک لالم
در حنجر من جای فریادی نمی ماند
من در زمستان نبودت، سخت بیمارم
وقتی نباشی ماه مردادی نمی ماند
شیرین نباشد، کام دنیا هم پر از تلخی ست
افسانه ی شیرین و فرهادی نمی ماند
آنقدر از هر تار مویت بیت دارم که
از سعدی شیرین سخن یادی نمی ماند
بانو، عروس ماه شهریور، خداحافظ
اما بدان، بعد از تو دامادی نمی ماند
مصطفی گودرزی
هر بار فنجون نگاهت رو
اون چشم های مثل ماهت رو
یا خنده های قاه قاهت رو
جام لبای دل بخواهت رو
سر میکشم، دیوونه تر می شم
تصمیم دارم توی آغوشت
سرگرم اندام زری پوشت
نجوا کنم عشقو درِ گوشت
شاید بشم مرد قدح نوشت
عشوه نریزکه جون به سر می شم
می رقصم و می نوشمت بانو
خط لبت کرده منو جـادو
تو با شکوهی، مثل دالاهو
آغوش داری، بغی از شب بو
بی تو بهم می ریزه افکارم
بالاتر از هر درک و ادراکی
شیرین زبونی و هوسناکی
تو خلسه آورتر ز تریاکی
با این حساب خیلی خطرناکی
لبهامو رو لبهات می ذارم
من مرد پاییزم، تو می دونی
از عشق لبریزم، تو میدونی
ای سیندرلا جان، نگاهم کن
با خنده هات خلع سلاحم کن
موتو پریشون کن، پرآهم کن
یه پادشاهِ بی سپاهم کن
آشوب من باش دختر صحرا
یه شاعر سر به هوا هستم
تو جنگل موهات دخیل بستم
من از شراب چشم تو مستم
تو آخر سر کار میدی دستم
با دیدنت طوفانی شد دریا
برای من تو مثل حوّا باش
منو بغل کن و زلیخا باش
من شهریارم، تو ثریا باش
برام بخون بانو، حمیرا باش
من به زنگ صدات حساسم
تَن تَ تَن تَن تَ تَن تَ تَن تَن تَن
تن به تن شو برقص در تن من
تن تو طعنه زد به هر چی بدن
چه خوبه تو تن تو جون دادن
من به این تن دچار وسواسم
من مرد پاییزم، پر از رازم
من با تنت قافیه می سازم
مصطفی گودرزی
مـن بـه خـود می گـویـم:
چـه کـسی بـاور کـرد
جـنگــل ِ جـان مــرا
آتـش ِ عـشق ِ تـو خـاکـستر کــرد؟
حمید مصدق
خرمن زلف من کجا؟ شاخه یاسمن کجا؟
قهر ز من چه می کنی ٬ بهر تو همچو من کجا؟
صحبت باغ را مکن پیش بهشت روی من
سبزه ی عارضم کجا؟ خرّمی چمن کجا؟
لاله و من چه نسبتی؟ ساغر او ز می تهی
ساق فریب زن کجا؟ ساقی سیمتن کجا؟
غنچه دهان بسته یی ٬ پیش لب شکفته ام
گرمی بوسه ام کجا؟ سردی آن دهن کجا؟
نرگس و دیدگان من؟ وای از این ستمگری
در نگهم ترانه ها ٬ در نگهش سخن کجا؟
بر سر و سینه ام مکش دست که خسته می شود!
نرمی پیکرم کجا؟ خرمن نسترن کجا؟
این همه هیچ ٬ بهر تو ٬ یار ز خود گذشته یی
دوستی ِ تو خواسته ٬ دشمن خویشتن کجا؟
می روی و خطاست این ٬ شیوه ی نابجاست این
قهر ز من چه می کنی؟ بهر تو همچو من کجا؟
سیمین بهبهانی
وقتی که تو مال کسی باشی، مال کسی باشی که دیگر نیست
مثل پرنده در قفس باشی، بال کسی باشی که دیگر نیست
وقتی که کارت غصه خوردن شد، در ابتدای کوچه ی تقدیر
یا در سکوت جاده های شب، قال کسی باشی که دیگر نیست
وقتی سرت گرم خیالات است، وقتی دلت سرد خیال اوست
سخت است لب می بندی و هرشب، لال کسی باشی که دیگر نیست
وقتی <<الف>> باشی و یکباره، دنیا جدایی را به نامت زد
حالا تمام عمر خود باید، <<دال>> کسی باشی که دیگر نیست
وقتی تو باشی و غمی تلخ و، حافظ غزل خوان غم هجران
تو باشی و تنهایی و حسرت، فال کسی باشی که دیگر نیست
وقتی که یَل باشی و رودابه پشت تو را خالی کند، دیگر
سخت است اینکه پهلوان باشی، زال کسی باشی که دیگر نیست
وقتی که لیلایت رهایت کرد، دنیا به کامت نیست باید که
دیگر همیشه مست از عطر، شال کسی باشی که دیگر نیست
باید پس از این بین یک خانه، تنها کنار پنجره با اشک
شبهای تلخی را خبر دار از، حال کسی باشی که دیگر نیست
باید شبیه زنده ای بی جان، باید شبیه روحِ سرگردان
کوچه به کوچه در تمام شهر، دنبال کسی باشی که دیگر نیست
مصطفی گودرزی
